Zing ze

Een hele tijd geleden durfde ik eens iets. Iemand  deed een oproep om te komen koken en ik zei zomaar: "ja". Het was het begin van een heel stel leuke bezoeken met zotte dozen en lekker vleesloos eten.

En nu sta ik door één van hen in een boek! Een creatief boek zelfs, terwijl ik al lang niet meer creatief ben. Een boek dat uitgegeven wordt door k.ERF (de kempische erfgoedcel) en dat, samen met een website, de oude bedelzangtradities (driekoningen, kaarske lantaarn,...) terug nieuw leven wil inblazen.

Om een lang verhaal kort te maken: ik wachtte tot de dag en avond voor de fotoshoot met het uitvoeren van mijn ideeën, bracht ze met wat kunst en vliegwerk ('fok, dieje nagel is veel te dik voor in dieje stok!' of 'kak, te hard geklopt, mijn spoel is afgebroken.') toch nog tot een goed einde en stond de volgende dag met een draai-ster, 2 uitgesneden pompoenen en een tupperwareke vol pannenkoekjes in Geel. Samen met mijn net genezen (ik zei toch dat ze veel ziek is) kleuter zou ik daar mee doen aan de fotoshoot.

Een fotoshoot voor feesten die zich vooral in de winter afspelen, maar die doorging op een pokkewarme dag. Zei ik al dat de kinderen in wintertenue moesten rondlopen? ('Ja schat, ik weet dat het warm is, maar hou uw muts nog efkes op!').

Behalve een warme dag werd het ook een zeer leuke dag met fijne mensen, lekker eten, veel verf en zotte, verklede kinderen die niet mee naar huis wilden.

Op 10 december wordt het boek voorgesteld in de bibliotheek van Geel en zijn er ook wat workshops waar je een paar dingen uit het boek kan gaan maken. Ik zal er niet bij zijn (ik moet kinderen naar hobby's brengen op woensdagnamiddag), maar de anderen deelnemers wel! (voor een lijstje verwijs ik je door naar Lies)

De laatsten zullen...gewoon de laatsten zijn.

Dat hebt ge als ge te lang wacht. Eerst denkt ge: "Ik ga echt niet als eerste, ik wacht efkes af wat een paar van de ander zo al doen en dan heb ik meer een richting." Maar dan ineens hebben zoveel ander het al gedaan, dat het eigenlijk een beetje sullig wordt om het nog te doen, want alles is al gedaan.

Maar beloofd is beloofd: dus ja, ik ben ook naar de Big Blogameetup geweest en ik ga gewoon nog efkes herhalen wat al de rest al verteld heeft.

Na heel wat getreuzel en bijeengeraap van moed, schreef ik mij dan toch een week te laat in, maar enkel nadat ik zeker wist dat ik toch twee iemanden kende.

Ik ben namelijk alleen maar goed in sociaal zijn als ik daar betaald voor wordt. Voor mijn werk moet ik de hele tijd met mensen omgaan. En dat is geen probleem, want ik weet waarover ik het moet hebben en ik weet wat ze van mij verwachten.

Het was dus eigenlijk een hele overwinning dat ik mij hiervoor inschreef. En niet alleen inschreef, maar ook ging!

En het was leuk, Ik heb nog niet met de helft van de aanwezigen gesproken, maar dat geeft niet. De mensen waarmee ik wel sprak, waren tof en de avond vloog voorbij. Er waren zelfs een paar baby'tjes waarvan ik er eentje op schoot mocht nemen. Mijn hormonen zijn dus ook weer tevreden.

Voor de rest was er lekker eten (babycakesandrabbits en Jackie's), een hippe omgeving (wasbar Antwerpen)en we kregen zelfs kadootjes!

Ik heb de zon zien zakken

Op mijn vrijgenomen woensdagvoormiddag wandelde ik door een lelijke winkelgalerij in een propere stad met smaak. Ik wandelde door die galerij omdat het buiten kakweer was. Regen en te koud voor mijn T-shirt met golfje. In de galerij speelde Radio twee op dat moment een zeer zonnig liedje.

Dat vond ook de redelijk beschonken oudere, niet zo frisse man, met groot blik bier, die mij kruiste. Hij zong luid mee. En ik lachtte vriendelijk. Want dat is wat ik doe. Ik lach op straat naar vreemdelingen of ik zeg "goeiendag". Dat is niet moeilijk, dat doet geen pijn, de meeste mensen vinden dat zelfs leuk (niet allemaal, maar dat is voor een andere keer).

