dinsdag 2 augustus 2016

Remember the elevator of recovery is out of order. You'll have to use the stairs... one step at a time.

Bijna een jaar geleden dat ik mijn vorige blog schreef.

Ondertussen ben ik een vrouw die het over haar "ex" heeft. Die tegen mensen zegt: "even kijken of ik dan de kinderen heb." Die hoort bij het clubje van "gescheiden vrouwen" en "alleenstaande moeders".

Ik word op het einde van deze maand 39 jaar en moet mezelf en mijn leven weer opbouwen. 

Ik heb vaak het gevoel dat ik in een surreële wereld leef. Dat mijn wereld veranderd is, maar ik niet weet hoe ik er in moet leven. Alles is anders, behalve ik. 
Maar het is toch allemaal heel echt, heel reëel, heel hard, heel moeilijk en vooral heel pijnlijk. 

Mijn leven bestaat nu uit nadenken over zoveel dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ze denkmateriaal zouden worden: een kinderregeling, omwisselmomenten, inboedelverdeling, eigen investeringen in mijn bijna ex-huis,..

Verder is het vooral een zoektocht dat leven van mij.
Naar praktische dingen: 
- een nieuwe auto met genoeg ruimte voor 4 kinderen, een hond en al het materiaal van voorgaande 
- een huurhuis met ruimte voor 4 kinderen en een hond dat toch min of meer betaalbaar is
- meubels, huishoudmateriaal, een laptop,...

Het is ook een zoektocht naar een antwoord op meer emotionele en zelfs existiële dingen :
- wie ben ik in deze nieuwe context
- hoe ga ik om met alleen zijn om de week
- hoe neem je afscheid van een leven dat je 23 jaar lang opgebouwd hebt
- hoe ga je om met het missen van uw kinderen, zeker als die het middelpunt van uw bestaan waren tot nu toe
- wat brengt mij (nog) plezier
- hoe ga je om met je ex en zijn nieuwe leven
Maar vooral: Waar haal ik de kracht vandaan om met dit alles om te gaan?

Want mijn leven is onzeker. Ik pieker over praktische zaken, financiën, maar vooral over de kinderen en de weerslag van dit alles op hen. Ik pieker over wat was en wat er zal komen. Ik pieker erover hoe ik alles kan plaatsen en niet geconsumeerd wordt door verdriet en woede.

Ik mis mijn oude leven en mijn volledige gezin. Ik mis diegene die ik ooit was toen ik dacht dat alles ok was en zou blijven. Ik mis mijn vlam. De vlam die in mij brandde, die maakte dat ik positief was en lachte. De vlam die ervoor zorgde dat ik me gelukkig kon voelen zelfs als het leven zwaar en lastig was.

Mijn vlam is uit. Misschien door al de tranen. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als het laatste jaar. Eerst nog in een relatie, nu alleen. Soms stilletjes en soms zo hard dat ik niet meer kan blijven rechtstaan. Huilen uit verdriet, onmacht, boosheid en angst. 

Ik word dan wel omringd door fantastische mensen: familie, vrienden, collega's, buren,... Ze luisteren, troosten, adviseren, steunen, knuffelen en maken dat ik alles kan ventileren en soms ook vergeten. Ze maken het iets draaglijker, maar veel van de dingen die er gebeuren moet ik toch zelf ondergaan en plaatsen.

"Geef het tijd", zeggen de mensen.
"Ga op zoek naar wat jij leuk vindt in het leven", zeggen de mensen.
Ik ga mijn best doen.