zondag 21 december 2014

Mijn tien favoriete foto's van 2014

Joepie de poepie! Iemand gooide mij het stokje waarop ik al hoopte. Natuurlijk moogt ge ook meedoen als ge niet expliciet gevraagd wordt, maar dat is als alleen naar het schoolbal gaan, toch iets minder leuk . Dus dank u Kelly dat ik geen muurbloempje meer ben!

Ik trek veel foto's, niet altijd van even mooie dingen (en op een goed manier), maar wel vaak van momenten die ik typisch/grappig vind. Ideaal dus voor deze opdracht. Mijn 2014 in 10 foto's, hier komt ie:

Wij hebben een strak huis, met een design voordeur volledig uit glas, 2 keer zo breed als een gewone voordeur, ze pivoteert zelfs, maar als ge erdoor kijkt ziet ge dit:




Deze zomer deden wij een uitstapje naar Gent. Ge weet wel: iets leuks doen met uw kinderen in een toffe stad. Alleen vonden de kinderen het iets minder leuk en tof. Voor wie er nog aan twijfelde we zijn niet altijd zo'n goede ouders, wij wilden namelijk niet in de Hema gaan eten.




Wij hebben hier in huis geen muismat, maar een vierkant van karton waar op gemuisd kan worden. Soms staan daar supermooie dingen op. Om de zoveel tijd wordt het vierkant vervangen door een blanco exemplaar en dan kan het 'gekrabbel' weer beginnen.
 

Wij zijn geen voetbalfanaten, integendeel zelfs, maar dit jaar stond de vader des huizes tijdens het WK op een groot plein bij een groot scherm. Hij stond daar in een schoon kraampje met lekkere hapjes. Veel bezoekjes dus aan dat plein. De krukken kwamen er na een basketongeval op school en één (van de vele) bezoek van 3 uur aan de spoed.


Een beeld wat ik steeds vaker kon vastleggen in 2014. Pubers die niet op de foto willen. Sommige verstoppen hun gezicht, anderen laten hun ongenoegen blijken met een vinger. En een primeur op deze blog: (een stuk van) mijn gezicht!


Mijne zoon heeft soms rare (gevaarlijke) ideeën. Hij is wel inventief, dat moet gezegd. Wat hij hier precies ineen stak, is me niet duidelijk. Wat het zeker deed, was veel pijn, want die zwarte buis is een stofzuigerbuis en dat metaal tegen zijn hoofd is een trechter. Die trechter zorgt voor een groter zuigvlak..... Of in zijn woorden: 'ge weet toch pas zeker wat er gebeurd, als ge het eens probeert.'



De grijze is mijn dochter. De groene ben ik. Mijn dochter is grappig ook als ze sms't.




Onze reis, dit jaar, ging naar Normandië. Het lief en ik gingen daar 14 jaar geleden naartoe, maakten daar een eerste kind en wilde dat nog wel eens overdoen (de reis niet het kind). Deze foto is genomen op het Amerikaans kerkhof. Ik vind deze foto heel grappig, die benen, die twee kappen. Het lijkt een beetje een geposeerde foto, maar dat is het niet!


Ik had beloofd dat ik er niet meer over zou zagen, maar wij hebben dus een hond. Een jaar ondertussen. Ze luistert (iets) beter, verliest ontzettend veel haar (wit op een donkergrijze betonnen vloer, zei ik al dat de binnenkant van ons huis niet strak is). Ze werd bevriend met één van onze cavia's. De vriendschap was iets te innig en leidde tot een onfortuinlijk accident. Op deze foto wordt Mister Bond ter ruste gelegd en komt de dader nog even afscheid nemen. Nog 1 cavia, 2 kippen en een kat te gaan.



Eerst zijn het de superschattige kleuter - kopvoeters die u doen smelten, dan het krakkemikkig geschreven Nederlands van een zesjarige, ik zit nu aan de foutgeschreven Engels-fase.


Zingen voor Sinterklaas aan het keukeneiland dat vol met afwas en rommel staat. Alle vier op de foto dat is supermoeilijk om fatsoenlijk en serieus geklaard te krijgen. Maar wij houden (duidelijk) niet van opgeruimd en ordelijk, dus een perfecte foto!


Zo dat waren ze. Ik geef het stokje door aan Leen, Sarah en veetje.

dinsdag 9 december 2014

Ha

Ik ben eigenlijk geen mega-kluns.
Ik ben trendsetter.


zondag 7 december 2014

give away: een tip

Zomaar voor niks en volledig vrijblijvend!
Een tip voor in uw huishouden.

Als ge uw frietvet weggiet omdat het vervangen moet worden
en de oorspronkelijke fles is niet te vinden
dan is het niet erg om een fles te nemen waar vroeger iets anders inzat.

Maar als ge die fles, waar vroeger eigenlijk iets anders in zat,
niet direkt bij de rest van het vuil zet,
dan kan het wel eens gebeuren dat die fles terug op de plaats komt te staan waar die vroeger stond.

Als die fles, waar vroeger iets anders dan gebruikt fritvet inzat, terug in omloop is,
dan gaat ge die waarschijnlijk terug gebruiken,
maar niet voor uw frituur.
Ah nee, want die fles is niet doorzichtig en daar staat iets anders op dan fritvet
en die staat ook niet in uw voorraadkast,
maar in uw washok.
In uw washok op het wasmachien.
En op die fles staat: ecologisch wasmiddel.

De tip moogt ge er zelf uitfilteren, ik ga een kookprogramma met veel zeep en zonder kleren opzetten.

vrijdag 28 november 2014

Zing ze

Een hele tijd geleden durfde ik eens iets. Iemand  deed een oproep om te komen koken en ik zei zomaar: "ja". Het was het begin van een heel stel leuke bezoeken met zotte dozen en lekker vleesloos eten.

En nu sta ik door één van hen in een boek! Een creatief boek zelfs, terwijl ik al lang niet meer creatief ben. Een boek dat uitgegeven wordt door k.ERF (de kempische erfgoedcel) en dat, samen met een website, de oude bedelzangtradities (driekoningen, kaarske lantaarn,...) terug nieuw leven wil inblazen.


