verf

Wij wonen ondertussen al bijna 4 jaar in ons nieuw huis.
Nog steeds zak ik op een regenachtige dag tot aan mijn enkels in de modder als ik uit mijn auto klauter.
Nog steeds worden alle jassen neergekwakt op een scheefgezakt kledingrek en ligt alles op de grond als iemand zijn jas ertussenuit sleurt.
Nog steeds steken alle schoenen in smoezelige bakken van de Ikea. Bakken die niet, zoals de bedoeling is, vastgemaakt zijn in de muur. Dus nog steeds moet ik af en toe op reddingsmissie om een kleuter te redden vanonder een omgevallen schoenenbak en een stuk of dertien paar schoenen.
Nog steeds kijk ik naar ongeverfde muren, die steeds vettiger en vettiger worden.
Nog steeds luister ik naar geweeklaag van mijn kinders omdat ze in hun deurloze kamers alles horen.
Nog steeds zit ik in schurftige zetels.

Dus dacht ik deze vakantie: Ik ga iets in huis doen.
Ik ga de muur achter die schoenenbakken verven, dat is al één stap dichter bij een toekomstig mooi schoenopberg- en jasophangsysteem. Ik zocht verfhulp bij mijn oudste kind. Die vond verven een goed idee, maar dan wel op een muur in haar kamer. Ik gaf toe en vertrok met haar en de kleuter naar de verfwinkel.

'Goeiendag, kan ik u helpen?'
' Goeiendag, mijn dochter wil graag een muur blauw in haar kamer.'
' Ziet u tussen deze voorbeeldjes de tint die u zoekt?'
'Euhm neen, ze zoekt eigenlijk eerder euhm Spiderman-blauw.'
'Ah, die vraag hebben we eigenlijk nog niet gehad.'
(Hij had geluk want zij wou ook nog Spiderman-rood op een andere muur, gelukkig geef ik niet altijd toe)

Thuisgekomen met al ons materiaal, ging ik vol goede moed aan de slag:ladder uithalen,  muur opschuren en nawassen (doe ik alleen omdat het moet van mijn lief), alles afplakken, plastiek op de grond,... En toen viel het allemaal wat stil want er zaten twee gaten in de muur. Ge weet niet hoe graag ik daar gewoon overgeverfd had, maar dat zou waarschijnlijk niet in goede aarde gevallen zijn bij mijn lief. Opvullen dus. Drie keer opvullen eigenlijk en na elke keer 4 uur drogen om precies te zijn.

Ondertussen klom de helft van mijn kinderen ongeveer 40 keer op en af de ladder, vond de hond een nieuwe lievelingsplek op het plastiek en besloot mijn lief dat de opgevulde gaten machinaal geschuurd moesten worden. Hij besloot ook dat ik dat niet mocht doen en dus moest ik wachten tot hij thuis was van zijn werk.

En eindelijk, na het opnieuw afwassen van de muur en het verversen van de grondplastiek (2 dagen lang hondennagels en schuivende ladder = gaten) en het helpen van de oudste dochter met alle voorbereidingswerken op haar kamer, konden ik en dochter twee dan beginnen met verven.

Eerst had ik nog het romantische idee om de kleuter mee te laten verven, maar een vlek op de vloer later, zat ze al mokkend voor een disney-filmke. De zoon deed ook nog even alsof hij heel graag wilde meedoen, maar een vlek op de poef en een witgeverfd been later, lag hij alweer voor een computerscherm.

Maar goed, de muur in onze hal is wit en de muur in de slaapkamer is spidermanblauw (samen met een stuk van de aangrezende muur: 'oeps geraakt met mijne roller '). Alle plastiek en tape is opgeruimd, de rollers en borstels zijn uitgewassen en opgeruimd en mijn lief vind dat de witte muur nog wel een laagje zou kunnen gebruiken.

Ik denk het niet.

Echte tupperware krijgt ge nie kapot.

Om acht uur vanmorgen begon het lawaai. De buurman, ook wel gekend als "papa", zijn vrouw, hun zoon en twee mannen van de gemeente, reden met graafmachine, hakselaar en allerlei ander lawaaierig materiaal af en aan om zo de haag en de draad op onze scheidingslijn te verwijderen.

