Het wordt niet makkelijker. Zo kinderen die ouder worden.
Ge denkt da wel.
Mensen met baby's en peuters die klagen er doorgaans over (ik toch): ze slapen niet door, huilen de hele tijd, lusten niks, slapen wel maar alleen in uw bed...
En geloof me dat is kapot-makerij. En ook ik heb hier (veelvuldig) over geklaagd.
Ik ben een kleine twaalf jaar geleden begonnen met het krijgen van kinderen. Op 4 jaar tijd had ik 3 kinderen. En geen van die drie sliep door voor ze ruim 1,5 jaar waren. Bij nummer drie heeft dat zelfs geduurd tot meneer 6 jaar was. Dat wil zeggen dat ik soms drie keer per nacht mijn bed uit kon, soms voor hetzelfde kind, maar even vaak voor 3 verschillende kinderen. Er werd dan geklaagd, gehuild soms (door mij bedoel ik dan) af en toe was het geduld op en werd er eens geroepen tegen dat huilende, niet-slapende en niks-lustende boeleke.
Het heeft dan ook bijna 7 jaar geduurd voor ik aan een vierde begon.
En weet ge wat. Het kan mij (bijna) niks meer schelen dat ik ondertussen al bijna twee jaar voor dat nummerke 4 moet opstaan. Niet meer elke nacht, maar nog wel zeer vaak. En als ik er niet om 2 à 3 uur uit moet, dan is ze 's morgens om 5.30 uur wel zo fit als een hoentje.
Het kan me niks meer schelen omdat het ongemak dat die slapeloze nachten mij geven, niks vergeleken is met de pijn en onmacht die ik soms voel bij de onoplosbare problemen van mijn plus- zesjarige kroost .
Ik voel mij onmachtig want ik kan er niet voor zorgen dat het lezen en schrijven makkelijker gaat.
Mijn hart bloedt want ik kan geen andere school vinden die wel leuk is.
Ik voel mij boos want ik kan die ene vriendin niet dwingen om een vriendin te blijven.
Ik weet niet hoe ik de school kan dwingen om toch wat meer geduld te hebben met rekenen.
....
Ik moet er vrede mee hebben (krijgen) dat mijn kinderen soms ongelukkig zijn, zelfs doodongelukkig, en dat mama daar niks aan kan veranderen.
Ik ben blij dat er nog eentje is die geholpen kan worden met een flesje en een tutje om 2 uur 's nachts.
Schoon gezegd. En oh zo waar.
BeantwoordenVerwijderenhet klopt als een bus, de zorgen zijn plots van een hele andere orde. Ook ik heb al meermaals terugverlangd naar gewoon even opstaan 's nachts en de boel te regelen met een troostende knuffel... Maar geloof me uiteindelijk vinden ze hun weg wel - zeker met zo'n enthousiaste supporters aan de kant als jullie zijn!
BeantwoordenVerwijderenHet enthousiasme is soms wel wat op. Ik ben eigenlijk ook gewoon heel boos op het onderwijs!
VerwijderenIk heb meteen nog meer zin om mijn dametjes allebei terug in een spijlenbed te stoppen en te hopen dat ze daarin blijven passen. Zoals een vis die klein blijft in een kleine kom. Ik kan er nog niet over meespreken, maar ik kan er me wel iets bij voorstellen. Grote boze wereld, dierbare breekbare kroost. Ik wens hen allemaal de juiste wapens, de bovenhand in alle gevechten of genoeg trucjes om te leren omgaan met een portie onderspit.
BeantwoordenVerwijderenDoet mij denken aan : tien kleine visjes die wilden naar de zee.....
VerwijderenIk kan daar heel erg over meespreken..
BeantwoordenVerwijderenai, niet leuk!
VerwijderenZo erg waar! Hier onlangs ook een gesprekje over gehad ... wij hebben twee kleine kindertjes en beseffen dat wij er nu grotendeels voor zorgen of ze die dag gelukkig zijn, een fijne dag hebben ... het meeste ligt gewoon in onze handen. Ik ga dan ook nog eventjes niet denken aan de onmacht die we binnen een aantal jaar kunnen voelen en zoals je zegt genieten van hoe gemakkelijk het nu wel gaat. Dankjewel, we staan er terug eventjes bij stil ;-). Veel succes voor jou ... alles komt uiteindelijk wel op zijn plooitjes ;-)!
BeantwoordenVerwijderenHet heeft natuurlijk ook met loslaten te maken! Ik vind het moeilijk om ze los te laten in de boze grote wereld. En soms verliest ge uw vertrouwen in de plooitjes :)
VerwijderenVerdorie toch. Ik wens jouw kinderen sterke vleugels toe!
BeantwoordenVerwijderenKonden we maar vleugels recycleren!
VerwijderenMooi geschreven en gezegd!
BeantwoordenVerwijderendank u wel
VerwijderenBlij dat ik dit lees. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat ik mijn meisjes nu nog zo gemakkelijk kan helpen maar dat dit niet zo blijft.
BeantwoordenVerwijderenAls logopediste kom ik heel vaak in aanraking met kinderen met leermoeilijkheden en hun ouders. Hou de moed er in. Geloof in je kinderen en weet dat het leven meer is dan rekenen, lezen en schrijven. Vraag niet te veel en niet te weinig van hen en omring je met mensen die jullie kunnen steunen en helpen. Probeer extra te genieten van het niet-schoolse leven zodat ze daar wat reserves en zelfvertrouwen kunnen opdoen.
Goede moed!
Merci voor de raad!
VerwijderenIk kan er niet over meespreken, maar inderdaad, als je het zo bekijkt ... Pfff, moeder zijn, het lijkt me toch echt het moeilijkste 'beroep'! (en tegelijk wellicht het leukste)
BeantwoordenVerwijderenEn ge wordt er zelfs nie voor betaald!
VerwijderenGij beschrijft exact waar ik schrik voor heb sinds ik zwanger was. Het is hier nog niet zo ver, maar er echt naar uitkijken doe ik niet.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat uw kindeke ooit terug met, al is het maar een beetje, goesting naar school gaat.
Dat het graag en goed werkt met zijn handen en nadien als die letters niet constant nodig heeft.
Dat het soms toch kan genieten van woorden, als ik het maar bij het voorlezen!
Krak, echt waar.
Jammer genoeg heb ik het hier over twee kindekes en niet één! Ik dacht na nr twee, nu hebben we de leerproblemen toch wel gehad! Toen ging nr 3 naart school....
VerwijderenIk had toch moeten stoppen met 2 kindjes zoal mijn oudtante Solange al zei :-)
Poehoe, na een avond van crisissen met de 2,5-jarige dochter wou ik dit even niet lezen. Nu heb ik soms al het gevoel dat ze in de knoop zit met zichzelf, dat ze zo immens verdrietig kan zijn soms.
BeantwoordenVerwijderen*zucht*
courage daar!