Om een lang verhaal kort te maken: ik wachtte tot de dag en avond voor de fotoshoot met het uitvoeren van mijn ideeën, bracht ze met wat kunst en vliegwerk ('fok, dieje nagel is veel te dik voor in dieje stok!' of 'kak, te hard geklopt, mijn spoel is afgebroken.') toch nog tot een goed einde en stond de volgende dag met een draai-ster, 2 uitgesneden pompoenen en een tupperwareke vol pannenkoekjes in Geel. Samen met mijn net genezen (ik zei toch dat ze veel ziek is) kleuter zou ik daar mee doen aan de fotoshoot.



Een fotoshoot voor feesten die zich vooral in de winter afspelen, maar die doorging op een pokkewarme dag. Zei ik al dat de kinderen in wintertenue moesten rondlopen? ('Ja schat, ik weet dat het warm is, maar hou uw muts nog efkes op!').


Behalve een warme dag werd het ook een zeer leuke dag met fijne mensen, lekker eten, veel verf en zotte, verklede kinderen die niet mee naar huis wilden.


Op 10 december wordt het boek voorgesteld in de bibliotheek van Geel en zijn er ook wat workshops waar je een paar dingen uit het boek kan gaan maken. Ik zal er niet bij zijn (ik moet kinderen naar hobby's brengen op woensdagnamiddag), maar de anderen deelnemers wel! (voor een lijstje verwijs ik je door naar Lies)




donderdag 27 november 2014

Ge komt best niet op bezoek!

Dat is hier echt niet meer normaal! Sinds een jaar lijkt dat alsof er een tsunami van snot, rochel, virussen en bacteriën over mijn huisgezin rolt.

Vooral sinds de jongste naar school gaat is het niet meer te doen. Vorig jaar was haar eerste schooljaar en echt waar het was er eigenlijk maar een half. Ik denk dat ze vanaf de kerstvakantie tot aan Pasen bijna geen enkele volledige schoolweek heeft afgemaakt.

Toen ze dit jaar met school begon, lag ze na anderhalve week al in het ziekenhuis met een longontsteking. Sindsdien is ze trouwens ook nog ziek geweest.

2 weken geleden heeft ze een heuse keelontstekingsmarathon in gang gezet waarin we elkaar om de drie dagen opvolgen. Het ene gezinslid is er weer bovenop, BAM de volgende legt zich koortsig neder in de zetel.

De enige die tot nu toe de dans ontspringt is de vader des huizes. Of nee wacht, ik krijg net een SMS-je: "Ziek aant worde, denk ik, hoofdpijn, oogpijn, snot'.

zaterdag 22 november 2014

Kakwandeling

'Kom kinders,we gaan wandelen, 't is veel te schoon weer om hier binnen te zitten!'
'Doe uw wandelschoenen en vuil kleren aan en pak de hond mee.'

Het werd een wandeling om niet te vergeten want:

- superschoon weer

- supermooie omgeving: bos, velden, koeien, beekjes, bruggetjes,...

- wildlife in de buurt want je wandelt af en toe echt door een wei met koeien ( ik vond dat echt heel spannend, zo vlak langs een bende koeien wandelen, eentje leek een stier en mijn hartje klopte overtime, tuurlijk koos onze hond net dat moment om stoer te blaffen, ik bleef stoer doorwandelen omwille van de kinderen, maar in mijn binnenste zag ik al een bloedbad met bijhorend krantenkop: 'vrouw en kinderen ernstig verwond door dolle stier, hond spoorloos verdwenen')


- handige pijltjes (die één van mijn dochter fout interpreteerde waardoor we naar een foute wei gingen, waardoor we plots met vijf man en een hond tot aan onze knieën vastzaten in Haspengouwse modder/koeienkak, waardoor ik een kleuter met sokken afzette in het gras om dan terug te duiken in de modderkak op zoek naar laarsjes, waardoor alle fietsers en wandelaars die we kruisten ons verbijsterd nakeken: 'ge ziet niet elke dag vijf mensen en een hond met modderklonters tot aan hun knieën voorbijsjokken')




- heel avontuurlijk (zie 2 bovenstaande punten), maar ook door de wanhoop die ik voelde toen we eindelijk uit de modderkak waren geraakt en ik daar moederziel alleen met 4 kinderen en een hond in een wei stond met geen pijltje in de buurt. Kinderen die mijn wanhoop wat voelde en 'nu naar huis terugwilden' en ook 'kunnen we niet gewoon terug hoe we gekomen zijn?' waarop ik riepzei: 'We kunnen pas naar huis als we bij de auto ( gevonden hebben) zijn en we zitten al over de helft (denk ik)! We gingen dan maar terug naar het laatste pijltje, wat moeilijk was want Haspengouwse modder is zwaar rond uw schoenen en maakt dat uw broek afzakt. Daar bleek het pijltje toch meer links te wijzen dan rechtdoor.
kinderen, wachtend op hun pijlzoekende moeder

- zorgde voor zeer stille kinderen achteraf. De wandeling zou 2 uur duren, maar wij deden er het dubbel over. De kleuter die sowieso niet al te graag stapt, hield het nog redelijk goed vol, maar zat het laatste stuk van de wandeling vooral in mijne nek. Vermits haar laarzen verdronken waren in modderkak, hing dat zodoende ook aan mijn bovenlijf, maar dat bracht wel wat evenwicht in mijn boven- en onderkant. De kleuter was stikkapot en sliep thuis 3 uur in de zetel. De 3 ander waren ook stil van moeheid, maar ook van boosheid. Dat krijg je als je tieners in het 'openbaar' (verlaten parking in een bos) dwingt om zich uit te kleden tot op hun onderbroek voordat ze in de auto mogen. Ik vond het eigenlijk allemaal wel grappig       maar dat maakte het alleen maar erger. (' Geweldig zo rijden op blote voeten en in uw onderbroek, ik hoop maar dat de politie ons nu nie tegenhoudt!'    'Mamaaaa!!')