Zo ook deze man! Hij stokte in zijn gewandel en gezang, keek me aan en riep luidkeels: "Awel sè, nu schijnt de zon toch voor mij als ik u zo zie!".

En ok, het was een bijna zatte, niet zo frisse, oude man, maar de zon scheen ook eventjes voor mij. Zo simpel. Ook nog toen ik uit de galerij terug de kou en miezer inliep. Ook nog toen ik bijna bij het gemeentehuis kwam en mijn kaartje voor het aanvragen van een nieuwe pas direkt vond.

Het leven is schoon.
En ik dacht: ik ga ne keer een positief blogje de wereld insturen over lachen op straat en de zon en zo...

Ondertussen rommelde ik verder in mijn sjakosj want als ge ne pas aanvraagt, moet daar ne pasfoto op. En die .....lag nog op de toog thuis. Exit: zon en lach.

Want dat is een ander ding dat ik doe: dingen vergeten, halsoverkop vertrekken, de helft niet bijhebben,...

Uit boosheid op mezelf, omdat ik het mezelf weer gelapt had, deed ik iets wat ik ook zeer goed kan: mezelf (ondanks een goed voornemen tot het enkel nuttigen van gezonde voeding) trakteren op iets lekkers,
iets ongezonds;
iets me bladerdeeg en suiker
iets met een kleine illusie van toch gezond (rozijnen=fruit)
en toch karakter ("Wilt u dat met glazuur?"   "Euhm,....doe maar niet.")


Hap
en daar is de zon terug.

The force is strong in this one

Ik ging in de vakantie naar Brugge om daar samen met een paar toffe dames wat te babbelen, een beetje groenten te snijden, veel te veel gebak te eten en toe te kijken hoe de gastvrouw al het werk deed.

We babbelden veel en over vanalles: over rare kindernamen, kindernamen die al dan niet gekozen werden omdat ze ook "borst" betekenden, over trouwjurken van 4 euro de lopende meter, appartementen die te koop staan en al dan niet gepimpt moeten worden, de kringwinkel en de koopjes die daar al gevonden waren, over fietsslierten die door het rood moesten rijden, over roversbossen en kleine kindjes die daar in verdwenen, over  de geweldige uitvinding van het gratis busvervoer dat overal zou moeten, over zij die er niet waren,  over tajines die barsten en over mannen in parenclubs. Het was leuk!

Ik moet, voor ik aan het laatste deel van mijn relaas begin, ook even vertellen over een gave (of zeg maar liever vloek) waarmee ik moet leven. Ik jinx de dingen. (Sorry voor het woord "jinx", ik kom uit een generatie waarin al veel dingen verengelsden en voor sommige woorden vind ik echt geen afdoende Vlaamse term. )

Een voorbeeld: ik zeg vergenoegd tegen mijn lief: "oh, kijk eens hoe lief ze samen spelen!". Op dat zelfde moment, wanneer ik de laatste letter van de zin loslaat, pakt één van mijn bloedjes een barbie en ramt die in het oog van zijn zus. Of ik ben de hele avond bezig met een baby in slaap krijgen en bij het beneden komen zeg ik blij: "fieuw die slaapt eindelijk". Door de babyfoon klinkt de woeste brul van een boze en zeer wakkere baby.

Het is zo erg geworden dat mijn lief al heeft geleerd om, wanneer ik van deze positieve dingen wil zeggen, zegt: "DURF HET NIET TE ZEGGEN!!!".

Ik zeg het u als Noord-Korea mij in handen krijgt... Ik hoef maar te denken: OOH, wat huppelen die Zuid-Koreaantjes toch vrolijk (en vooral levend) rond! En poef een heel (half) land wordt uitgeroeid.

Bij deze wil ik dan ook, om mijn verhaal af te maken, mijn excuses aanbieden aan alle Hasselaren tussen de 19 en 65. Ik had mijn gave eventjes niet in de hand, het kwam door al die koekjes. Als troost kan ik alleen maar zeggen dat we toch nog steeds de properste stad hebben! (Argl, ik doe het weer)

Wahahaha

Gisteren deze blog ontdekt via mijn lief:

http://unhappyhipsters.com/

Het hangt er natuurlijk vanaf wat je grappig vindt en ook wel je kennis van het Engels (snapte het niet allemaal), maar ik heb me toch ziek gelachen.

Hippe foto's met telkens zeer grappig, droge, ironische,... commentaar!

k