Ik was al wakker van half zes. Ik had niets aan behalve een niet zo heel lang nachtkleed en schrok dus lichtelijk van het dringende geklop op onze glazen deur. Die ik dus moest openen in een niet zo lang nachtkleed. Waarna ik "papa" aanhoorde, snel een roze jogging combineerde bij mijn blauwe nachtkleed, het geheel afmaakte met een  donkerblauwe golf om door de barre kou, op campers zonder sokken, naar mijn auto te sjeezen. Als accesoire droeg ik een kleuter in een lichtblauwe Dora pyjama. De auto werd weggereden.

Om half een mocht ik terug door de barre kou + sneeuw. Om met een redelijke dosis schaamte te vragen of de tractor en bijbehorende werkman ook auto's, gevuld met wederhelften en zonen, redt uit modderige paadjes. Paadjes waar auto' s en wederhelften niks te zoeken hebben. Behalve dan om eens met uwe zoon door de modder te (vast)rijden.

Om vier uur is de auto bevrijdt, nadat tractor1 met werkman bijna omkieperde, en een reddingsteam met planken en schoppen alleen maar vuil terugkeert. Gelukkig heeft bijna iedereen hier een tractor en zo ook de vader van een andere buurman.

Dit wil zeggen dat ik eindelijk met mijn niet-meer vastgelopen (want uiteraard neemt ge voor pret in de modder niet uwe eigen auto), ooit witte, maar nu gepimpte (denk modderspetters tot op het dak, zelfs de voorruit is niet vergeten en voor een langdurend effect is er geen sproeivloeistof meer) auto naar de dokter mag. Met een kleuter die verhoging en rugpijn heeft. En met kleuterpipi in een nep-tupperwarke.

Om de dag mooi af te sluiten besluit ik bij het uitladen van de kleuter en haar pipi mijn vinger om te slaan. Waardoor ik uiteraard het pipi-doosje laat vallen, bijna flauwval van de pijn waarna ik mezelf , de kleuter en het pipi-doosje bijeenpak. Het doosje is natuurlijk lek. En mag toch mee, maar dan ondersteboven. Het mag mee omdat de pipi kostbaar is vermits het ontginnen ervan ongeveer de hele voormiddag in beslag nam.

Gelukkig is het ijskoud en zorgt dit er, samen met wat gemorste pipi, voor dat de omgeslagen vingerwat verdoofd en dus  geen pijn meer doet.

Het siert de vrouw aan de balie enorm dat ze niet lacht met het ondersteboven pipi-doosje. En dat ze zelfs professioneel blijft wanneer ik met redelijk wat volume : " NEE JUNO !!!!!" roep. Ik roep dit tegen de eigenwijze kleuter die vindt dat het neergezette doosje fout staat. Het deksel moet toch van boven?

Ik pak het pipi-doosje en de kleuter ,nu met pipi-jas, en zet me in de wachtzaal.

Een half uur later ben ik alweer thuis. De kleuter had zich blijkbaar vergist, ze is niet echt ziek.

Niet dood....

maar wel zeer druk. Voor 1 september had ik 9 maanden niet meer gewerkt (voor geld en op een bureau bedoel ik dan). Vanaf 1 september begon: mijn werk, de creche voor Juno (kopzorgen want ze huilt en is redelijk stil daar), het eerste studiejaar voor Kaan ( veel oefenen), het vijfde studiejaar voor Maya (amai zoveeeeeeeeel huiswerk) en een nieuwe school voor Finn (veel kopzorgen want ze mist haar oude school en went moeilijk aan de nieuwe).

Dat wil zeggen 4 haltes 's morgens (creche, school 1, school 2, werk) en 3 afhaalplaatsen 's avonds. En alhoewel ik wel een wederhelft heb om mij te helpen, is het gewoon veel werk, zelfs voor twee mensen.

Tegen 22 uur ben ik klaar, gaar en vertrek ik bedwaarts.

Tot zover het gezaag en de excuses wat betreft het niet meer bloggen, naaien en kunnen onthouden van leuke kinderannekdotes.

Af en toe doen we wel nog eens wat! En denken we er zelfs aan om daar foto's van te maken.



















we gaan zwemmen in meertjes



















spelen mini-golf

















maken een kinderboerderij (voor Sem het konijn.
En Mimi de cavia die zielige Sem gezelschap zal houden.
En ook nog voor Mien de cavia die zielige Mimi gezelschap moet houden)



















knutselen met overschotjes (van konijnenhokken)















besluipen katten die konijnen besluipen

tutorial: papier maché kast

Ik geef toe dat de foto in mijn vorig bericht niet echt duidelijk maakt, wat de papier maché te maken heeft met die kast.

