Echte tupperware krijgt ge nie kapot.

Om acht uur vanmorgen begon het lawaai. De buurman, ook wel gekend als "papa", zijn vrouw, hun zoon en twee mannen van de gemeente, reden met graafmachine, hakselaar en allerlei ander lawaaierig materiaal af en aan om zo de haag en de draad op onze scheidingslijn te verwijderen.

Ik was al wakker van half zes. Ik had niets aan behalve een niet zo heel lang nachtkleed en schrok dus lichtelijk van het dringende geklop op onze glazen deur. Die ik dus moest openen in een niet zo lang nachtkleed. Waarna ik "papa" aanhoorde, snel een roze jogging combineerde bij mijn blauwe nachtkleed, het geheel afmaakte met een  donkerblauwe golf om door de barre kou, op campers zonder sokken, naar mijn auto te sjeezen. Als accesoire droeg ik een kleuter in een lichtblauwe Dora pyjama. De auto werd weggereden.

Om half een mocht ik terug door de barre kou + sneeuw. Om met een redelijke dosis schaamte te vragen of de tractor en bijbehorende werkman ook auto's, gevuld met wederhelften en zonen, redt uit modderige paadjes. Paadjes waar auto' s en wederhelften niks te zoeken hebben. Behalve dan om eens met uwe zoon door de modder te (vast)rijden.

Om vier uur is de auto bevrijdt, nadat tractor1 met werkman bijna omkieperde, en een reddingsteam met planken en schoppen alleen maar vuil terugkeert. Gelukkig heeft bijna iedereen hier een tractor en zo ook de vader van een andere buurman.

Dit wil zeggen dat ik eindelijk met mijn niet-meer vastgelopen (want uiteraard neemt ge voor pret in de modder niet uwe eigen auto), ooit witte, maar nu gepimpte (denk modderspetters tot op het dak, zelfs de voorruit is niet vergeten en voor een langdurend effect is er geen sproeivloeistof meer) auto naar de dokter mag. Met een kleuter die verhoging en rugpijn heeft. En met kleuterpipi in een nep-tupperwarke.

Om de dag mooi af te sluiten besluit ik bij het uitladen van de kleuter en haar pipi mijn vinger om te slaan. Waardoor ik uiteraard het pipi-doosje laat vallen, bijna flauwval van de pijn waarna ik mezelf , de kleuter en het pipi-doosje bijeenpak. Het doosje is natuurlijk lek. En mag toch mee, maar dan ondersteboven. Het mag mee omdat de pipi kostbaar is vermits het ontginnen ervan ongeveer de hele voormiddag in beslag nam.

Gelukkig is het ijskoud en zorgt dit er, samen met wat gemorste pipi, voor dat de omgeslagen vingerwat verdoofd en dus  geen pijn meer doet.

Het siert de vrouw aan de balie enorm dat ze niet lacht met het ondersteboven pipi-doosje. En dat ze zelfs professioneel blijft wanneer ik met redelijk wat volume : " NEE JUNO !!!!!" roep. Ik roep dit tegen de eigenwijze kleuter die vindt dat het neergezette doosje fout staat. Het deksel moet toch van boven?

Ik pak het pipi-doosje en de kleuter ,nu met pipi-jas, en zet me in de wachtzaal.

Een half uur later ben ik alweer thuis. De kleuter had zich blijkbaar vergist, ze is niet echt ziek.