The force is strong in this one

Ik ging in de vakantie naar Brugge om daar samen met een paar toffe dames wat te babbelen, een beetje groenten te snijden, veel te veel gebak te eten en toe te kijken hoe de gastvrouw al het werk deed.

We babbelden veel en over vanalles: over rare kindernamen, kindernamen die al dan niet gekozen werden omdat ze ook "borst" betekenden, over trouwjurken van 4 euro de lopende meter, appartementen die te koop staan en al dan niet gepimpt moeten worden, de kringwinkel en de koopjes die daar al gevonden waren, over fietsslierten die door het rood moesten rijden, over roversbossen en kleine kindjes die daar in verdwenen, over  de geweldige uitvinding van het gratis busvervoer dat overal zou moeten, over zij die er niet waren,  over tajines die barsten en over mannen in parenclubs. Het was leuk!

Ik moet, voor ik aan het laatste deel van mijn relaas begin, ook even vertellen over een gave (of zeg maar liever vloek) waarmee ik moet leven. Ik jinx de dingen. (Sorry voor het woord "jinx", ik kom uit een generatie waarin al veel dingen verengelsden en voor sommige woorden vind ik echt geen afdoende Vlaamse term. )

Een voorbeeld: ik zeg vergenoegd tegen mijn lief: "oh, kijk eens hoe lief ze samen spelen!". Op dat zelfde moment, wanneer ik de laatste letter van de zin loslaat, pakt één van mijn bloedjes een barbie en ramt die in het oog van zijn zus. Of ik ben de hele avond bezig met een baby in slaap krijgen en bij het beneden komen zeg ik blij: "fieuw die slaapt eindelijk". Door de babyfoon klinkt de woeste brul van een boze en zeer wakkere baby.

Het is zo erg geworden dat mijn lief al heeft geleerd om, wanneer ik van deze positieve dingen wil zeggen, zegt: "DURF HET NIET TE ZEGGEN!!!".

Ik zeg het u als Noord-Korea mij in handen krijgt... Ik hoef maar te denken: OOH, wat huppelen die Zuid-Koreaantjes toch vrolijk (en vooral levend) rond! En poef een heel (half) land wordt uitgeroeid.

Bij deze wil ik dan ook, om mijn verhaal af te maken, mijn excuses aanbieden aan alle Hasselaren tussen de 19 en 65. Ik had mijn gave eventjes niet in de hand, het kwam door al die koekjes. Als troost kan ik alleen maar zeggen dat we toch nog steeds de properste stad hebben! (Argl, ik doe het weer)