vrijdag 3 oktober 2014

rochel ende reutel

Anderhalve week hebben we gehaald. Anderhalve week school zonder ziektes. Op het einde van week één was er snot, in het weekend rochel en tegen dinsdag was er hoest. En dit niet bij één, maar bij twee kinderen. Op woensdagavond ging ik in mijn bed liggen (neen niet slapen) om daarna tot 's ochtends in de weer te zijn met: vuile lakens, thermometers, suppo's en een ijlende kleuter.

Ik belde naar mijn werk, ging naar de dokter en kreeg daar het verdict: 2 X longontsteking en één mogelijke hersenvliesontsteking. Naar de spoed dus. Vijf uur later waren we daar eindelijk klaar. Een infuus en een ziekenhuisverblijf rijker, maar gelukkig geen hersenvliesontsteking.
"Hoe moet je daar dan in overgeven?

wachten




Ik dacht dat de mensen tegenwoordig nog half onder narcose uit het ziekenhuis werden gebonjourd, maar voor een kind geldt dat duidelijk niet.

een infuus
En ik snap (niet helemaal) dat dat nodig was, maar na 2 dagen was ze weer in orde, maar moest ze nog wat beter eten. Maar het bewuste kind doet niet, never, nooit aan goed eten. Zeker niet als het ziekenhuisvoer betreft. En ik wou zo graag weg. Mijn ander kinders misten mij, mijn lief moest alles beredderen bovenop zijn fuller-time job, ik deed waanzinnig hard aan werkverzuim, werd gek van de lucht daar en van het constant bezig moeten zijn met één en hetzelfde kind (ik snap niet hoe mensen dat doen),...

Ik heb mijn kind dan ook een beetje de indruk gegeven dat het ok is om te liegen in het ziekenhuis.

"Schat, je hebt goed gegeten, bijna een hele boterham! ( amper een vierde boterham)"
zei ik tegen haar.
een infuus2
Toen de verpleegster even later kwam afruimen en vroeg: "En hebben we goed gegeten?"
Zei zij: "Yep, een hele boterham!"

Ik denk dat ik ook iets te vaak  beklemtoonde dat ze moest eten, want dat we anders niet naar huis mochten. (Waarop ze zei: "'T is toch leuk hier?")
De volgende keer dat de verpleegster kwam polsen naar haar boterhamconsumptie, stak ze fier twee vingers in de lucht.(En neen ze had niet meer dan een vierde gegeten)

Little did I know dat er nog andere criteria waren die moesten kloppen voordat ik naar huis kon. Plots moest het infuus zeker vier dagen zitten. En toen moest ze ook nog goed de overschakeling naar vloeibare antibiotica maken (concreet wil dit zeggen: ze niet uitspuwen).

een infuus 3, moeilijk gaat ook
Dat laatste blijkt niet zo vanzelfsprekend te zijn. De kinderen die die week het hardst hebben gebruld, waren geen kinderen die geprikt werden of erger, maar zij die hun siroopje niet wilden inslikken. Er liep daar een kiplekker 3-jarig prinsesje door de gang (100 keer op en af met plastieken muiltjes aan), die NIET WILDE SLIKKEN. Dat prinsesje (en dus ook haar moeder) moesten blijven tot ze zelf slikte en ze moest een kuur van 10-dagen nemen.

Mijn kind is gelukkig omkoopbaar met veel snoep en een cadeautje in het vooruitzicht. En twee uur later stonden we eindelijk weer buiten.

Om maar te zeggen dat een "gedwongen opname" niet direct het beste moederschap in mij naar boven haalt.

12 opmerkingen:

  1. En hoe wilt gij, na zo een relaas, dat wij nìet lachen met uw miserie? Het is zeer ocharme jullie, maar tegelijk heb ik vroeg in de ochtend alweer mijn beste gelaatsspieren getraind!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Begrijpelijk, bij mij heeft zo een ziekenhuis ook dat effect: zo rap mogelijk weg hier, alle trucs zijn dan goed ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. blij dat er ziekenhuizen zijn....maar liever niet voor mij zenne...en ja...heel den tijd met hetzelfde kind...ik deed dat ook niet graag.....ontaarde moeder dat ik ben.....

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ocharme die Juno! Héél veel beterschap^, ik kruip ook in mijn bed! *snifsnotter*

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ze heeft ondertussen al weer twee weken snotloos overleefd! Ocharmkes gij...

      Verwijderen
  5. Heel grappig, mijn zoontje lag op dezelfde afdeling rond dezelfde tijd want dat prinsesje op de hoge hakjes liep daar inderdaad flink te paraderen op de gang :-) Ik lees jouw blog al een tijdje maar wist niet dat jullie in onze buurt woonden.

    Wij hebben in totaal 10 dagen op de kinderafdeling doorgebracht. Zoonlief had een ontstoken appendix, die werd verwijderd maar toen kreeg hij buikvliesontsteking en mochten we wat langer genieten van de ijskoude plateaus met boterhammen :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Moh, da's echt toevallig! Ik hoop dat we elkaar daar nooit meer bijna tegenkomen ;-)

      Verwijderen
  6. Heerlijk hoe jij het geschreven hebt maar ook oh neen, dat wil ik niet voorhebben!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Oei, ocharme dat schaapke. En de horror van denken dat er eentje hersenvliesontsteking heeft, ik krijg het al Spaans benauwd (al weet ik eigenlijk niet wat dat juist is). Maar het relaas is wel grappig. You bad mother! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen