dinsdag 14 september 2010

ahoe voetbal

Weet je waar ik echt een hekel aan heb?

Hobby's!

Niet die van mezelf en eigenlijk ook niet die van de kinders, maar al dat gerij en geregel.
pfff, ik word daar vaak slechtgezind van.

Het maakt dat mijn weekrooster er naast mijn werk ontzettend vol uitziet!
Natuurlijk willen mijn drie jung bijna nooit hetzelfde doen, waardoor ge telkens twee kinderen moet meesleuren en bezighouden tijdens de hobby van nummer drie.

Tot dit jaar had mijne zoon, gelukkig, nog geen behoefte aan een hobby. Maar eind augustus kreeg hij plots een lumineuze inval."Ik ga voetballen!".
En als er één ding is, waar zowel ik als mijn lief tegenop zagen toen wij een zoon kregen, dan is het wel deze uitroep.

Dus vorige woensdag, na eerst F naar en van turnles te halen, ging ik met zoonlief en twee mopperende dochters naar de voetbal.

En het was erg, nog erger dan ik dacht! Brullende trainers, medevoetballertjes die mijne zoon plaagde en zelfs stampte, ne trainer die ervanuit ging dat alle 5-jarige jongetjes al op de hoogte zijn van de voetbalregels en die de helft van zijn groepje telkens kwijt was, direkt al twee keer inde week trainen en een match op zaterdag,......

Op terugweg naar huis vroeg ik bang hoe hij het vond.
"leuk" en ik dacht "sjit".
Maar eventjes later vroeg hij of hij ook een andere hobby mocht doen.
En ik heb heel blij ja geroepen.

En toen hij 's avonds toch weer van gedachten veranderde (ik vond de voetbal toch leuk) heb ik hem niet gesteund, ik heb hem niet gezegd dat ie het dan nog maar es moest proberen.
Integendeel ik heb hem opgesomd wat er allemaal stom was aan voetbal en dat er nog andere leuke sporten waren (zoals samen turnen met zijn zus, lekker praktisch)en dat hij dan wel scheenlappen en spikes kreeg van sinterklaas zonder dat hij naar de voetbal hoefde,...

Ben ik nu een slechte moeder? Is het erg dat ik mijn eigen afschuw van het voetbalgebeuren voor laat gaan op zijn behoeftes?

Maar het was echt heeel erg hoor!

k