vrijdag 7 december 2012

zomaar wat gesprekken met mijn kroost

'S avonds 21.30 uur aan het bed van F.
F  huilt en is lichtelijk hysterisch  omdat ze de volgende dag na school een melktand moet laten trekken.
Ik: "nie huilen, da helpt echt nie. Waarom denkt ge altijd dat het slechtste zal gebeuren. Zo wordt ge ongelukkig."
F: "Hoe bedoelt gehehehe??"
Ik: "Ge zou ook kunnen denken dat het allemaal wel zal meevallen, zoals ik trouwens al gezegd heb, maar nee gij denkt direkt aan het slechtste. Aan het goede denken is even makkelijk als aan het slechte denken."
F: "Ja voor u wel! trouwens gij zijt ne volwassenen. Het is uw werk om ervoor te zorgen dat ik gene schrik. Natuurlijk dat ge dan zegt dat het niet zoveel pijn doet."
Ik: "Ik beloof u dat ik da nu niet doe!"
F: "pffff....wehehe (nieuwe huilbui, op naar een andere strategie: afleiding/omkoping)"
Ik: "Weet ge wat? Als ge nu iets moogt kiezen om morgen te doen, na het trekken van uwe tand. Dan kunt ge daar over nadenken ipv over de pijn die er misschien zal zijn."
F stopt met wenen en haar ogen beginnen gevaarlijk te twinkelen. Ik voel gevaar.
Ik: "Neen, ge krijgt geen hond, daar moet minstens een arm voor uitgetrokken worden."
F gniffelt en we praten wat over mogelijke dingen om te doen na het trekken der melktand.
F is gekalmeerd en ik kan naar beneden.
F: Mamaaaa?
Ik: Ja?
F: wat zou ik krijgen als mijn twee benen afgesjakt zouden zijn?



We gaan wandelen met z'n vijfjes. F blijft thuis, ze wil eventjes rustig alleen zijn (roloog). Het is koud, nattig en het wordt al donker. We nemen pillampen mee en staan erop dat M en K een fluovest aandoen. Een niet zo sexy, te groot ongelooflijk lelijk fluovest dat M zeer tegen haar zin aantrekt.
De wandeling is gedaan en we wandelen in het pikkedonker terug naar huis. M wandelt 200 meter voorop. Ze is boos (over god weet wat) en haar fluovest sleept over de grond want ze heeft het nog maar één kant aan.
Ik: M doe uw vest tegoei aan!
M: ...
Ik: Nuhu!
M: Da's stom.
Ik: M niemand ziet u hier!
M: Waarom moet ik het dan aandoen?
Ik: Ik bedoelde: niemand waarvan ge wilt dat ze u cool vinden, ziet u hier.
M (die boos is en dan graag heel letterlijk doet): Ik snap echt nie waarom het moet, niemand ziet me toch hebt ge gezegd?
Ik (moe en geen zin hebbend in van die belachelijke discussies): M DOE DA VEST AAN!!!
De afstand wordt vergroot met nog eens 200 meter, met vest aan weliswaar.


M en K hebben geen school. K zit aan de computer, M ligt nog in bed. Ik ben in de auto op de terugweg van de creche en F haar school. Het sneeuwt, het is geen sneeuwstorm zoals voorspeld, maar hij blijft wel liggen.
Ik bel naar huis, K neemt op.
We praten wat over of hij nog leeft en wat ik van de bakker moet meebrengen. Het gesprek is bijna afgerond.
K: Hei mama, ge hoeft niet te paniekeren hoor.
Ik: hè, waarom zou ik dat doen?
K: Het sneeuwt, maar het is nie veel.
Ik: Ja, en?
K: dus hoeft ge nie te paniekeren als ge met de auto rijdt.
Ik: ... Euh danku, ik zal mijn best doen.


dinsdag 4 december 2012

Krak

Het wordt niet makkelijker. Zo kinderen die ouder worden.
Ge denkt da wel.

Mensen met baby's en peuters die klagen er doorgaans  over (ik toch): ze slapen niet door, huilen de hele tijd, lusten niks, slapen wel maar alleen in uw bed...
En geloof me dat is kapot-makerij. En ook ik heb hier (veelvuldig) over geklaagd.

Ik ben een kleine twaalf jaar geleden begonnen met het krijgen van kinderen. Op 4 jaar tijd had ik 3 kinderen. En geen van die drie sliep door voor ze ruim 1,5 jaar waren. Bij nummer drie heeft dat zelfs geduurd tot meneer 6 jaar was. Dat wil zeggen dat ik soms drie keer per nacht mijn bed uit kon, soms voor hetzelfde kind, maar even vaak voor 3 verschillende kinderen. Er werd dan geklaagd, gehuild soms (door mij bedoel ik dan) af en toe was het geduld op en werd er eens geroepen tegen dat huilende, niet-slapende en niks-lustende boeleke.

Het heeft dan ook bijna 7 jaar geduurd voor ik aan een vierde begon.

En weet ge wat. Het kan mij (bijna) niks meer schelen dat ik ondertussen al bijna twee jaar voor dat nummerke 4 moet opstaan. Niet meer elke nacht, maar nog wel zeer vaak. En als ik er niet om 2 à 3 uur uit moet, dan is ze 's morgens om 5.30 uur wel zo fit als een hoentje.

Het kan me niks meer schelen omdat het ongemak dat die slapeloze nachten mij geven, niks vergeleken is met de pijn  en onmacht die ik soms voel bij de onoplosbare problemen van mijn plus- zesjarige kroost .

Ik voel mij onmachtig want ik kan er niet voor zorgen dat het lezen en schrijven makkelijker gaat.
Mijn hart bloedt want ik kan geen andere school vinden die wel leuk is.
Ik voel mij boos want ik kan die ene vriendin niet dwingen om een vriendin te blijven.
Ik weet niet hoe ik de school kan dwingen om toch wat meer geduld te hebben met rekenen.
....
Ik moet er vrede mee hebben (krijgen) dat mijn kinderen soms ongelukkig zijn, zelfs doodongelukkig, en dat mama daar niks aan kan veranderen.

Ik ben blij dat er nog eentje is die geholpen kan worden met een flesje en een tutje om 2 uur 's nachts.


dinsdag 13 november 2012

Biecht

Hallo, mijn naam is Ruimtevisser en ik ben een vervuiler.


