huisgehouden

Ik wou dat ik een betere huisvrouw was. Mijn leven en vooral dat van mijn orde-zoekende wederhelft zou toch wat makkelijker en vrediger zijn als er meer orde en properheid in ons huis was.

Mijn leven zou ook minder pijnlijk (lees: schaamtevol) zijn.

Onverwacht bezoek zou bijvoorbeeld niet zo een probleem zijn. Ik heb graag mensen over de vloer, maar weet dat liefst toch een dag of twee op voorhand. Niet dat ik hen dan een blinkend meneer proper huis voorschotel, maar ik kan dan zonder schaamte zeggen: " let maar niet op de rommel". Onverwacht bezoek kan niet anders dan op de rommel letten, ze glijden er over uit, struikelen , moeten het wegschuppen om in een stoel te kunnen zitten of plakken met hun mouw aan tafel als ze eventjes willen leunen.

Ik zou ook niet gelijk ne bezetene laarzen moeten zoeken voor mijn jarige dochter, terwijl de 7 uitgenodigde BFF's ongeduldig staan te wachten. Die 7 meiden hebben netjes hun meegebrachte laarzen aan, nadat ik daar om vroeg in de uitnodiging en daarna ook nog eens persoonlijk. Die 7 meiden kunnen door het beekje in het bos pletsen met hun flink meegebrachte laarzen terwijl het feestvarken op sportschoenen door dat beekje sopt.

Mijn vader zou ook niet de kans hebben om zich te verkneukelen in een bijzonder pijnlijke rommel-gerelateerde anekdote.
Een anekdote die begint bij een inbraak in ons huis. Alwaar de boeven snel snel via de achterdeur, met ouderwets slot, mijn handtas meegrissen. Waarop wij de politie bellen.
De politie, uw vriend, betreedt ons huis en fluit: "fieuw, hier zijn ze DUIDELIJK binnengeweest!!!".
Waarop ik zwijg en mijne mens ook. Want die ravage is niet door de boeven gemaakt, die is van ons en ook wel van 3 eigen kinderen + 3 speelkameraadjes.

Bij deze wil ik de politie ook nog laten weten (weliswaar 5 jaar te laat), dat ze mogen stoppen met zoeken, ons digitaal fototoestel lag gewoon onder een stapel verkleedkleren.

Impressie van een keukeneiland in een pas opgeruimd huis