- zorgde voor mooie plaatjes:








woensdag 22 oktober 2014

Gelukkig zijn er nog andere krengen!

Toen ik vanochtend langs een doorweekt onbekend schoolmeisje reed, voelde ik mij terug wat beter.
Het meisje zat op haar fiets en trapte noest door. De regen viel op haar neer en de wind probeerde haar tegen te houden.

Ik had eventjes daarvoor ook twee meisjes in dat weer gestuurd met een plastieken zakske over hun zadel (geen garage/tuinhuis) en een kap op hunne kop. Die meisjes waren al een beetje zielig omdat ze niet veel hadden kunnen eten. Dat kwam omdat ik de wekker had vergeten op te zetten en iedereen (gelukkig maar) een kwartier te laat wakker was. Eén van die zielige meisjes was ook (terecht) boos, omdat  het , door mijn (achterlijke) vraag "Gaan jullie met de fiets?", leek alsof er een kans werd geboden om bv. niet met de fiets te gaan. Die kans was er echter niet want wij wonen in een stad(je) en met de auto naar het centrum rijden duurt langer dan met de fiets. Vermits een bepaald iemand de wekker niet had gezet, was daar dus geen tijd meer voor over. Hongerig en zielig en boos vertrokken ze.

Ik volgde hun naar buiten om (met de auto) naar mijn werk te gaan, met de nodige schuldige gedachten: "Ocharme het regent echt hard" en " Brrr, 't is al koud met die wind" en "Verdomme dat is nu al de tweede keer in twee weken dat ik de wekker vergeet te zetten." en " Stom kieken, waarom vraagt ge iets als ze eigenlijk nie kunnen kiezen".

Malend reed ik naar mijn werk. Tot ik dus die andere zeiknatte puber tegenkwam. Halleluja, er zijn dus nog moeders die hun kind met de fiets door een stortbui sturen.

dinsdag 14 oktober 2014

vogels en zo

Ik kwam terug van een lange en dure Carrefour. Ik reed op de grote ring en stak iemand voorbij, toen er achter mij een Volvo in volle vaart aankwam. Ik stak niet snel genoeg voorbij blijkbaar, wat hem dan blijkbaar het recht gaf om op 5 cm van mij af te blijven rijden. Tot ik dan 'ein-de-delijk' terug ging naar de rechterbaan.

'T is niet dat ik mij altijd aan de regels hou. 'T is ook niet dat ik nooit eens te snel rij. 'T is wel dat ik probeer hoffelijk te blijven. 'T is ook wel dat ik probeer geen domme/gevaarlijke dingen te doen. En verder had ik de afgelopen week al genoeg gehekst en kakkige dingen meegemaakt. Genoeg is genoeg.

En daar ging mijn linkerhand door het open raam en gaf ik hem "de bird". De puber langs mij die geschokt zei "How jong mama!", nam ik er maar bij. 'T is niet dat ik ooit beweerde dat ik altijd soms een goed rolmodel ben.

maandag 6 oktober 2014

een nieuwe auto en wc-papier

Een gesprek is eigenlijk iets geweldigs. Vaak eindigt dat helemaal ergens anders dan waar het allemaal mee begon.

Onder de middag had ik het met een stel collega's over de nieuwe auto die één van hen had gekocht. Het gesprek vloeide over in hoe de regels omtrent nummerplaten waren, welke nummerplaten mensen zich nog herinnerde, welke auto's onze ouders vroeger hadden, wat er allemaal in die auto's moest kunnen, met hoeveel en hoe ver en hoe saai een autoreis toen was.

Om dan verder te gaan naar wat kinderen nu allemaal hebben om zich mee bezig te houden op de achterbank. Dat het soms toch 'god geklaagd is' wat voor multimediale middelen kinderen al hebben en (tegelijk) gebruiken. Over het verschil tussen smartfoons en telefoons met draaischijven, die altijd op dezelfde plaats stonden. En als je iemand belde dat je dan precies wist waar die persoon was/stond. Over hoe pubers altijd bezig zijn met hun telefoon en die steeds in de buurt houden.

Ik moest daar terug aan denken toen ik vanavond om 21.30 uur mijn GSM hoorde gaan. Ik had net de twee oudsten naar boven gestuurd om te gaan slapen.

Ik zocht mijn tas (nooit op dezelfde plaats), zocht toen in mijn tas (denk Mary Poppins) en nam een beetje verbaasd op toen ik de naam van mijn oudste dochter op de display zag.

"Hallo?"
"Mamaaaa, ik zit boven op toilet en het wc-papier is op, brengt ge wa?"
" Wahahahahahahahaha"


vrijdag 3 oktober 2014

rochel ende reutel

Anderhalve week hebben we gehaald. Anderhalve week school zonder ziektes. Op het einde van week één was er snot, in het weekend rochel en tegen dinsdag was er hoest. En dit niet bij één, maar bij twee kinderen. Op woensdagavond ging ik in mijn bed liggen (neen niet slapen) om daarna tot 's ochtends in de weer te zijn met: vuile lakens, thermometers, suppo's en een ijlende kleuter.

Ik belde naar mijn werk, ging naar de dokter en kreeg daar het verdict: 2 X longontsteking en één mogelijke hersenvliesontsteking. Naar de spoed dus. Vijf uur later waren we daar eindelijk klaar. Een infuus en een ziekenhuisverblijf rijker, maar gelukkig geen hersenvliesontsteking.
"Hoe moet je daar dan in overgeven?

wachten




Ik dacht dat de mensen tegenwoordig nog half onder narcose uit het ziekenhuis werden gebonjourd, maar voor een kind geldt dat duidelijk niet.

een infuus
En ik snap (niet helemaal) dat dat nodig was, maar na 2 dagen was ze weer in orde, maar moest ze nog wat beter eten. Maar het bewuste kind doet niet, never, nooit aan goed eten. Zeker niet als het ziekenhuisvoer betreft. En ik wou zo graag weg. Mijn ander kinders misten mij, mijn lief moest alles beredderen bovenop zijn fuller-time job, ik deed waanzinnig hard aan werkverzuim, werd gek van de lucht daar en van het constant bezig moeten zijn met één en hetzelfde kind (ik snap niet hoe mensen dat doen),...