Als ik zo wat rondlees in blogland dan kan het niet anders dan dat het opvalt. Veel blogsters zijn bewuste mensen. Ze eten biologisch/vegetarisch/veganistisch. Ze rijden met bakfietsten, kopen niets meer, krijgen een groentenmand van de lokale boer, maken zelf shampoo/wasmiddel/kleding/meubels.

Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ik bijna niets van deze dingen doe. Ik heb wel een basis milieu-bewustzijn.

Ik gooi nooit iets op de grond, kan dat zelfs niet, raap vaak zelfs dingen op die ikzelf niet gegooid heb, want zodra ik een papiertje in mijn handen heb, zie ik  mijn vader die vermanend zegt: "als iedereen alles op de grond gooit dan zou de wereld er nogal uitzien!". Een zinnetje dat ikzelf trouwens ook bezig tegenover mijn koters.

Ik let op water- en energieverbruik. Wat concreet wil zeggen dat ik achter het gat van mijn kinderen, constant lichten uitdoe en kranen dichtdraai. Nadat ze nochthans beloofd hadden om dit deze keer zelf te doen.

We proberen minder vlees te eten. Ik zeg proberen want ik heb af en toe toch wel behoefte aan een stukske kip of wat echt gehakt in de spaghetti-saus. En twee van mijn kinders zweren bij salami en boterhamworst tussen hun bokes.

Ik werk op een plaats waar wel wat bewuste (niet-blogende) collega's rondlopen. Die bewustheid straalt ook wat op af mij. We drinken bijvoorbeeld (bewust) koffie met suiker van de wereldwinkel, we bestellen in groep agenda's van de wereldwinkel, als we een feestje geven komen de spaje en chippekes ook van daar.

MAAR....

Ik koop gewoon nog kleren, in een gewone winkel. Kleren die misschien zelfs wel gemaakt zijn door arme chinese kindjes. En we zijn met een gezin van zes, dus dat zijn al een pak kleren.

Wij hebben twee auto's. Nochthans wonen we allebei op een boogscheut van ons werk. Onze excuzen zijn: de kinderen gaan niet in de buurt naar school/creche, ze zijn met vier en hebben veel verschillende hobby's en mijne mens moet vaak naar heinde en ver voor afspraken met klanten.

Wij sorteren uiteraard alles wat we weggooien, maar man wij gooien nogal weg! Plastic verpakkingen, kartonnen dozen, blik, flessen,... Wij zijn een kleinafvalproducerend bedrijf, lijkt het soms wel.

Verder maak ik zelf geen kleren/shampoo/wasmiddel/... omdat ik vier kinderen heb en nog werk ook.

EXCUSES, EXCUSES...

Ik weet het, maar de eerste stap in het afkickproces is toch bewustwording van het probleem. Of niet?


ps: Terwijl ik deze blogtekst overdacht in mij hoofd, reed ik 2 keer verkeerd op weg naar een kind dat aan het hobbyen was. Een gigantisch omweg was het resultaat en lap, weer wat vervuiling erbij :-(

dinsdag 6 november 2012

over grunge, tongzoenen en 2 decennia

Flashback naar 6 november 1992

Uit de boxen schalt "Troy" van Sinead O'conner. Ze heeft er genoeg van!

Ze dacht nochtans dat het leuk ging worden! Stiekem naar een fuif in de kelder van een vriend van het lief van uw beste vriendin. Hoe kunt ge beter een week zonder ouders afsluiten. Bij het afdalen van de trap hoorde ze maar één ding boven de muziek uit: een oerkreet van één of andere 16-jarige aansteller.

De fuif viel tegen. De beste vriendin en haar lief hingen de hele tijd aan elkaars lippen, dansen deed ze alleen thuis als niemand het zag en ze kende hier ècht niemand. Dan maar even naar de keuken voor wat hapjes (liefdevol gemaakt door de mama van de organisator, zo niet cool).

In de keuken was het niet veel beter. De aansteller stond daar ook en uit ongemakkelijkheid speelde ze wat met een lege spa-fles. De fles werd keer op keer in de lucht gegooid en soms opgevangen. Ze ging nog maar eens naar de kelder.

De aansteller volgde haar. Ze draaide zich om en hij zei "Ik ben gek op u!". Ze schoot in de lach (dat gebeurde meestal als ze zenuwachtig was of als mensen vielen), draaide zich om en ging ervandoor. De aansteller droop het verdrietig of en ging zijn beklag doen bij iedereen in de kelder. Waarop iedereen om de beurt de zaak van de aansteller kwam bepleiten à la: "Allez, geef hem toch een kans, 't is ne goeie jong". 

En dat is nu al ongeveer een half uur aan de gang. Ze heeft er echt genoeg van! Ze neemt de koe bij de hoorns (niet haar stijl, maar een meisje kan maar zoveel smeekbedes op één avond aan). Ze ziet dat de aansteller naar buiten gaat en volgt hem dan maar. Ze gaat naar hem toe en zegt: "oké, laten we het (néé, niet die het) dan maar doen".


Ik weet het. Het begin is niet bijster romantisch, maar dat zegt gelukkig niks over de rest!


S. ik lief u.

woensdag 24 oktober 2012

Gans fataal

Het is altijd erg als mensen hun werk verliezen.
Het is altijd erg als een fabriek dicht gaat.

Maar als die fabriek praktisch in uwe achtertuin ligt
en ge daar wel eens langs rijdt
en als ge dus ook mensen kent die daar werken,
en als het dialect waarin ze hun verdriet uiten, lijkt op uw dialect of op dat van vrienden,
dan voelt het toch nog iets triester.

maandag 8 oktober 2012

ric rac tas

Ik maakte een tas, volgens deze tutorial. Een tutorial naar mijn hart: veel foto's en hele duidelijk uitleg.

De stof voor de buitenkant komt van de kringloopwinkel.
Voor de binnenkant (die ik vergat te fotograferen) en de bloem gebruikte ik een vintage stofke dat ik ooit op Etsy vond.
De knopen aan de zijkant heb ik bekleed met diezelfde stof.
De bloem is ook gemaakt volgens een handleiding die ik nergens meer vind.
Ik kreeg ze wel heel moeilijk op de tas genaaid. (er is mij trouwens ondertussen ook al gemeld dat ze er af gevallen is)

Mijn oudste mocht ze aan haar bff geven.






zondag 30 september 2012

Ik recycleer zelfs nog meer!

