Een heel madam

Ik zit in de auto naast haar.
Ik bekijk haar vanuit mijn ooghoek en plots overvalt mij dat gevoel.
Dat gevoel dat ik soms ook heb bij mijn lief of andere mensen die ik graag zie.
Plots kan ik ze dan objectief bekijken, van op een afstand alsof ik ze niet ken. En ze zien er dan anders uit, heel eventjes.
En ik dacht: "amai, wie is dat wezen hier naast mij?"

Dat wezen dat een centimeter groter is dan ik.
Dat wezen dat mascara kocht in de Delhaize en die nu weer op haar wimpers heeft gerold.
Dat wezen dat tijdens het lezen plots een elastiekje van haar pols trekt om dan met geroutineerde bewegingen een staartje te maken.
Dat wezen dat iets met potlood opschrijft, het uitgomt en het gomsel wegveegt met de zijkant van haar hand. Niet stuntelig als een kindje, maar als ....een grote mens.


Ik weet nog dat ik haar voor het eerst naar school bracht, verkleed als prinses.
Ik zag toen de meisjes van het 6de leerjaar en dacht: "mijn God zitten die nog maar int zesde? Die zijn al zo groot en modebewust en hip en zelfbewust en al zo voorzien van allerlei attributen (zowel lichamelijk als elektronisch)."

En hier zit ik nu in de auto. Op weg naar een afspraak met haar vriendin. Een afspraak die ze zelf heeft geregeld. Ze heeft een skinny aan, een dotje boven op haar hoofd en haar handtas staat op de grond.