Ik heb mijn kind dan ook een beetje de indruk gegeven dat het ok is om te liegen in het ziekenhuis.

"Schat, je hebt goed gegeten, bijna een hele boterham! ( amper een vierde boterham)"
zei ik tegen haar.
een infuus2
Toen de verpleegster even later kwam afruimen en vroeg: "En hebben we goed gegeten?"
Zei zij: "Yep, een hele boterham!"

Ik denk dat ik ook iets te vaak  beklemtoonde dat ze moest eten, want dat we anders niet naar huis mochten. (Waarop ze zei: "'T is toch leuk hier?")
De volgende keer dat de verpleegster kwam polsen naar haar boterhamconsumptie, stak ze fier twee vingers in de lucht.(En neen ze had niet meer dan een vierde gegeten)

Little did I know dat er nog andere criteria waren die moesten kloppen voordat ik naar huis kon. Plots moest het infuus zeker vier dagen zitten. En toen moest ze ook nog goed de overschakeling naar vloeibare antibiotica maken (concreet wil dit zeggen: ze niet uitspuwen).

een infuus 3, moeilijk gaat ook
Dat laatste blijkt niet zo vanzelfsprekend te zijn. De kinderen die die week het hardst hebben gebruld, waren geen kinderen die geprikt werden of erger, maar zij die hun siroopje niet wilden inslikken. Er liep daar een kiplekker 3-jarig prinsesje door de gang (100 keer op en af met plastieken muiltjes aan), die NIET WILDE SLIKKEN. Dat prinsesje (en dus ook haar moeder) moesten blijven tot ze zelf slikte en ze moest een kuur van 10-dagen nemen.

Mijn kind is gelukkig omkoopbaar met veel snoep en een cadeautje in het vooruitzicht. En twee uur later stonden we eindelijk weer buiten.

Om maar te zeggen dat een "gedwongen opname" niet direct het beste moederschap in mij naar boven haalt.

donderdag 18 september 2014

navelstaren

Op tieners hun leven heb je minder vat, wie hun vrienden zijn, wat ze aandoen, wat ze op internet uitspoken. Ze kopen (stiekem) een broodje/snoep/frisdrank onderweg naar school als ze geen zin hebben in boterhammen, gaan met vriendinnen naar de film, hebben het al 4 weken "aan" zonder dat ge het wist, gaan alleen met de fiets naar school, spreken u aan op uw gebreken, spreken tegen,.... 

Dat is vaak efkes slikken, maar ik weet dat dat zo moet. Wat ik niet had verwacht is dat ik hun lichaam niet meer zou (mogen) kennen. Een baby/peuter/lager schoolkind dat steekt ge in bad, dat loopt vaak naakt rond (hier toch), dat kleedt ge uit en aan, dat heeft hulp nodig met billen vegen. Maar dan plots begint hun lichaam te veranderen, het wordt ronder (mijn tieners zijn meisjes) en hariger. Ineens is alles "privé".

Wij hebben nog geen deuren in ons huis, zelfs niet in onze badkamer. Dat was tot voor een jaar geen probleem. Gelukkig voor tiener 1 en 2 is er in onze kamer ook nog een meer afgesloten doucheke.

Als ze nu douchen ("In bad, zijt ge gek, dan ziet iedereen mij naakt!") dan doen ze dat enkel nog daar. Er wordt aan elk aanwezig gezinslid luidkeels verkondigd dat ze gaan douchen. Er wordt iedereen op het hart gedrukt dat ze zeker niet binnen mogen in de kamer van mama en papa.

Als hun broer dat toch doet (want ja dat doen broers nu eenmaal als ge hen te hard iets op het hart drukt) dan wordt er gekrijst en geruzied en wordt er van mij geëist dat ik maatregelen tref. Als ik zelf iets wil gaan halen op MIJN kamer dan staan ze met hun rug naar mij toe. Ik word aangemaand om vooral door te doen en volgende keer op voorhand mijn spullen te pakken. Ik ga hier niet publiceren wat mijn antwoord daarop is.

Bikini's worden in kleedhokjes uit en aan gedaan. En als die er niet zijn, achter omhooggehouden handdoeken waggelend op één been. Behalve wat naar mij toegekeerde billen heb ik dus al een tijdje niet meer gezien hoe ze er helemaal uitzien.

Zelfs aanraken is problematisch. Kleine kinderen kietelt ge, knijpt ge in hun billekes, blaast ge op hun buik,... Wee uw gebeente als ge nu nog maar een schijnbeweging richting billen maakt of per ongeluk in de richting van een borst kijkt. "Zeg sexuele!", krijg ik dan naar mijn hoofd geslingerd.

Niet dat ik de hele tijd aan mijn kinderen zit (straks wordt ik nog van het net gehaald) en het is trouwens ook niks seksueel, 't is gewoon het afleren van dingen die tot nu toe konden.

Als mijn, minder perfecte lijf, daarentegen onder de douche staat (in de badkamer zonder deur), dan gebeurt er dit:
zicht vanuit de douche

zicht vanuit douche + tiener

zicht vanuit de douche + tiener 2

Met mijn naakt lijf hebben ze (nog) geen probleem. Jammer.

vrijdag 1 augustus 2014

creatief met boosheid

Ze mocht niet langer opblijven.
"T'is nu echt goed geweest, naar boven!", zei ik.
"Maar ik zoek mijn Ipod, ik moet nog  de zonsondergang trekken vandaag!" zei zij.
"Tut, tut, ik heb er genoeg van, naar boven!" zie ik.
BONK, BONK, BONK(we hebben nog geen kamerdeuren, dus moet ge de trap benutten) stompte ze naar boven.

Twee uur later hield ik het voor bekeken en ging ook bedwaarts.
Ik wilde mijn kleren op de stoel in de dressing (klinkt chiquer dan ge denkt, kleine ruimte met ijzeren rekken uit de Brico) hangen. De stoel stond er echter niet meer. Hij stond omgekeerd in onze kamer. "Mmm, raar.", dacht ik.