Toen ik ooit lang geleden met naaien begon, was dat niet met een masjien, maar met de hand. Ik vind dit nog altijd het leukste. Het geeft mij rust, het maakt geen lawaai en ik haal er nog meer voldoening uit dan wanneer ik dingen maak met een masjien.

Ik maak wel nooit kleding want dat is niet te doen (voor mij) met de hand. Het duurt dan te lang eer je klaar bent en het is ook minder stevig.

Je kan vanalles maken met de hand, maar wat ik het allerliefst maak zijn genaaide schilderijtjes (het wordt wel duidelijk als ik de foto's toon, hoop ik).

T'is leuk om als baby- en of kindercadeau te geven en .... het is gerecycleerd. De basis komt uit de kringloop. Het is geen serviette, maar waarvoor het wel gebruikt wordt weet ik niet? Misschien om je bord op te zetten?? De stofjes en het vilt zijn kleine overschotjes van andere naaisels.

Dit uiltje geef ik vandaag af aan ons nieuw buurjongetje.









dinsdag 25 september 2012

Zelfs ik recykleer!

Heel lang geleden, toen ik nog maar drie kinderen had en 2,5 dag werkte, kreeg ik naaikriebels en kocht ik een tweedehands naaimasjien en volgde ik wat naailes en maakte ik af en toe wel eens iets.

Ik begon ook een blog met het idee om daar vanalles op te zetten dat ik naaide. Maar zoals dat wel vaker gaat in mijn leven, kreeg ik nog een kind, stopte ik met een hobby en gaf ik een goed voornemen op.

De kriebel is wel gebleven en  ik maak af en toe ook nog wel dingen. Ik heb echter altijd en heeeeeeeeeeeeel duidelijk stappenplan nodig om tot een goed (lees: min of meer deftig) einde te komen. Elke stap moet liefst ook nog met foto's gestaafd worden.

Ik heb geen ruimtelijk inzicht, dus een patroon met een beetje uitleg en ook nog veel naaitermen die mij niks zeggen daar komt alleen maar frustratie en opgeefgedrag uit voort.

Omdat ik zo weinig kan, durf ik ook weinig mooie, nieuwe stofjes te gebruiken. Geloof me, ik heb stofjes en mooie en zeker genoeg, maar wat ik niet heb, is lef. Ik wil ze niet verknippen om dan een misbaksel te baren.

Recykleren is dus eigenlijk ideaal voor mij. Dat kost praktisch niets, minder erg dus om te verpesten.

Een ander voordeel van recykleren is dat mijn onkunde ivm patronen wat minder aan bod komt. Verder kan ik geen knoopsgaten maken en ook geen ritsen naaien en in kleren die ge vermaakt zit dat vaak al!

Een bijkomend voordeel aan recykleren vind ik dat je leuke/mooie/schattige kleren langer kan bijhouden ook als ze niet meer passen. Te kleine kinderjurkjes worden rokjes, een zachte trui wordt een baby-broekje of de stof van bepaalde kleren wordt verwerkt in een barbie-rokje of in een applicatie.

Een lange inleiding om gewoon te zeggen dat ik van een collega een pak hemden maat 160 kreeg voor mijne zoon. Maar ze waren te groot en opzij leggen had geen zin, want meneer wil geen hemden aandoen.

Zo één van die hemden werd een hemdjurkje voor Juno. Ik volgde deze handleiding, vergat een foto te nemen van het begin (het grote hemd), nam een te klein jurkje als voorbeeld (waardoor ik weinig naad-ruimte overhad), sloeg het smokgedeelte over omdat de borstzakken te groot waren, zwoegde met het aanzetten van de mouwen (die er van dichtbij niet uitzien), zoomde de mouwen nog niet om want was moe, wou een foto van model en jurk tonen, maar liet dit laatste plan maar achterwege toen model in kwestie berserk ging.

groot hemd, zonder mouwen, met (te kleine) voorbeeldjurkje

uitgeknipte hemdsjurk

eindresultaat zonder model en met strategisch geplaatste onaffe mouwen



maandag 24 september 2012

prinses meneerke

Weinig verkeer hier op deze blog, want ik ben vooral bezig met: zieken (twee weken school en iedereen is al ziek geweest, sommigen onder ons zelfs al 2 keer), werk (ik ga nu 3,5 dag werken en man zo ne dag meer da voelt ge), opruimen, boodschappen doen, rijden voor hobby's (argl), koken, nog maar eens opruimen (veel vaker dan vroeger want ik heb een poetsvrouw en ik schaam me zeer hard als zij mijn huis zou zien zoals het echt zou zijn moest zij hier niet op vrijdag komen),.....

En dus gewoon wat foto's van een schoon kinneke dat zelf haar outfit samenstelde:








zondag 26 augustus 2012

zondag 19 augustus 2012

bewijstuk A en B

Ik deed nog eens mee aan een give-away! en waarachtig deze keer won ik.
En om te bewijzen dat het cadeautje hier bij ons wel in goede aarde viel, sterker nog het werd de dag na ontvangst al gebruikt, hier twee foto's.

Volgepropte auto ergens nabij Versailles. Gewonnen toiletzak bevindt zich rechtonder.


Tafel naast een tent op een camping in de Dordogne. Links van voor bevindt zich de toiletzak

Het was de bedoeling om aan de hand van foto's van de toilettas een soort van reisverslag te maken, maar zoals met de meeste van mijn goede voornemens (behalve het maken van kinderen dan), ben ik niet verder dan twee geraakt.

Nog eens bedankt hè Kelly!

maandag 13 augustus 2012

a match made in heaven

Ik heb nog een belofte na te komen. Ik moest nog laten weten waarom ik toch weer de prijs voor "meest klungelige gezinslid" heb gewonnen.

Maar eerst moest ik nog op vakantie gaan. Kamperen, in Frankrijk op een sympathieke camping in een knusse tent.

Die vakantie heeft eigenlijk ook wel wat te maken met mijn blunder, maar dat wordt straks wel duidelijk.

Het was dus eind juni. Ik ging een week op schoolkamp met mijne zoon en 40 andere losgeslagen kinderen uit het eerste en tweede studiejaar. Dat is leuk, maar ook zeer vermoeiend.

