vrijdag 7 december 2012

zomaar wat gesprekken met mijn kroost

'S avonds 21.30 uur aan het bed van F.
F  huilt en is lichtelijk hysterisch  omdat ze de volgende dag na school een melktand moet laten trekken.
Ik: "nie huilen, da helpt echt nie. Waarom denkt ge altijd dat het slechtste zal gebeuren. Zo wordt ge ongelukkig."
F: "Hoe bedoelt gehehehe??"
Ik: "Ge zou ook kunnen denken dat het allemaal wel zal meevallen, zoals ik trouwens al gezegd heb, maar nee gij denkt direkt aan het slechtste. Aan het goede denken is even makkelijk als aan het slechte denken."
F: "Ja voor u wel! trouwens gij zijt ne volwassenen. Het is uw werk om ervoor te zorgen dat ik gene schrik. Natuurlijk dat ge dan zegt dat het niet zoveel pijn doet."
Ik: "Ik beloof u dat ik da nu niet doe!"
F: "pffff....wehehe (nieuwe huilbui, op naar een andere strategie: afleiding/omkoping)"
Ik: "Weet ge wat? Als ge nu iets moogt kiezen om morgen te doen, na het trekken van uwe tand. Dan kunt ge daar over nadenken ipv over de pijn die er misschien zal zijn."
F stopt met wenen en haar ogen beginnen gevaarlijk te twinkelen. Ik voel gevaar.
Ik: "Neen, ge krijgt geen hond, daar moet minstens een arm voor uitgetrokken worden."
F gniffelt en we praten wat over mogelijke dingen om te doen na het trekken der melktand.
F is gekalmeerd en ik kan naar beneden.
F: Mamaaaa?
Ik: Ja?
F: wat zou ik krijgen als mijn twee benen afgesjakt zouden zijn?



We gaan wandelen met z'n vijfjes. F blijft thuis, ze wil eventjes rustig alleen zijn (roloog). Het is koud, nattig en het wordt al donker. We nemen pillampen mee en staan erop dat M en K een fluovest aandoen. Een niet zo sexy, te groot ongelooflijk lelijk fluovest dat M zeer tegen haar zin aantrekt.
De wandeling is gedaan en we wandelen in het pikkedonker terug naar huis. M wandelt 200 meter voorop. Ze is boos (over god weet wat) en haar fluovest sleept over de grond want ze heeft het nog maar één kant aan.
Ik: M doe uw vest tegoei aan!
M: ...
Ik: Nuhu!
M: Da's stom.
Ik: M niemand ziet u hier!
M: Waarom moet ik het dan aandoen?
Ik: Ik bedoelde: niemand waarvan ge wilt dat ze u cool vinden, ziet u hier.
M (die boos is en dan graag heel letterlijk doet): Ik snap echt nie waarom het moet, niemand ziet me toch hebt ge gezegd?
Ik (moe en geen zin hebbend in van die belachelijke discussies): M DOE DA VEST AAN!!!
De afstand wordt vergroot met nog eens 200 meter, met vest aan weliswaar.


M en K hebben geen school. K zit aan de computer, M ligt nog in bed. Ik ben in de auto op de terugweg van de creche en F haar school. Het sneeuwt, het is geen sneeuwstorm zoals voorspeld, maar hij blijft wel liggen.
Ik bel naar huis, K neemt op.
We praten wat over of hij nog leeft en wat ik van de bakker moet meebrengen. Het gesprek is bijna afgerond.
K: Hei mama, ge hoeft niet te paniekeren hoor.
Ik: hè, waarom zou ik dat doen?
K: Het sneeuwt, maar het is nie veel.
Ik: Ja, en?
K: dus hoeft ge nie te paniekeren als ge met de auto rijdt.
Ik: ... Euh danku, ik zal mijn best doen.


dinsdag 4 december 2012

Krak

Het wordt niet makkelijker. Zo kinderen die ouder worden.
Ge denkt da wel.

Mensen met baby's en peuters die klagen er doorgaans  over (ik toch): ze slapen niet door, huilen de hele tijd, lusten niks, slapen wel maar alleen in uw bed...
En geloof me dat is kapot-makerij. En ook ik heb hier (veelvuldig) over geklaagd.

Ik ben een kleine twaalf jaar geleden begonnen met het krijgen van kinderen. Op 4 jaar tijd had ik 3 kinderen. En geen van die drie sliep door voor ze ruim 1,5 jaar waren. Bij nummer drie heeft dat zelfs geduurd tot meneer 6 jaar was. Dat wil zeggen dat ik soms drie keer per nacht mijn bed uit kon, soms voor hetzelfde kind, maar even vaak voor 3 verschillende kinderen. Er werd dan geklaagd, gehuild soms (door mij bedoel ik dan) af en toe was het geduld op en werd er eens geroepen tegen dat huilende, niet-slapende en niks-lustende boeleke.

Het heeft dan ook bijna 7 jaar geduurd voor ik aan een vierde begon.

En weet ge wat. Het kan mij (bijna) niks meer schelen dat ik ondertussen al bijna twee jaar voor dat nummerke 4 moet opstaan. Niet meer elke nacht, maar nog wel zeer vaak. En als ik er niet om 2 à 3 uur uit moet, dan is ze 's morgens om 5.30 uur wel zo fit als een hoentje.

Het kan me niks meer schelen omdat het ongemak dat die slapeloze nachten mij geven, niks vergeleken is met de pijn  en onmacht die ik soms voel bij de onoplosbare problemen van mijn plus- zesjarige kroost .

Ik voel mij onmachtig want ik kan er niet voor zorgen dat het lezen en schrijven makkelijker gaat.
Mijn hart bloedt want ik kan geen andere school vinden die wel leuk is.
Ik voel mij boos want ik kan die ene vriendin niet dwingen om een vriendin te blijven.
Ik weet niet hoe ik de school kan dwingen om toch wat meer geduld te hebben met rekenen.
....
Ik moet er vrede mee hebben (krijgen) dat mijn kinderen soms ongelukkig zijn, zelfs doodongelukkig, en dat mama daar niks aan kan veranderen.

Ik ben blij dat er nog eentje is die geholpen kan worden met een flesje en een tutje om 2 uur 's nachts.