Ik ging in bed liggen en vond een badhanddoek tussen de lakens. "Wat doet die hier?", dacht ik.

Ik ging liggen, deed het licht uit en keek opzij naar mijn wekker voor het uur, maar ik zag geen rode, digitale cijfers. Ik deed het licht weer aan en zag dat over de wekker een papieren zakdoekse lag. Toen ik het wegnam, bleek de wekker ook nog eens omgedraaid te zijn. " Wie is hier weer bezig geweest?", dacht ik nog voor ik in slaap viel.

's Morgens was ik het hele voorval alweer vergeten. Tot zij wakker werd en me in het voorbijgaan vroeg: "En wat vond ge van mijn Franse wraak?"

Ge moogt drie keer raden welke film wij een week daarvoor samen gekeken hadden! En wie goed raadt, breng ik iets mee uit Parijs!

woensdag 28 mei 2014

Over de moestuin van mme Zsazsa, maar eigenlijk eerder over de recepten van Dorien

Ik probeer eigenlijk veel nieuw eten uit. Met een dochter die geen vlees eet en wij die gemakkelijkheidshalve (en ook wel omwille van andere redenen) gevolgd zijn, moest ik mijn manier van koken aanpassen.

Ik wou absoluut niet alles met vleesvervangers oplossen. Ik bedoel dus verdergaan dan patatten, groenten en een vegetarische burger. Dat is saai en die burgers lijken mij niet echt gezond. Er zijn natuurlijk ook gezondere vleesvervangers zoals seitan en tofu en quorn, maar dat vind ik eerlijk gezegd niet lekker. Of ik maak het gewoon niet goed, dat kan ook...

Ik ben dus op zoek moeten gaan en dat vond ik niet erg zolang de recepten bleven voldoen aan mijn eigen persoonlijke kookcriteria: de kinderen moeten er niet te veel over zagen (er is sowieso gezaag, maar liefst geen gehuil omdat alles vies is), het moet redelijk snel klaar zijn en mag niet teveel ingrediënten bevatten. Want als ik kook dan is dat na school terwijl ik ook 3 kinderen help met huiswerk en overdag kan ik niks voorbereiden want dan werk ik.

Blij dat ik was dat ik Pinterest had. Veel van wat ik kook, komt vandaar. Ik heb mijn eigen bord met koken en zelfs een apart bord waarop de geprobeerde en goedgekeurde recepten staan. Diegene die ik probeerde en die niet voldeden, gooi ik er gewoon af!

Ik zou daar soms wel over willen bloggen, maar vanwege het huiswerk, de kleuter met nood aan entertainment en de snelheid waarmee ik moet koken, neem ik nooit foto's. En ik vind dat zelf dus niet leuk: een recept zonder foto.

Gisteren maakte ik een recept uit een nieuw boek, dat ik mijn lief cadeau gaf voor zijn verjaardag. Eigenlijk is mijn lief het echte "blogwijf": hij heeft een moestuin, steekt vanalles ineen en is bezig met de inrichting van ons huis. En als hij meer tijd had, zou hij ook creatiever koken dan ik  en waarschijnlijk leren naaien om onze kleren zelf te maken.

Ik gaf hem 'de moestuin van mme Zsa zsa' dus omwille van het moestuindeel. Ik heb daar niks aan aan dat deel van het boek. Ik kan nog geen basilicumplantje van den Delhaize overeind houden voor meer dan een dag, maar hij dus wel. Hij was er blij mee en vond het ook een heel mooi boek, wat wel wat wil zeggen want hij is grafisch vormgever en niet gauw onder de indruk van de layout van de meeste boeken. Hij is echter zo druk met dingen grafisch vorm te geven dat zijn moestuin en dus ook het boek niet veel aandacht kregen tot nu toe.

Stiekem was het ook een cadeautje voor mezelf, want het laatste deel bestaat uit recepten zonder vlees. En daaruit kwam mijn recept van gisteren: 'Griekse ovenpasta met venkel, courgette en geroosterde tomaat.'











Het recept voldeed niet aan al mijn criteria, maar daar kan Dorien niks aan doen. Ik las het niet goed en dacht: "oh dat kan allemaal in de oven, makkie!', maar ik vergat de afspraak met de school om 16.30 uur in te calculeren. Als ge dan pas om 17.15 uur thuis zijt,  is een uur oven voor de tomaten en nog eens 3 kwartier voor de rest toch wel lang.
Zeker als uw kinderen honger hebben en om de beurt bij het zien van de voorbereidingen zeggen: 'eikes, wa is da?' (Ik foetelde zelfs wat en kookte de pasta snel apart in plaats van hem nog eens een extra 15 minuten in de oven mee te laten garen.)

Maar als ge dus op tijd begint of zelfs op voorhand wat doet, stelt het werk op zich niks voor, beetje snijden en wat roeren en de rest doet de oven. Het waren ook niet veel ingrediënten en de kinderen vonden het: 'niet walgelijk' en 'venkel valt best nog wel mee', waar ik op zich al heel blij mee ben.



Mijn lief en ik vonden het wel heel lekker! Geroosterde tomaten smaken en ruiken heerlijk, de Griekse pasta is eens wat anders en de geroosterde venkel is superlekker.

Er zitten drie lintjes in het boek en die steken al bij 3 nieuwe recepten. Dit wordt zeker zo'n kookboek waarvan op den duur de bladeren aaneen plakken van het vele gebruiken.

maandag 26 mei 2014

V

Het kon natuurlijk niet anders of mijn kinderen gingen iets vragen over de panelen die in elke wei en op elke straathoek staan/stonden. Vooral die van die mensen die een peace-teken maakten, wekten wat vragen op. Waarom doen die mensen dat? Willen ze vrede? Of wat is hun bedoeling?

Ik legde hun uit wat die partij met de 'peace'-tekens wil en wat ik daar persoonlijk van vond. We hadden daar een gesprek over. Over samen spelen is samen delen en over wat ik dan wel zoek in een partij en over waarom sommige mensen dan toch voor die partij kozen.