Ik moest een dagje eerder terugkomen  want ik had een teamvergadering op vrijdag. Ik was op donderdag pas om 1.00 uur 's nachts thuis (saai dat dat is zo twee uur alleen op de autostrade).

Ik was aanwezig op het verplichtte team à la :" het licht is aan maar er is niemand thuis". Ik weet niet hoe dat op jullie teamvergaderingen gaat, maar die van ons zijn altijd te lang en gaan altijd over het afgesproken einduur. Ik moest om 14.00 uur bij de bank zijn. Ik heb gedaan met teamen om .....14.00 uur. Dus ik repte mij, om daar weer naar saai gezwets te luisteren. Ik moest om 15.10 uur aan de school zijn. Ik had gedaan op de bank om 15.00uur. Ik had ondertussen barstende honger.

Ik vertel dit alles, niet om u te vervelen, maar louter en alleen om de verzachtende omstandigheden van mijn blunder te schetsen.

Ik denk: " ik haal vlug wat frieten bij de drive-in van de Quick". De bewuste Quick ligt bij ons onder de Kinepolis. Om uit te rijden, moet je onder de cinema door.

Ik doe dit en plots..... KRSJJJ. Ik stop verschrikt en denk:"Oh neen, ik ben over iets gereden!" (geen mens want het klonk eerder als plastiek). Als plastiek??? KAK!!

Wat was ik vergeten???? Op het dak van mijn al betrekkelijk hoge monovolume, zat een dakkoffer om nog meer rommel mee te kunnen nemen op kamp. Een dakkoffer waar nu een klein scheurtje in was, een dakkoffer die we nog maar één keer gebruikt hebben, een dakkoffer die veel centjes heeft gekost, een dakkoffer die we nodig hebben om in augustus naar Frankrijk te gaan.

Een scheurtje valt toch mee, denkt u?
 Is ook zo, maar ik was nog niet onder de cinema uit hè. Neen voor mij was nog zo ne lage dwarsbalk. Ik overzag mijn opties en wist dat ik nog maar één ding kon doen: ogen toe en doorrijden.









Eindresultaat: dakkoffer aan frut en wat minder geld op onze spaarboek.


Een week later en een nieuwe dakkoffer rijk (die op de auto gemonteerd was) krijg ik volgend telefoontje van mijne mens:

"Schat, als ge morgen met den Espace rijdt, dan parkeert ge u best niet op het dak van den Delhaize."  (dak Delhaize = slagboom van maar 2 meter = te laag voor monovolume met dakkoffer.)

Ik zei u al dat we aan mekaar gewaagd zijn, mijne mens en ik! Met dit verschil dat hij het op tijd zag en nog achteruit kon, maar dat is een detail.

zondag 22 juli 2012

game set match

Wij zijn aan elkaar gewaagd, mijne mens en ik.

We zijn dit jaar 20 jaar samen en hebben zodoende al de nodige watertjes doorzwommen. Sommige van die watertjes waren helder en verfrissend, anderen eerder troebel. We hebben 4 prachtige kinders gemaakt, een huis gebouwd en we zijn nog steeds samen.

We zijn ook twee klunzen. Dat ik dat was, is hoogstwaarschijnlijk al duidelijk uit een paar van de verhalen, die ik hier neerschreef. Maar dat mijne mens dat was...dat hadden jullie waarschijnlijk niet verwacht. Hij maakt toch van die mooie dingen. Hij is toch handig?!?

Is ie ook! Maaaaaar hij heeft ook de nodige dingen kwijtgedaan en gemolesteerd (soms uit kolère, soms per ongeluk). Bijna elk van zijn vingers verteld een verhaal over één van zijn bouwsels. Hij is een warhoofd, komt 's morgens drie keer terug binnen omdat hij dingen vergeet. Waarop verwarde kinderhoofdjes vroeger nog opkijken en zeiden: "Hei, papa zijt ge al terug?" En ze nu soms rollen met hun ogen, "weeral iets vergeten, zeker?".

Ik zou zo nog wat dingen over hem kunnen vertellen, over hoe hij bv. ooit in Engeland kippenbillen bestelde in een supermarkt en vroeg om "six chickenbutts, please", maar ik doe het beter niet. Kwestie van hem nog een jaar of 20 als lief te houden.

Waar ik eigenlijk naartoe wil is het volgende: ik ben de winnaar. Als we een wedstrijd hielden voor het meest/ernstigste klunzige feit van pakweg de laatste 3 maanden, dan win ik met voorsprong.

Hij heeft natuurlijk de sleutel kwijt gedaan van de grote auto, maar dat is dan ook zo'n stom plaatje, dat doet iedereen op den duur wel eens kwijt. Om dit te counteren ben ik dan ook maar mijn sleutelbos kwijtgeraakt (af en toe moet ge uw lief wat gunnen). Hij heeft hem drie weken later teruggevonden in het mandje van mijn fiets (dank mijn mensje). De meeste sleutels verroest, maar nog te gebruiken, behalve de sleutel van.... mijn auto. Daar zit een batterij in en dat kan niet tegen regen, zo'n batterij.

Verder heeft de creche van nr 4 nu allemaal roze hoeslakentjes, een paar gelukkig mooi egaal roze, een paar gewolkt.

Maar de moeder van alle klunzigheden, komt nog. Pfffff, morgen denk ik. :-)


zaterdag 7 juli 2012

en de saga continues...

Deze ochtend om 9.00 uur rinkelt mijn gsm:

A. (vriendinnetje van Maya): Hallo Katrien, er is iets geks gebeurd!

Om wat nu komt volledig te apprecieren moeten we eventjes terug gaan in de tijd.
Dit doe je best door drie vorige posts te lezen voor de lange versie...
of door snel mijn samenvattingkje te lezen (samanvattingkje: nieuw huis met grote tuin, vader maakt hok voor achtereenvolgens: Vlaamse reus, cavia, nog een cavia die wegloopt, dus een nieuwe cavia, weggelopen cavia komt terug, slechts 1 van de drie blijkt een vrouwtje te zijn, een vrouwtje dat 4 doodgeboren jongen baart, baasjes doen niks, vrouwtje baart weer 4 jongen,...

Tot daar ging mijn verhaal.

