zomaar wat gesprekken met mijn kroost

'S avonds 21.30 uur aan het bed van F.
F  huilt en is lichtelijk hysterisch  omdat ze de volgende dag na school een melktand moet laten trekken.
Ik: "nie huilen, da helpt echt nie. Waarom denkt ge altijd dat het slechtste zal gebeuren. Zo wordt ge ongelukkig."
F: "Hoe bedoelt gehehehe??"
Ik: "Ge zou ook kunnen denken dat het allemaal wel zal meevallen, zoals ik trouwens al gezegd heb, maar nee gij denkt direkt aan het slechtste. Aan het goede denken is even makkelijk als aan het slechte denken."
F: "Ja voor u wel! trouwens gij zijt ne volwassenen. Het is uw werk om ervoor te zorgen dat ik gene schrik. Natuurlijk dat ge dan zegt dat het niet zoveel pijn doet."
Ik: "Ik beloof u dat ik da nu niet doe!"
F: "pffff....wehehe (nieuwe huilbui, op naar een andere strategie: afleiding/omkoping)"
Ik: "Weet ge wat? Als ge nu iets moogt kiezen om morgen te doen, na het trekken van uwe tand. Dan kunt ge daar over nadenken ipv over de pijn die er misschien zal zijn."
F stopt met wenen en haar ogen beginnen gevaarlijk te twinkelen. Ik voel gevaar.
Ik: "Neen, ge krijgt geen hond, daar moet minstens een arm voor uitgetrokken worden."
F gniffelt en we praten wat over mogelijke dingen om te doen na het trekken der melktand.
F is gekalmeerd en ik kan naar beneden.
F: Mamaaaa?
Ik: Ja?
F: wat zou ik krijgen als mijn twee benen afgesjakt zouden zijn?



We gaan wandelen met z'n vijfjes. F blijft thuis, ze wil eventjes rustig alleen zijn (roloog). Het is koud, nattig en het wordt al donker. We nemen pillampen mee en staan erop dat M en K een fluovest aandoen. Een niet zo sexy, te groot ongelooflijk lelijk fluovest dat M zeer tegen haar zin aantrekt.
De wandeling is gedaan en we wandelen in het pikkedonker terug naar huis. M wandelt 200 meter voorop. Ze is boos (over god weet wat) en haar fluovest sleept over de grond want ze heeft het nog maar één kant aan.
Ik: M doe uw vest tegoei aan!
M: ...
Ik: Nuhu!
M: Da's stom.
Ik: M niemand ziet u hier!
M: Waarom moet ik het dan aandoen?
Ik: Ik bedoelde: niemand waarvan ge wilt dat ze u cool vinden, ziet u hier.
M (die boos is en dan graag heel letterlijk doet): Ik snap echt nie waarom het moet, niemand ziet me toch hebt ge gezegd?
Ik (moe en geen zin hebbend in van die belachelijke discussies): M DOE DA VEST AAN!!!
De afstand wordt vergroot met nog eens 200 meter, met vest aan weliswaar.


M en K hebben geen school. K zit aan de computer, M ligt nog in bed. Ik ben in de auto op de terugweg van de creche en F haar school. Het sneeuwt, het is geen sneeuwstorm zoals voorspeld, maar hij blijft wel liggen.
Ik bel naar huis, K neemt op.
We praten wat over of hij nog leeft en wat ik van de bakker moet meebrengen. Het gesprek is bijna afgerond.
K: Hei mama, ge hoeft niet te paniekeren hoor.
Ik: hè, waarom zou ik dat doen?
K: Het sneeuwt, maar het is nie veel.
Ik: Ja, en?
K: dus hoeft ge nie te paniekeren als ge met de auto rijdt.
Ik: ... Euh danku, ik zal mijn best doen.