dinsdag 2 augustus 2016

Remember the elevator of recovery is out of order. You'll have to use the stairs... one step at a time.

Bijna een jaar geleden dat ik mijn vorige blog schreef.

Ondertussen ben ik een vrouw die het over haar "ex" heeft. Die tegen mensen zegt: "even kijken of ik dan de kinderen heb." Die hoort bij het clubje van "gescheiden vrouwen" en "alleenstaande moeders".

Ik word op het einde van deze maand 39 jaar en moet mezelf en mijn leven weer opbouwen. 

Ik heb vaak het gevoel dat ik in een surreële wereld leef. Dat mijn wereld veranderd is, maar ik niet weet hoe ik er in moet leven. Alles is anders, behalve ik. 
Maar het is toch allemaal heel echt, heel reëel, heel hard, heel moeilijk en vooral heel pijnlijk. 

Mijn leven bestaat nu uit nadenken over zoveel dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ze denkmateriaal zouden worden: een kinderregeling, omwisselmomenten, inboedelverdeling, eigen investeringen in mijn bijna ex-huis,..

Verder is het vooral een zoektocht dat leven van mij.
Naar praktische dingen: 
- een nieuwe auto met genoeg ruimte voor 4 kinderen, een hond en al het materiaal van voorgaande 
- een huurhuis met ruimte voor 4 kinderen en een hond dat toch min of meer betaalbaar is
- meubels, huishoudmateriaal, een laptop,...

Het is ook een zoektocht naar een antwoord op meer emotionele en zelfs existiële dingen :
- wie ben ik in deze nieuwe context
- hoe ga ik om met alleen zijn om de week
- hoe neem je afscheid van een leven dat je 23 jaar lang opgebouwd hebt
- hoe ga je om met het missen van uw kinderen, zeker als die het middelpunt van uw bestaan waren tot nu toe
- wat brengt mij (nog) plezier
- hoe ga je om met je ex en zijn nieuwe leven
Maar vooral: Waar haal ik de kracht vandaan om met dit alles om te gaan?

Want mijn leven is onzeker. Ik pieker over praktische zaken, financiën, maar vooral over de kinderen en de weerslag van dit alles op hen. Ik pieker over wat was en wat er zal komen. Ik pieker erover hoe ik alles kan plaatsen en niet geconsumeerd wordt door verdriet en woede.

Ik mis mijn oude leven en mijn volledige gezin. Ik mis diegene die ik ooit was toen ik dacht dat alles ok was en zou blijven. Ik mis mijn vlam. De vlam die in mij brandde, die maakte dat ik positief was en lachte. De vlam die ervoor zorgde dat ik me gelukkig kon voelen zelfs als het leven zwaar en lastig was.

Mijn vlam is uit. Misschien door al de tranen. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als het laatste jaar. Eerst nog in een relatie, nu alleen. Soms stilletjes en soms zo hard dat ik niet meer kan blijven rechtstaan. Huilen uit verdriet, onmacht, boosheid en angst. 

Ik word dan wel omringd door fantastische mensen: familie, vrienden, collega's, buren,... Ze luisteren, troosten, adviseren, steunen, knuffelen en maken dat ik alles kan ventileren en soms ook vergeten. Ze maken het iets draaglijker, maar veel van de dingen die er gebeuren moet ik toch zelf ondergaan en plaatsen.

"Geef het tijd", zeggen de mensen.
"Ga op zoek naar wat jij leuk vindt in het leven", zeggen de mensen.
Ik ga mijn best doen.







 

9 opmerkingen:

  1. Ga vooral op zoek naar jezelf, en geef alles tijd en ruimte. En hopelijk vind je binnenkort een nieuwe ik, die kan stralen, zoals je altijd al deed. Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik was hier onlangs nog eens komen kijken, want ik maakte me zorgen. En bah, niet onterecht :( Veel succes met je zoektocht. De materiële, dat komt wel in orde, maar vergeet zeker die existentiële dingen niet onderweg. Die vlam, die mis ik momenteel ook wat, maar ik ben ervan overtuigd dat ze wel weer zal beginnen branden als ik genoeg voor mezelf zorg. Hopelijk heb jij ook die mogelijkheid, om jezelf voldoende op de eerste plaats te zetten.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ge zult er door moeten, van mij krijg je alvast een dikke knuf!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo jammer om dit te lezen en tegelijkertijd zo aangrijpend. ....veel sterkte, geloof in je zelf en leun gerust eens op iemands schouders

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik kwam hier ook al eens kijken, en ook al ken ik je helemaal niet, wat je hier schrijft raakt me erg. Zo verdrietig. Ik hoop voor jou dat het woorden geven aan, mee helpt helen. Verzorg je..

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Toeval of niet (en echt niet gelogen) ik was hier deze week ook eens komen kijken of er iets nieuws te lezen viel. Spijtig dat ik dit dan lees. :(
    In alle drukte en geregel, vergeet uzelf niet. Roep en huil als het moet, maar geniet en lach als het kan.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Veel moed, liefde, tijd, geduld en troost.ik duim voor je!
    Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat erg voor je! Ik kan me helemaal inleven in je praktische en existentiële bezorgdheden. Ik heb het in mijn omgeving meermaals zien gebeuren. Dergelijk rouwproces doorlopen vergt veel moeite en tijd. Ik stel vast dat de mensen in mijn omgeving uiteindelijk allemaal hun draai gevonden hebben in hun nieuwe leven. Ik ben ervan overtuigd dat jou dat ook zal lukken. Veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik ben blij dat ik je hier opnieuw lees! Niet het vrolijkste bericht uiteraard maar beter dan niets. Stilte is moeilijker... Ik wens je veel goeie moed!

    BeantwoordenVerwijderen