Het vrouwtje werd apart gezet met haar jongen. Die jongen mochten 4 weken bij haar blijven en geen seconde langer want vanaf dan zijn ze weer geslachtsrijp.

De dierenarts werd bezocht en wist te melden dat het 2 jongetjes waren en 2 meisjes.  Er werd een papier in de school van de kids opgehangen met een foto van vier keischattige cavia-baby's en een adoptie-oproep. Er werden vlug 3 baasjes gevonden.  2 baby-jongens voor R., een baby-meisje voor M., en een baby-meisje voor L. die gelukkig wat doorzaagde zodat haar moeder oook de mama-cavia erbij nam. Dit speelt zich allemaal eind mei af.

We springen even verder naar 1 juli. L. gaat naar Spanje voor een week en vraagt aan A. om op haar twee cavia's te babysitten. En het is die A. die hier 4 alinea's hoger in licht euforische paniek aan de lijn hangt.

Wie raadt wat ze te melden heeft, krijgt een baby-cavia!

dinsdag 3 juli 2012

Zie ginds komt de vraag er weer aan...

Ai ai, da's echt wel al lang geleden dat er hier nog iets gebeurde! En met hier bedoel ik op deze blog en niet in mijn leven. Want in mijn leven was het behoorlijk druk, waardoor het hier, op de blog dus, zeer stillekes was.

Of daar de komende twee maanden veel verandering in zal komen weet ik niet. Ik heb van nu tot half augustus verlof, dus tijd genoeg, in principe, maar er zijn wel vier kinderen thuis.....

Maar waar ik eigenlijk over wilde schrijven was het volgende:

Het was warm. Een echte zomerdag. Het was ook de laatste dag van het schooljaar. Die laatste dag eindigde 's middags. Na een hectische rit met een hysterische peuter langs twee lagere scholen, waren we eindelijk thuis. De peuter kreeg eten, smeet ermee en werd daarop zonder pardon in bed gezwierd.

De drie lagere schoolkinderen kregen boterhammen, smeten met verwijten naar elkaars hoofd en vlogen zonder pardon naar buiten om elkaar daar verder het leven zuur te maken. Vakantie, daar moet je altijd even aan wennen.

Ik zit eventjes achter het scherm van mijn computer. Ik bekijk mijn mails en plots staat mijn zoon naast mij.

Kaan: Ik weet al wat ik voor Sinterklaas wil!
Ik: Amai,nu al ?
Kaan: Yep, ik wil Skylanders en voor mijn verjaardag ook.
Ik: Ok
Kaan: Mamaaa, bestaat Sinterklaas echt?

En daar is ze weer! Die vraag die ik nog maar één keer eerder kreeg. Drie jaar geleden, tijdens de blijde intrede van de Sint. Tussen een meute hysterische kleutertjes ("ik zie de Siiiiiiiiiiint!!!") stond ik toen met mijn oudste broedsel. Die dat moment koos, op die plaats, tussen al die onschuldige en goedgelovige kindertjes om, vrij luid, deze vraag te stellen.
Ik zei haar toen dat we het daar thuis wel over zouden hebben, maar mijn verschrikte blik en het onvermogen om direct te reageren, had het antwoord al verraden. Ze huilde een beetje toen we het daar later over hadden. Ze was er vlug overheen, over het verraad, want zo een geheim delen met uw ouders, dat is ook behoorlijk fijn en volwassen.

Ik heb die vraag daarna niet meer gehad. Broedsel nummer twee is nochthans  maar een jaar jonger. Ze geloofde er echter nog zo hard in en ze was een tijd lang zo ongelukkig met haarzelf en het leven, dat ik het maar zo liet. Ik wou haar nog wat beschermen. Ik zag haar al (zo als de zoon van een collega) dagenlang somber door het huis dwalen omwille van al die leugens die haar ouders haar hadden verteld.

En daar was ze dus weer: die vraag. En niet op een sombere en kille winterdag ergens in oktober, neen op een superwarme vakantiedag in juni! En wederom wist ik niet wat te doen. De vragensteller in kwestie, mijne zoon, kan geen geheimen bewaren en is echt nog wel jong (1e studiejaar). Maar ik heb mij altijd voorgenomen om het gewoon eerlijk te vertellen dat ik gelogen heb :-) en niet in bochten verder te liegen om de leugen in stand te houden.

Verder ben ik dat hele sinterklaas-gebeuren kotsbeu. Ik heb mij al ontelbare keren versproken, vergat al eens de schoen te vullen, enz...

Ik had nog maar net gezegd dat ik eigenlijk Sinterklaas was en mijn enige mannelijke gebroed, spurt naar zijn zus (diegene die het nog niet wist omwille van mogelijk dramatische gevolgen) en zegt: "wist gij da al van Sinterklaas????"

Finn: "Duh, dat weet ik al lang!!!" "Ge denkt toch nie dat er iemand bestaat die over daken kan lopen en bij al die kinderen op één nacht speelgoed kan leggen???"

Tot zover de onschuld van mijn kinderen of hoe op een warme eerste vakantie-dag plots drie van mijn kinderen weet hebben van de leugen omtrent die goedheilige man.
Ik kan nu pakweg twee Sinterklasen vieren zonder de leugen in stand te moeten houden en dan is nummer vier oud genoeg om in leugens te geloven. Gelukkig heb ik dan drie handlangers.




donderdag 10 mei 2012

huisgehouden

Ik wou dat ik een betere huisvrouw was. Mijn leven en vooral dat van mijn orde-zoekende wederhelft zou toch wat makkelijker en vrediger zijn als er meer orde en properheid in ons huis was.

Mijn leven zou ook minder pijnlijk (lees: schaamtevol) zijn.

Onverwacht bezoek zou bijvoorbeeld niet zo een probleem zijn. Ik heb graag mensen over de vloer, maar weet dat liefst toch een dag of twee op voorhand. Niet dat ik hen dan een blinkend meneer proper huis voorschotel, maar ik kan dan zonder schaamte zeggen: " let maar niet op de rommel". Onverwacht bezoek kan niet anders dan op de rommel letten, ze glijden er over uit, struikelen , moeten het wegschuppen om in een stoel te kunnen zitten of plakken met hun mouw aan tafel als ze eventjes willen leunen.

