over grunge, tongzoenen en 2 decennia

Flashback naar 6 november 1992

Uit de boxen schalt "Troy" van Sinead O'conner. Ze heeft er genoeg van!

Ze dacht nochtans dat het leuk ging worden! Stiekem naar een fuif in de kelder van een vriend van het lief van uw beste vriendin. Hoe kunt ge beter een week zonder ouders afsluiten. Bij het afdalen van de trap hoorde ze maar één ding boven de muziek uit: een oerkreet van één of andere 16-jarige aansteller.

De fuif viel tegen. De beste vriendin en haar lief hingen de hele tijd aan elkaars lippen, dansen deed ze alleen thuis als niemand het zag en ze kende hier ècht niemand. Dan maar even naar de keuken voor wat hapjes (liefdevol gemaakt door de mama van de organisator, zo niet cool).

In de keuken was het niet veel beter. De aansteller stond daar ook en uit ongemakkelijkheid speelde ze wat met een lege spa-fles. De fles werd keer op keer in de lucht gegooid en soms opgevangen. Ze ging nog maar eens naar de kelder.

De aansteller volgde haar. Ze draaide zich om en hij zei "Ik ben gek op u!". Ze schoot in de lach (dat gebeurde meestal als ze zenuwachtig was of als mensen vielen), draaide zich om en ging ervandoor. De aansteller droop het verdrietig of en ging zijn beklag doen bij iedereen in de kelder. Waarop iedereen om de beurt de zaak van de aansteller kwam bepleiten à la: "Allez, geef hem toch een kans, 't is ne goeie jong". 

En dat is nu al ongeveer een half uur aan de gang. Ze heeft er echt genoeg van! Ze neemt de koe bij de hoorns (niet haar stijl, maar een meisje kan maar zoveel smeekbedes op één avond aan). Ze ziet dat de aansteller naar buiten gaat en volgt hem dan maar. Ze gaat naar hem toe en zegt: "oké, laten we het (néé, niet die het) dan maar doen".


Ik weet het. Het begin is niet bijster romantisch, maar dat zegt gelukkig niks over de rest!


S. ik lief u.