Vooral mijn zoon kon zich wel vinden in mijn redenatie en uitleg.  Hij was nogal ontdaan toen na een klassikale stemtest bleek, dat de meerderheid van zijn klas net voor die partij ging stemmen. En zoals dat soms gaat met politiek partijen en negen-jarige jongentjes werd hij nogal extreem in zijn afkeer van de partij met de peace-tekens.

Dat kwam volledig tot uiting toen we na het schoolfeest van zijn grote zus naar onze auto liepen. De school ligt tegenover een internaat waar stemhokjes zouden staan op de verkiezingsdag. De stoep werd dan ook ingepalmd door een rij panelen vol met verkiezingsposters.

Bij het instappen in de auto merk ik dat zoonlief niet meer volgt. Plots daagt hij toch op. Ik informeer eventjes waar hij plots naartoe was en hij laat mij glunderend weten dat hij :" efkes ne poster van die stom partij is gaan aftrekken" en hij eindigt met een fier "goed, hè!.

Toen hebben we dus een gesprek gehad over boetes en vrije meningsuiting.


dinsdag 20 mei 2014

En de award gaat naar....

Ik kreeg een zelfde prijs van twee verschillende dames. Waarvoor dank allebei!
Ik vind het op zich wel  leuk om dat te krijgen, maar niet zo makkelijk om daar iets mee te doen. Ik schrijf liever (beter) over dingen die ik meemaak, dingen die mij overkomen, dan in opdracht. Maar goed, daar gaan we.

11 feiten over mezelf:
Daarvoor verwijs ik door naar een eerder bericht dat ik ooit  maakte naar aanleiding van een andere prijs met een zelfde opdracht: http://ruimtevisser.blogspot.be/2011/09/wat-je-nog-niet-wist.html

Een paar dingen kloppen niet meer, maar die worden in onderstaande antwoorden door mij aangepast, sommige anderen moet je zelf maar aanpassen door wat te rekenen.

Een extra feitje (want ik moest er toen maar 10): Ik geef les aan volwassenen (en ja dat is soms even erg als kinderen, alleen kunt ge die niet in de time out of de hoek zetten.)

10 vragen van de doorgevers (ik had dus 20 vragen en ik heb daar die 10 uitgepakt, waar ik iets mee kon)

1. Wat is je vroegste herinnering?
Ik sta aan een fonteintje met mijne bompa. Ik heb een piepklein rubberen eendje vast. Ik zet het in het fonteintje kijk hoe het zwemt en plots is het eendje weg.

2. Als er geen praktische bezwaren waren, en geld was ook geen probleem, welke job zou je dan doen?
Ik zou een eethuisje beginnen. Iets kleins, gezellig, met eenvoudige, eerlijke gerechten, niet te trendy ingericht. Iets huiselijks.

3.  Waar wil je zeker niet naar toe?
Ik zal niet zeggen dat ik er zeker NIET naartoe wil, maar ik heb niet echt de behoefte om op wereldreis te gaan of een ver exotisch land te leren kennen. Ik ben nogal een stresskip wat betreft reizen en onbekende plekken.

4.  Wat doe je niet op een baaldag?
Op een echte mega baaldag doe ik niets, maar zeker niks huidhoudelijks.

5. Geef je mij het recept van een gerecht dat bij jou regelmatig op tafel komt?

Vegetarische enchiladas (het voldoet aan mijn criteria: snel, weinig ingrediënten en mijn kinderen lusten het)
  • 2 gehakte uien
  • 3 grote geraspte wortels
  • chili poeder (ge kiest zelf hoeveel en dus hoe heet)
  • 2 x 400g blikken  tomatenblokjes
  • 2 x 400g blikken bonen of linzen (best een mix van verschillende dingen)
  • tortilla's (of zoute pannenkoeken zoals ze hier genoemd worden)
  • 200g  yoghurt
  • 50g  cheddar kaas, geraspt
  1. Bak de wortelen en de ajuin in olijfolie tot ze zacht zijn. Doe er chilipoeder bij. Doe de tomatenblokjes en de bonen/linzen erbij. Laat alles 5 à 10 minuten sudderen tot het wat ingedikt is. Doe er peper en zout bij.
  2. Zet de ovengrill aan. Smeer op de bodem van een ovenschaal wat van het mengsel. Leg in het midden van een tortilla wat van het mengsel. Rol hem dicht en leg hem in de ovenschotel (best met de 'open' kant naar onder). Doe dit met de rest van de tortilla's (ik maak meestal het hele pak klaar = 8 tal). Lepel de overschot van het mengsel over de opgerolde tortilla's.
  3. Mix de yoghurt met de geraspte kaas en schep deze over de tortilla's. Zet onder de grill tot de kaas een kortje is.  Wij eten er rauwkost bij of een koolslaatje.


6. Waar loop je met een boog omheen? 
Vroeger zou ik honden hebben geantwoord, omdat ik ze niet vertrouwde en er gewoon heel erg bang voor was. Nu we zelf een hond hebben, is dat veel minder het geval.

Nu zijn het zatlappen (om dezelfde redenen).

7. Wat zou je graag beter kunnen?
Tuinieren. Mijn lief doet dat graag en goed. Ik kan/wil het niet. Als het niet om eten vraagt/roept/miauwt/blaft dan sterft het. Maar ik vind het op zich wel een heel nuttig en waardevol ding, zo'n moestuin.

8. Met welke vijf woorden zou je jezelf omschrijven?

Klunzig, concreet, mals, kordaat en graagetend (vond geen woord dat dit betekent)

9. Waarvoor mogen ze je altijd komen halen?
De polonaise.

Nee dat is een grapje.

Een dutje in een ligstoel in de zon naast een zwembad waarin kinderen spelen.

10. Wat zou je echt graag nog doen in je leven?

Rust vinden en hebben

Mijn 10 genomineerden:
Ik ga dit stukje openlaten, want ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik niet veel kleine blogs lees. De meeste hebben al super veel volgers of zijn al vernoemd door één van mijn voorgangers of zijn niet het soort blogs dat hier aan meedoen.