Ik zou ook niet gelijk ne bezetene laarzen moeten zoeken voor mijn jarige dochter, terwijl de 7 uitgenodigde BFF's ongeduldig staan te wachten. Die 7 meiden hebben netjes hun meegebrachte laarzen aan, nadat ik daar om vroeg in de uitnodiging en daarna ook nog eens persoonlijk. Die 7 meiden kunnen door het beekje in het bos pletsen met hun flink meegebrachte laarzen terwijl het feestvarken op sportschoenen door dat beekje sopt.

Mijn vader zou ook niet de kans hebben om zich te verkneukelen in een bijzonder pijnlijke rommel-gerelateerde anekdote.
Een anekdote die begint bij een inbraak in ons huis. Alwaar de boeven snel snel via de achterdeur, met ouderwets slot, mijn handtas meegrissen. Waarop wij de politie bellen.
De politie, uw vriend, betreedt ons huis en fluit: "fieuw, hier zijn ze DUIDELIJK binnengeweest!!!".
Waarop ik zwijg en mijne mens ook. Want die ravage is niet door de boeven gemaakt, die is van ons en ook wel van 3 eigen kinderen + 3 speelkameraadjes.

Bij deze wil ik de politie ook nog laten weten (weliswaar 5 jaar te laat), dat ze mogen stoppen met zoeken, ons digitaal fototoestel lag gewoon onder een stapel verkleedkleren.

Impressie van een keukeneiland in een pas opgeruimd huis



zaterdag 5 mei 2012

Niet meer te tellen op twee handen






Maya
maajtje
maajitska
maaiertje
zeemeerminnenhaar
kluns
grote zus
lieve vriendin
eerstgeboorne
dromer
zorger
luierik
sloddervos
fashionista
humorist
halve puber
geen kindje
meer
snif
11

dinsdag 1 mei 2012

maandag 23 april 2012

een verhaal met staartjes

Ik vertelde al eens eerder over de super-dol-dwaze-heerlijk zotte-aanvulavonturen (dit moet dus keihard op een ironische manier gelezen worden) van onze eigenste ark van Noach.
Toen kwamen we op een eindresultaat van: 1 kat, 1 konijn , 3 cavia's en 1 hond-on-hold.

De cavia's waren vrouwtjes, beloofden ze in de winkel (voelt ge hem al komen???). Hoezo waren??

Hier komt het:

Ik geef Juno eten. Terwijl ik dit doe, kijk ik uit onze gigantisch schuifdeuren naar buiten. Mijne mens loopt in de tuin. Hij moet eigenlijk iets helemaal vanachter in de tuin doen, maar stokt even wanneer hij langs het konijn+cavia-hok loopt. Hij kijkt naar iets, loopt verder, stopt, loopt terug, kijkt nog eens, kijkt nog eens beter. En kijkt dan met een verwilderde/paniekerige blik naar mij. Ik weet dadelijk wat er aan de hand is.

Hij vindt 4 baby cavia-lijkjes. Ze komen van de laatste aanwinst, de zwarte cavia ook wel gekend als Milla/monster/cute en ook nog een paar andere namen die ik niet meer weet. Ik ben niet zo verbaasd. Want weet ge, ik snap nu eindelijk waarom die cavia zo dik was.

We maken onszelf wijs dat die cavia al zwanger was toen we hem kochten. Dat gebeurt hoor, echt waar, een collega van mij zegt het ook, ECHT WAAR!! We maken onszelf dit wijs. We doen bijgevolg niets. We kunnen bijgevolg ook niet echt boos zijn dat die zwarte weer verdacht (gigantisch) dik is ondertussen. Maar wie weet is dit maar een idee, denk (hoop) (bid) ik.

En nu ik ze wat beter bekijk, vind ik precies dat die zwart-wit-bruine cavia ook wat dikker is. Nee, dat zal wel niet zo zijn. Ik begin vanalles te zien.

We krijgen een vriendinneke van Maya op bezoek. Een expert ter zake eigenlijk, want haar tante had ook cavia's en die had haar eens laten zien wat het verschil is tussen een mannetje en een vrouwtje. En het is haar professionele opinie dat Mimi (de eerste aanwinst en vernoemd naar een oma) een MAN is.

We doen dus waar we goed in zijn en doen dus voorlopig niets en wachten gewoon af. We zien wel of we binnenkort 30 cavia's hebben al dan niet van 2 verschillende moeders.

Wat ik wel al gedaan heb is contact opnemen met een cavia-opvangtehuis oftewel een cavia-minnend collega. Die direct bereid was om ons al dan niet mannetje Mimo (niet meer Mimi want dat is erg voor oma) te adopteren.

Toen ik dit blijde nieuws thuis verkondigde, liet Finn mij fijntjes weten dat zij die mevrouw dan toch graag eens even zou willen zien en spreken. "Want ge geeft u cavia toch niet zomaar aan iemand, zonder te weten of die er wel goed  voor zal zorgen?!?"
"Dat zou ge bij ons toch ook niet? Of wel MAMA?"

vrijdag 30 maart 2012

Het leven zoals het is: badkamer

De vrouw is moe. Ze besluit uit gemakzucht haar jongste kind, dat een humeur heeft om op te schieten en alleen maar het woord nee bezigt, in bad te doen. Haar zoon besluit mee te gaan. "Goed", denkt de vrouw dan hoef ik de baby niet bezig te houden in bad. Haar oudste dochter zit achter de computer en de andere dochter zit bij de buren.

Na een tijdje op een stoel in de badkamer te hebben zitten soezen, besluit de vrouw om haar badende kinderen toch maar even te wassen. Dit geeft geen problemen bij de baby, maar bij haar zoon stuit ze op problemen, want wassen " kriebelt plots heel hard". En dus moet de zoon wegglibberen van het washandje en dus moet de vrouw zich steeds verder uitrekken.

Dit tafereel speelt zich af in een vrij nieuwe badkamer. Een badkamer die de man zelf gemaakt heeft. Een badkamer die hem een halve vinger gekost heeft. Een badkamer die mooi is, maar ook zeer glad.

De combinatie van een wegglibberende zoon en een gladde vloer zorgt ervoor dat de vrouw uitglijdt. Ze valt met een oempf op de rand van het bad, met heel haar gewicht op haar linkerzij, rechterarm uitgestrekt met aan het einde een washandje richting zoon en een rechterbeen dat onaangenaam in contact komt met de punt van een kastdeurtje.

