dinsdag 13 november 2012

Biecht

Hallo, mijn naam is Ruimtevisser en ik ben een vervuiler.


Als ik zo wat rondlees in blogland dan kan het niet anders dan dat het opvalt. Veel blogsters zijn bewuste mensen. Ze eten biologisch/vegetarisch/veganistisch. Ze rijden met bakfietsten, kopen niets meer, krijgen een groentenmand van de lokale boer, maken zelf shampoo/wasmiddel/kleding/meubels.

Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ik bijna niets van deze dingen doe. Ik heb wel een basis milieu-bewustzijn.

Ik gooi nooit iets op de grond, kan dat zelfs niet, raap vaak zelfs dingen op die ikzelf niet gegooid heb, want zodra ik een papiertje in mijn handen heb, zie ik  mijn vader die vermanend zegt: "als iedereen alles op de grond gooit dan zou de wereld er nogal uitzien!". Een zinnetje dat ikzelf trouwens ook bezig tegenover mijn koters.

Ik let op water- en energieverbruik. Wat concreet wil zeggen dat ik achter het gat van mijn kinderen, constant lichten uitdoe en kranen dichtdraai. Nadat ze nochthans beloofd hadden om dit deze keer zelf te doen.

We proberen minder vlees te eten. Ik zeg proberen want ik heb af en toe toch wel behoefte aan een stukske kip of wat echt gehakt in de spaghetti-saus. En twee van mijn kinders zweren bij salami en boterhamworst tussen hun bokes.

Ik werk op een plaats waar wel wat bewuste (niet-blogende) collega's rondlopen. Die bewustheid straalt ook wat op af mij. We drinken bijvoorbeeld (bewust) koffie met suiker van de wereldwinkel, we bestellen in groep agenda's van de wereldwinkel, als we een feestje geven komen de spaje en chippekes ook van daar.

MAAR....

Ik koop gewoon nog kleren, in een gewone winkel. Kleren die misschien zelfs wel gemaakt zijn door arme chinese kindjes. En we zijn met een gezin van zes, dus dat zijn al een pak kleren.

Wij hebben twee auto's. Nochthans wonen we allebei op een boogscheut van ons werk. Onze excuzen zijn: de kinderen gaan niet in de buurt naar school/creche, ze zijn met vier en hebben veel verschillende hobby's en mijne mens moet vaak naar heinde en ver voor afspraken met klanten.

Wij sorteren uiteraard alles wat we weggooien, maar man wij gooien nogal weg! Plastic verpakkingen, kartonnen dozen, blik, flessen,... Wij zijn een kleinafvalproducerend bedrijf, lijkt het soms wel.

Verder maak ik zelf geen kleren/shampoo/wasmiddel/... omdat ik vier kinderen heb en nog werk ook.

EXCUSES, EXCUSES...

Ik weet het, maar de eerste stap in het afkickproces is toch bewustwording van het probleem. Of niet?


ps: Terwijl ik deze blogtekst overdacht in mij hoofd, reed ik 2 keer verkeerd op weg naar een kind dat aan het hobbyen was. Een gigantisch omweg was het resultaat en lap, weer wat vervuiling erbij :-(

dinsdag 6 november 2012

over grunge, tongzoenen en 2 decennia

Flashback naar 6 november 1992

Uit de boxen schalt "Troy" van Sinead O'conner. Ze heeft er genoeg van!

Ze dacht nochtans dat het leuk ging worden! Stiekem naar een fuif in de kelder van een vriend van het lief van uw beste vriendin. Hoe kunt ge beter een week zonder ouders afsluiten. Bij het afdalen van de trap hoorde ze maar één ding boven de muziek uit: een oerkreet van één of andere 16-jarige aansteller.

De fuif viel tegen. De beste vriendin en haar lief hingen de hele tijd aan elkaars lippen, dansen deed ze alleen thuis als niemand het zag en ze kende hier ècht niemand. Dan maar even naar de keuken voor wat hapjes (liefdevol gemaakt door de mama van de organisator, zo niet cool).

In de keuken was het niet veel beter. De aansteller stond daar ook en uit ongemakkelijkheid speelde ze wat met een lege spa-fles. De fles werd keer op keer in de lucht gegooid en soms opgevangen. Ze ging nog maar eens naar de kelder.

De aansteller volgde haar. Ze draaide zich om en hij zei "Ik ben gek op u!". Ze schoot in de lach (dat gebeurde meestal als ze zenuwachtig was of als mensen vielen), draaide zich om en ging ervandoor. De aansteller droop het verdrietig of en ging zijn beklag doen bij iedereen in de kelder. Waarop iedereen om de beurt de zaak van de aansteller kwam bepleiten à la: "Allez, geef hem toch een kans, 't is ne goeie jong". 

En dat is nu al ongeveer een half uur aan de gang. Ze heeft er echt genoeg van! Ze neemt de koe bij de hoorns (niet haar stijl, maar een meisje kan maar zoveel smeekbedes op één avond aan). Ze ziet dat de aansteller naar buiten gaat en volgt hem dan maar. Ze gaat naar hem toe en zegt: "oké, laten we het (néé, niet die het) dan maar doen".


Ik weet het. Het begin is niet bijster romantisch, maar dat zegt gelukkig niks over de rest!


S. ik lief u.