Maar mocht jij een kleine blog hebben en hier lezen, en je zou graag de opdracht uitvoeren. laat me iets weten en ik zet u erbij! De eerste tien winnen.



Mijn 10 vragen voor de volgende:

1) Waarom heb jij een blog?
2) Wat vind je echt niet kunnen?
3) Wie zijn leven zou je wel eens willen overnemen?
4) Welk smerig eten vind je het lekkerste?
5) Wat wil je zeker nog doen voor je 80ste?
6) Welk boek zou je willen schrijven?
7) Welk lied kan je helemaal meezingen?
8) Wat is je lievelingsgeur?
9) Wat mist er nog in je huis?
10) Wanneer heb je het laatst de slappe lach gehad?








vrijdag 2 mei 2014

Waar is da feestje...

Als ge kinderen hebt, zit ge vaak zenuwachtig en nieuwsgierig te wachten tot ge ze terugziet. De eerste keer naar de crèche, eerste schooldag, gaan spelen bij een vriendje, een hobby doen, buisjes laten steken, ...
Ik zou er zo graag bij zijn, altijd en bij alle vier. Maar dat kan natuurlijk niet en het zou ook niet gezond zijn voor hen of voor mij.

Dat gaat nooit over. Het wordt wel minder, hoop ik.

Ik heb ondertussen een dochter die over 3 dagen 13 wordt en één die over een half jaar 12 wordt. Ik deed al eerder verslag over hen en hun tienergedrag. Ondertussen zijn ze nog steeds redelijk aangename tieners. Er wordt al eens gesnauwd of doodgezwegen, maar over het algemeen blijft het nog redelijk netjes en doenbaar.

Er worden benen geschoren en oksels gedeod. Waar ik eerst wanhoopte omdat er niet gedoucht werd, hoor ik mezelf nu vragen: "Gaat ge nu weeral in de douche?'  Puisten, borsten, schaamhaar, zoenen met jongens en seks zijn absolute taboes. Taboes waar vooral  ouders niet over mogen praten en waar zeker geen grapjes over gemaakt mogen worden.

Kleuters die enkel de meest losse en wijde broeken konden verdragen, doen plots met het grootste gemak een skinny jeans aan. Kleuterharen die niet gekamd mochten worden, maar ook absoluut niet kort mochten en waar absoluut geen speldjes of staartjes in mochten, worden nu op allerhande manieren gevlochten, opgestoken en gevuld met allerlei ornamenten.

En er zijn nog steeds eerste keren: de eerste keer alleen met de fiets naar school, de eerste keer naar het middelbaar, de eerste keer op facebook,...

En nu dus de eerste fuif. Er werd nagedacht over kleding en over de plaats waar ge uw GSM en geld steekt als uw schoon kleedje geen zakken heeft. Er werd gepanikeerd toen bleek dat de vriendin toch geen kleedje aanhad. Zo erg zelfs dat er werd overwogen om terug naar huis te gaan. Er werd veel gegieberd en geOMGd (zijt gij ook hier). Er werd een moeder gestompd ('Niet met vreemde jongens zoenen, hè!') en er zal zeker niet gedanst worden werd er beweerd.

Ik ging alleen terug naar huis en vraag mij af wat die twee daar vier uur lang gaan doen.

fuif sfeerbeeld



















(Nog iets dat tieners doen: hun moeder een verbod  op het plaatsen van herkenbare foto's opleggen)


woensdag 9 april 2014

vijf (nee geen kinderen, liedjes)

Echt fijn om al die berichten over 'de vijf van de jaren negentig' te lezen. Ik had er in de auto al naar zitten luisteren en zelfs over na zitten denken, kwam toen al die berichtjes tegen en whoppa :

De nineties dat is echt mijn puberteit, ik ging naar 't middelbaar, begon met roken, kreeg nog een zusje, maar het allerbelangrijkste dat ik toen deed was hem ontmoeten. Ik heb dat hier al eens uit de doeken gedaan en er zelfs de muziek die er toen speelde bij gezet. Eigenlijk kon het niet anders dan dat op zo'n belangrijk moment een liedje van Sinéad zong voor mij. Ik had al haar CD's, kon al haar teksten meezingen, wou mijn haar het liefst afscheren en deelde haar met mijn beste vriendin (die haar zoon later Connor zou noemen). Ik kan nu niet meer naar haar muziek luisteren, maar zou wel nog elk lied mee kunnen zingen.


Hij was een jaar ouder en wereldwijzer en meer met muziek bezig. Toen ik hem leerde kennen had hij legerbotinnen aan, een afgeknipte legerbroek en een paarse T-shirt (die nog lang als slaap Tshirt diende, maar nu veilig opgeborgen is) met een getekende koe op van Dinosaur Jr. We luisterden naar muziek op zijn kamer. We lagen, zaten, hingen op zijn matras (die uiteraard op de grond lag). De muren hingen vol met kopies van cd-hoesjes en aan het plafond in de hoek hingen galgjes gemaakt van zwart garen. Ik weet het, kan het nog meer grunge zijn dan dat... Ik luister er niet meer naar, maar heb nog steeds een zwak voor trieste, depri, pijnlijke muziek..en mannen.


In de jaren negentig ging ik van lang haar terug naar kort haar, maar wel met ne lange frou ('oei dat heb ik nog nooit gedaan' zei de kapster toen bang). Had ik houthakkershemden van mijn vader aan met daarover een T-shirt, liefst van een groep of zelfs een oude pyjamablouse van mijn lief zijn vader, deed ik nog rokken aan (lange, gebatikte uit een winkeltje in Antwerpen dicht bij de Groenplaats) of lange superstrakke en deed ik toneel. Ik ging op toneel kamp (zonder lief). Iemand had een gitaar bij en kon de de liedjes van Bettie Serveert van voor naar achter mee spelen. Ge-wel-dig.