Op een ander moment zou de vrouw lachen. Maar vandaag niet. Ze is te moe, een beetje ziekskes en het is gewoon ook niet het juiste moment van de maand. Ze begint gewoon te huilen. Niet stil, maar luid, met harde snikken. Ze vlucht uit de badkamer en laat haar ongeïnteresseerde baby en geschokte zoon achter in de badkamer.

Na 2 minuten snikken in de wc, zonder deuren, staat daar de oudste dochter. Ze legt haar hand op de rug van haar moeder en vraagt bezorgd wat er gebeurd is. Terwijl ze haar moeder geruststellend over de rug wrijft leidt ze haar naar een stoel in de badkamer. De vrouw kalmeert. De oudste dochter blijft is de badkamer rondhangen, af en toe controlerend of haar moeder ok is.

Nadat de vrouw haar oudste dochter heeft verzekerd dat alles nu ok is en dat het wel lukt, vertrekt de oudste dochter terug computerwaarts nog streng roepend: "Als ge nog eens valt roept ge mij direct hoor!!"

De vrouw plukt de baby, zonder veel woorden en gedoe, uit bad, geeft de stille zoon een handdoek en begeeft zich naar het bed van de baby.

Als ze beneden komt, ziet ze haar zoon opruimen en borstelen. "Waarom", vraagt ze. "Ik voel me schuldig", zegt de zoon.

En dan beseft de vrouw twee dingen:

- naast chantage, omkoperij en gewoonweg hard roepen, is huilen vanaf nu misschien ook wel een optie om dingen gedaan te krijgen

- als ze ooit niet meer voor zichzelf kan zorgen, belt ze haar oudste dochter.



woensdag 21 maart 2012

kiwi's en ander speelgoed

Al 15 maanden gebroken nachten en dan nog vaak om 5.30 uur uw bed uit met een kwieke peuter. Die ,omwille van de onbestaande deuren, ook in ene weg alle andere kinderen wakker krijst.

Ga ik nu zagen over vermoeidheid? Neeje, alhoewel ik moe ben, valt het wel mee. Ik wou zelf nog een vierde kind. Ik mag/wil dus niet klagen, want ik wist na 3 slechte slapers al dat ik genetisch niet in staat ben om doorslapers te produceren.

Als ik gewoon blijf gaan, lukt het wel. Wee mij als ik 5 minuten ga zitten in de zetel. Dan slaap ik binnen de minuut.

Maar waar ik mij wel zorgen om begin te maken zijn mijn grijze celletjes!

De makkelijkste woorden komen niet:
"Allez ga zitten op uwe......... Ge weet wel da ding met 4 poten."

Wat ik denk en doe, zeg ik ook, vooral aan de telefoon.
Op uw werk de telefoon opnemen terwijl ge een bestand wilt opslaan, klinkt dan als volgt:
 "Bestand"....." Euh, ik bedoel goede morgen"

Als uw werk naar uw thuis belt op de GSM . En ge ziet de  naam van uw werk op uw schermpje neemt ge bijgevolg op met
" XXXX school Hasselt, kan ik u helpen"
Waarop uw collega het uitproest.
En gij zegt (met ne behoorlijk rode kop): "Shit, ik bedoel, met Katrien"

Als ge naar de Standaard Boekhandel belt om te vragen of uw boek al aangekomen is.
En ge visualiseert dat kleine boekje in uw hersenen. Dan zegt ge tegen de dame die opneemt:
"Goedendag mevrouwtje"

En soms is er zelfs geen uitleg voor de waanzinnige versprekingen die ge blijft herhalen:
Kaan speelt met zijne jojo.
Ik zeg: " Hei Kaan gij kunt nogal wat me die kiwi"
Kaan:"Hè???"
Ik" euh, jojo"

5 minuten later.
Ik: "Finn, waar is uwe kiwi eigenlijk?"
Finn:" Ik lust geen kiwi"
Ik:"euh, jojo"

Verder maai ik alles om wat op mijn weg ligt, ben ik een gevaar op de openbare weg en heb ik nog minder geduld met mijn kinders dan anders.






woensdag 14 maart 2012

wijvenweek: een mening of nie of wel?

Een mening ventileren vind ik op zich niet moeilijk. In het middelbaar kregen bepaalde klasgenoten zelfs "de schijt" van mij omwille van het feit dat ik over alles een mening heb.
Ik babbel graag en veel, ik vind een goei discussie zelfs fijn.

Ik heb zeker niet over alles een mening, daarvoor houd ik bv. de actualiteit te weinig (tot niet) in het oog. Ik moet vaak via facebook ,collega's aan de eettafel, tijdens het half uurtje autoradio per dag of (schaam)  via mijn lagere schoolkinderen ontdekken wat er die dag weer gebeurd is in de wereld.

Ik zou dus vandaag mijn mening kunnen ventileren over het onderwijs en hoe dat mijn negenjarige dochter nu al vermorzeld heeft ipv haar te laten openbloeien of over het feit dat mensen verplicht Nederlands moeten leren of anders allerhande sancties opgelegd krijgen of over eender welk ander onderwerp waar ik nu even niet op kan komen.

Ik kan (durf) dat echter niet. Ik vind dat niet leuk een geschreven mening hebben. En dan gaat het er niet om dat ik mijn mening niet op papier krijg, maar eerder om de reacties.

Ik schrik daar echt van, van de reacties die sommigen (op andere "blogs met een mening") achterlaten. Dat komt hard aan bij mij. Niet dat die reacties zo cru zijn, maar het is weinig genuanceerd omdat je de persoon zelf er niet bijkrijgt. Je ziet niet hoe iemand dat zegt. Wat bv. zijn lichaamstaal is. Het is misschien raar, maar ik zie,hoor en voel liever hoe iemand mij lik op stuk geeft  dan dat ik een "felle" reactie lees en ernaar moet raden wat de gemoedstoestand van de schrijver is.  Wie weet heeft hij/zij wel een mes vast!



