zondag 26 augustus 2018

De tunnel en het licht en al

Hoe gaat het eigenlijk met je?

Wel...

Het gaat, sinds een paar maanden (pas), wel goed met mij.

Ik heb er lang en hard aan gewerkt, dus het werd wel eens tijd, dat dat het antwoord werd.

Ik ben heel lang blijven hangen in mijn kwaadheid en de oneerlijkheid van het alles.

En wat ik het meeste hoopte al die tijd, gebeurde op een dag "vanzelf": ik kon het achter me laten.
Plots zat ik niet meer in het verlies en de onwerkelijkheid en oneerlijkheid van mijn situatie, maar voelde mijn huidige werkelijkheid alsof ze de enige was. Of zoals mijn psychologe zei: "Ik voel precies dat uw focus niet meer op het verleden ligt, maar op vooruitgaan."

Ik was niet meer : Katrien die leed onder een scheiding, maar gewoon Katrien die toevallig ook gescheiden was.

Ik was niet meer Katrien die alleen maar vanalles verloren had terwijl de "tegenpartij" alsmaar bijwon, maar gewoon Katrien die vrede had met haar huidige situatie.

Ik was niet meer Katrien die dacht dat alleen-zijn hartverscheurend was, maar Katrien die zich sterk voelde door het feit dat ze er alleen was gekomen, zonder dat een relatie haar het gevoel gaf dat ze toch iets waard was.

Ik was niet meer Katrien die zichzelf te min vond voor andere mensen, maar Katrien die omringd was door de liefste en beste kinderen, familie en vrienden.

Ik was niet meer Katrien de oer-moeder, maar Katrien die ontdekte dat ze vele meer was dan iemand die voor anderen zorgt, maar een volwaardig persoon bestaande uit goede en minder goede kwaliteiten en tegenstellingen.

Ik was niet Katrien die zichzelf saai en lelijk vond, maar Katrien die zich meer zichzelf voelde dan ooit. Perfect in zijn imperfectie.

En het lijstje gaat nog wel wat door, maar dat wordt dan te saai en precies ook een beetje narcistisch...

En ondanks deze "lofzang" van mezelf, heb ik natuurlijk nog wat weg te gaan. Maar dat geldt eigenlijk voor elke mens, dus daar kan ik wel mee leven ondertussen. 

"Ge hebt voor altijd een litteken op uw hart" zei een oude vrouw ooit tegen mij.
En dat klopt.
Eerst was het een gapende wonde en nu is het stillekes aan het dichtgroeien, maar wildvlees dat blijft altijd wat trekken en zeker als het weer verandert...maar dat is oké.

Ik kan da ikke!


En om de "zelfliefde" en het "blootgeven" helemaal af te maken: een foto!
En ook wel: You are never fully dressed without a smile.



9 opmerkingen:

  1. Gij. Zijt. Een. Topwijf. Niets dan liefde voor jou en je kunnen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ge komt erdoor gij!! en ondertussen hebik al die uitspraken hier links gelezen en lig ik alweer plat van het lachen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Daar wordt ik stil van. ��
    Schterk ��️

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Amai, wat een pad, straf bewandeld. De route is waarschijnlijk niet wat jij op voorhand op de kaart tekende, maar dat maakt de mijlpalen des te steviger gefundeerd.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. wat heerlijk je terug te lezen... makkelijk is het niet, maar goed gedaan... en zalige foto'

    BeantwoordenVerwijderen