Hij kreeg ne motobécane, kwam me oppikken en reed met mij achterop naar de repetities van zijn bandje (dat nooit een echte naam kreeg). Dat lijkt romantisch, maar het ding kon niet snel en er was niks om uw voeten op te zetten vanachter, dus ik moest mij er vaak van af laten vallen omdat mijn benen helemaal verkrampt waren van het omhooghouden. Hij speelde bas en samen speelden ze hiphop. Ik herinner me geen eigen maaksels, maar wel een eindeloze oefensessie van dit nummer




Ik studeerde ook af van de middelbare school in de jaren negentig en vond, via een omweg van een jaartje aan de Normaalschool, mijn roeping: sociaal cultureel werk. Ik ging ook op kot, niet op de gewone manier: alleen in de stad waar je studeert. Nee ik ging samenwonen met mijn lief in een stad op drie kwartier rijden van waar ik studeerde. We hadden geen Tv en gingen bijna elke week naar de film. We zagen deze film en deze ook. En ze hadden allemaal goeie muziek, maar de beste scène met de daarbijhorende muziek was deze:



Zo dat waren diegene die overbleven. Nu ga ik efkes iets anders doen, want ik krijg buikpijn van al dat gedenk aan vroeger. Wel benieuwd wat die van jullie waren?




donderdag 13 maart 2014

De laatsten zullen...gewoon de laatsten zijn.

Dat hebt ge als ge te lang wacht. Eerst denkt ge: "Ik ga echt niet als eerste, ik wacht efkes af wat een paar van de ander zo al doen en dan heb ik meer een richting." Maar dan ineens hebben zoveel ander het al gedaan, dat het eigenlijk een beetje sullig wordt om het nog te doen, want alles is al gedaan.

Maar beloofd is beloofd: dus ja, ik ben ook naar de Big Blogameetup geweest en ik ga gewoon nog efkes herhalen wat al de rest al verteld heeft.

Na heel wat getreuzel en bijeengeraap van moed, schreef ik mij dan toch een week te laat in, maar enkel nadat ik zeker wist dat ik toch twee iemanden kende.

Ik ben namelijk alleen maar goed in sociaal zijn als ik daar betaald voor wordt. Voor mijn werk moet ik de hele tijd met mensen omgaan. En dat is geen probleem, want ik weet waarover ik het moet hebben en ik weet wat ze van mij verwachten.

Het was dus eigenlijk een hele overwinning dat ik mij hiervoor inschreef. En niet alleen inschreef, maar ook ging!

En het was leuk, Ik heb nog niet met de helft van de aanwezigen gesproken, maar dat geeft niet. De mensen waarmee ik wel sprak, waren tof en de avond vloog voorbij. Er waren zelfs een paar baby'tjes waarvan ik er eentje op schoot mocht nemen. Mijn hormonen zijn dus ook weer tevreden.

Voor de rest was er lekker eten (babycakesandrabbits en Jackie's), een hippe omgeving (wasbar Antwerpen)en we kregen zelfs kadootjes!


dinsdag 11 februari 2014

Weeral

Het leek nog maar eventjes geleden dat ik dit schreef en nu heb ik alweer eenzelfde gewaarwording maar dan met het volgende kind. Dat is als kinderen maar een jaar schelen, dan volgen dingen zoals bv. eerste keren en puberteit, veel sneller op elkaar.

 En dus is zij ook plots een ferm madam. Ze heeft een model, is rustiger en vooral stiller  geworden. Ze ontwikkelt langzaam een eigen kledingstijl, een leuker gevoel voor humor, is wat meer voor rede vatbaar. En is net als haar zus ineens zo groot en mooi, dat ik niet kan geloven dat dat schepsel ooit uit mijn lijf kwam.

En deze keer zie ik geen mascara en dotje, maar wel vlechten (en een handtas en de obligate kaki groene jas met pelskap). Dit kind, dat altijd lang haar wilde, maar daar niks mee wilde (laten) doen. Nee, zelfs niet borstelen. Dit kind las en zag "De Hongerspelen" en hield daar buiten een humeur, lees-, schrijf- en rekenplezier ook een fascinatie voor vlechten aan over.

En dus zit ik hier naar Youtube-filmpkes te kijken met een (eindelijk) gewillig haarmodel voor me. En filmpjes over haren, dat is net als filmpjes over naaien/haken/breien/tegelen/metsen/..., het ziet er simpel uit, maar dat is het niet. Of toch niet voor mij. Haar dat uit mijn vingers glipt, vingers die verstrikt raken in haar dat niet mee moest, vlechten die er toch niet zo mooi uitzien als op het filmpje,...

Maar goed, de volgende is ne jongen en die scheelt drie jaar met zijn zus, dus ik heb wat ademruimte voor ik tatoeages moet leren zetten.

vrijdag 24 januari 2014

Roodkapjejasje

Toen ik dit op pinterest zag, wist ik direkt dat ik mezelf nog eens bijeen moest pakken!

Al van toen ze nog heel klein was, is mijn jongste bezig met roodkapje. Een van haar eerste rollenspelen was:
"Ik is het kapje en jij de boos"

Ik ben totaal niet creatief geweest en heb het oorspronkelijke jasje gewoon klakkeloos overgenomen. Want alhoewel ik niet zo van felle stofjes met schattige figuurtjes hou, was ik er zeker van dat zij het geweldig zou vinden.

Het enige dat ik anders deed was de knoopgaten. Ik verving ze door lusjes van rode elastiek. Wederom was creativiteit niet mijn drijfveer (alhoewel ik lang heb moeten nadenken over een oplossing), maar eerder onkunde en gebrek aan lef.
Ik maakte nog nooit knoopsgaten en durf het ook niet ( ik weet het vicieuze cirkel).

Om kort te zijn: ze vond hem geweldig, wilde ermee gaan slapen, ging akkoord met wachten tot morgen, ging ermee naar school als trui onder haar winterjas, hield het de hele dag aan, maakte er een snoephuisje mee, gebruikte het als doek voor suikerhandjes en sliep er uiteindelijk toch nog in.

Voor fatsoenlijke foto's verwijs ik u naar het origineel, life-action is meer ons ding. Alhoewel, life ...