O ja, en dat van dat onderwijs en Nederlands leren dat meende ik niet hoor! Of wel? Of nie?



maandag 12 maart 2012

wijvenweek: Schaamheid

Behalve af en toe een paar opvallende oorbellen hangt er hier niks op of aan mijn gezicht. En zelfs die oorbellen vergeet ik meestal.
Ik zou dit op het hebben van vier kinderen kunnen steken. Ik moet die klaar krijgen 's morgens. Niet zo van zelfsprekend! Niet alleen omdat het er vier zijn, maar ook omdat er eentje zichzelf nog niet kan aankleden vanwege nog maar 15 maanden oud. En er zit er ook eentje tussen die problemen heeft met elk afzonderlijk kledingstuk. De sokken hebben een bandje aan de tenen dat ze voelt, de onderbroek is stom want voelt lastig aan haar poep, de bloes is te strak aan haar oksels en de broek is ofwel te strak of zakt af. Verder zit daar nog eentje bij die tot ongeveer 12 uur nodig heeft om tot zichzelf te komen. Die sleept zich (zeeeeeeeeer traaaaaaag) van haar kamer naar de wc, terug naar haar kamer, dan naar beneden, struikelt daar eventjes over haar eigen voeten, sleept zich naar de keuken, knoeit wat cornflakes op de grond, gaat aan tafel zitten en eet. Dit alles met gezwollen oogjes en warig haar. Om het allemaal af te maken is daar nog de zoon, die de aandachtspanne van een mug heeft. Hij vergeet elke ochtend wat hij moet doen. Ik vertel het hem. Tegen dat hij bij zijn schoenen is, weet hij niet meer dat hij daar staat om die aan te doen. Dan maar spelen...

Ik sta natuurlijk ook te laat op. Bovenstaand tafereel moet zich allemaal voltrekken in 1 uur à 3 kwartier. Mijne mens staat ondertussen onder de douche, zit op de WC of zoekt een T-shirt die lekker zit.

Ikzelf heb een kwartier (in het beste geval) over om mij te douchen, haar te borstelen (nee niet drogen of stylen) en aan te kleden.

Ik zal het echter niet op die kinderen steken, of op mijn wederhelft. Ik weet ook gewoon niet hoe dat moet: schminken en haar stylen. Ik zie eruit als een hoer als ik dat probeer.

Het voelt ook zo aanwezig. Mascara maakt dat uw wimpers aan elkaar plakken. Ik durf ook niet meer te geeuwen, want dat geeft tranen, en stel dat uwe mascara dan uitloopt.
Nagellak maakt dat ik niets meer durf aan te raken. Lipstift hangt aan alles wat ge drinkt en/of eet.

En stel dat ik het toch ooit zou willen en ik zou schmink-les volgen. Wanneer begint ge daar dan mee? Eerst komt ge altijd heel verwaaid, met plat nat haar, afgebeten nagels en een bleek gezicht binnen gestormd op uw werk. En de volgende dag zit ge dan achter uw bureau gelijk Miss België. Dat valt zo op. Ik zou me schamen.

maandag 30 januari 2012

Life's a bitch

Ik hou van oorbellen. Ik heb zelfs een pinterest-pagina exclusief gewijd aan oorsieraden.
Geen ringen, armbanden of kettingen voor mij. Dat voelt ge zo hard, dat doe ik om de vijf minuten uit en leg ik dan weer weg voor een zeer lange tijd.

Maar oorbellen dat stoort niet. En dan geen kleine knopjes of discrete ringetjes. Neen, als ge dan toch geen andere juwelen draagt dan mogen die oorbellen wel opvallen.

Het dragen van grote oorbellen stamt al uit mijn puberteit. Ik heb voor het grootste deel van mijn leven kort haar gehad. Eerst omdat dat moest van mijn moeder en daarna omdat ik het zelf wou. En als opgroeiend puber meisje is het zo- niet-cool, als iedereen u aanspreekt met "allez manneke, zeg het eens". Ik had nochthans toen ook al een behoorlijk stel borsten (ander puber-trauma: coopertest tijdens LO zonder behoorlijke sportBH, maar wel jongens langs de kant).

Opvallende oorbellen dus. Dat maakt dat uw kinderen die oorbellen ook zien. En dat uw dochter van 5 jaar vraagt of ze ook mag. En dat mag, voor het lentefeest. Met het hele gezinnetje naar de juwelier. Voor de rest van de namiddag een boos zwijgend kind, omdat het toch meer pijn deed dan dat mama zich blijkbaar herinnerde. Een kind dat eindelijk terug praat, na omkoping met een ijsje.

Daarna een tweede dochter. Een dochter die per definitie alles hetzelfde wil als haar oudere zus. Want anders is HET NIET EERLIJK !!! Een jaar later dus terug naar dezelfde juwelier met z'n allen. Dochter schrikt minder van de pijn, dankzij een zus die haar op de meest helse pijnen heeft voorbereid. En natuurlijk daarna een ijsje, want anders is HET NIET EERLIJK!!

We springen nu naar drie jaar later. Ik zit in de auto met mijne zoon.
Kaan: "Mama, ik doe binnenkort mijn lentefeest, hè" (voelt ge hem al komen??)
Ik: " Hm, hm"
Kaan: "Mag ik dan ook oorbellen laten schieten?"
Ik: "Nee schat"
Kaan: "MAAR, Maya en Finn mochten da ook!!!"
Ik: "Ja maar voor jongens is dat anders dan voor meisjes." "Kijk; maar eens op school daar is geen enkele (gelukkig) jongen met een oorbel."
Kaan: "De papa van Yorn heeft wel oorbellen"
Ik: "Ja, maar die is ouder. Oorbellen voor jongens, is als wanneer uw zussen een tatoeage wilden voor hun lentefeest. Dat gaat niet voor kleine kinderen. Dat is te raar."
Kaan: "Mag ik dan een taoeage?" (OMG, soms maakt ge het alleen maar erger met al dat uitgeleg)
Ik: "Daar hebben we het nog eens over als ge 18 jaar zijt!" (Dit wou ik zo hard nooit zeggen tegen mijn kinderen)

En daar zit ik dan in de auto. Met een 7-jarig jongetje, armen gekruist voor zijn borst, frons tussen zijn wenkbrauwen en weigerend nog iets te zeggen. Want hij krijgt geen tatoeage voor zijn lentefeest.

Wat schiet er nog over voor de echte puberteit? En wil ik dat wel weten?


vrijdag 6 januari 2012

Het eerste maaksel van 2005

eerste en enige zoon
stoere bink
klein hartje
tetterkont
uittester van alles wat niet mag
fletser
lieve vriend
vetzakske
womaniser
...