Reutel ende rochel

De kerstvakantie was, om het eventjes plat te zeggen, kak!

Het lag niet eens aan de vele verplichtte feestjes in de eerste week.
Zelfs niet aan het miezerig strontweer, waardoor ik 2 weken lang met 4 hypere kinderen binnen zat opgesloten. (Geen nood ze leven nog, maar het scheelde soms niet veel).
Of aan het feit dat mijne mens thuis was (en ik de illusie had dat we gezellig gezinnetje konden spelen), maar die thuistijd vooral vulde met werken (pats weg illusie).

Nee, daar kan ik allemaal tegen.

Wat is dan het probleem? Waarom dan zo zagen?

Wel, ik ben ziek geweest!
Niet gewoon: "pff, ik heb een snotneus en ik voel me een beetje moe"
of: "Amai, mijne maag ligt overhoop, ik denk dat ik vandaag geen kerststronk meer eet"

Nee, ECHT ziek. De griep: koorts, koud, warm, kippenvel, zweet, spierpijn, kreunen, rechtgaan zitten want ge voelt u beter en bonk terug in uw kussen vallen,...

Die griep werd na twee dagen aangevuld met een mega-snotvalling die na een dag besloot om naar mijn sinussen te vehuizen. Daar kreeg ik antibiotica voor, met als resultaat : "Amai, mijne maag ligt overhoop, ik denk dat ik vandaag en de 4 volgende dagen geen lekker eten meer zal nuttigen".

Gelukkig (en dit mag je lezen met zoveel ironie als mogelijk is), werd mijne mens ook ziek, maar dan nog erger en langer dan ik. Waardoor ik toch uit mijn bed moest, om kinderen te voederen en bezig te houden (alles met een scherm kwam aan bod).

Gelukkig (ironie, weet ge wel) werden ook twee van die vier kinderen ziek. "Och ja, dan zijn ze tenminste minder hyper en hoef ik mij niet schuldig te voelen dat ze weer voor TV liggen, ze kunnen toch nie bewegen van de koorts." troostte ik mezelf, na een stevige hoestbui.

Twee weken vakantie werden aangevuld met een week ziekenverlof, samen met mijne rochelende mens en een koortsige peuter.

Sinds deze week ben ik terug onder de werkende mensen. Nooit gedacht dat dat deugd zou doen.