Wat ook bedrieglijk was, is de tekst. Het is natuurlijk niet "efkes wat kastjes bijeen zetten" en huplakee t' is klaar. Om eerlijk te zijn dachten wij (lees vooral mijn wederhelft) dat het toch iets sneller en makkelijker zou gaan dan dat het uiteindelijk ging.

Ik zit er voor niks tussen, behalve dan het bezig houden der kinderen zodat hij verder kon werken. En natuurlijk het achteraf meedelen aan de (blog)wereld van het schoons dat hij weeral maakt.

Het begin:

Eerst moet je natuurlijk kastjes kiezen . Meestal lukt dat niet in één kringloopwinkelbezoekbeurt. Je kiest best wat vanalles: met en zonder poten, met lades of deurtjes, met handvaatjes,....

Dan meet je alles op en maak je op de computer blokjes met dezelfde afmeting (in een kleinere schaal uiteraard) en met lijntjes op de plaatsen waar de lades/deurtjes/venstertjes zitten. Hiermee maak je verschillende (stabiele) composities, tot je iets vindt wat je goed vindt. Je kan er natuurlijk ook zo (op het gevoel) aan beginnen. Je laat ook eens de poten van sommige kastjes weg om ze dan ergens op te plaatsen of je draait een kast eens om,...

















Dan begin je alles aaneen te zetten (met schroeven), poten te verwijderen, poten van de onderste kast(en) te verstevigen,... En als laatste haal je alle verwijderbare deurknopjes weg (hou ze wel bij).

Het bedekken:

Wij (lees weer mijn wederhelft) vonden het teveel gedoe om al die verschillende kasten te schuren en/of af te bijten. Dus ging hij op zoek naar een manier om dit te omzeilen en toch te kunnen oververven. En daar komt de papier maché kijken.

Je maakt een emmer behangerslijm. Koopt een pak wit a4-papier en scheurt hier stroken van. De grote van de stroken kies je zelf. Zij bepalen het reliëf van je kast. Want ja, je kast zal niet glad en effen zijn. Ze zal een textuur hebben. Wij scheurden meestal het blad in de lengte in ongeveer 4 stroken. Daarna werden die stroken nog eens in 2 gescheurd.

Je besmeert je kast met lijm en ook elke strook voordat je ze op de kast plakt en dan ga je nog eens met je borstel over de strook zodat ze goed en vooral zonder kreukels en bubbels plakt. Hoe je de stroken plakt bepaald ook mee de textuur. Je kan ze heel netjes horizontaal/verticaal naast elkaar plakken of eerder schuin en over elkaar.
















Wat wel belangrijk is ,bij het plakken, is dat je zorgt dat je de stroken om de hoek plakt. Dus bij bv. een deurtje niet mooi stoppen aan de rand maar een strook met de ene helft op de voorkant en de andere helft op de andere kant plakken. Doe je dit niet, dan komt het papier te snel los.Omdat je de deuren en ook laden zo beplakt moet je wel opletten dat je ze nog dichtkrijgt. Soms is het dus nodig om voor het beplakken, al wat te schuren of latjes weg te halen.

Wrijf ook af en toe de luchtbellen een beetje weg van onder het geplakte papier. Geen zorgen, de (meeste) rimpels verdwijnen nog bij het drogen.

Je doet dit zo voor heel de kast. Wij hebben de binnenkant van de lades niet gedaan. De binnenkant van kasten met deurtjes hebben we naderhand gewoon geverfd (dit kon omdat ze langs binnen niet vernist waren).




















De afwerking:

Nu kan je de kast verven. Wij hebben voor wit gekozen, maar het kan natuurlijk ook in een andere kleur. We hebben latex verf, die we ook voor de muren gebruiken, genomen. Als deze droog is, hebben we alles ook nog vernist met matte parketvernis op polyruthaan-basis (weet de wederhelft mij te melden). Dit omdat het dan minder snel vuil wordt en afwasbaar is.

De deurknopjes zijn gelakt. Eerst met een grondlaag spuitbus en dan met een lak spuitbus.

Make over: een kast van papier maché

VOOR:Ge neemt wa kaskes van de kringloopwinkel....













































NA: Ge doet daar vanalles mee en ge hebt een nieuw bureaukast...



















En nu nog inladen!