dinsdag 15 maart 2011

Van hieraf moet je gaan ....

"Mama, we zijn gisteren toch naar de Carrefour geweest, hè" (Zij 3 met de fiets, ik met het wormpke in een koets, roepend in de verte "Stop, niet te snel, blijf rechts,...")

"We weten dus nu goed waar die is, hè"

"Mogen Finn en ik dan alleen daarnaartoe om brood te halen?"


En toen wist ik eventjes weeral niet wat antwoorden.

Voor:
  • De Carrefour is maar een kilometer van ons verwijderd.
  • Ze zijn met twee.
  • Er is bijna overal fietspad en dat fietspad loopt dan ook nog niet langs een weg.
  • Ze zijn inderdaad gisteren pas met mij geweest.
  • Ze zijn al (bijna) 10 jaar en 8 jaar.

Tegen:
  • Er is nog altijd een stukske weg zonder fietspad.
  • Ze rijden sowieso niet vaak met de fiets.
  • Maya (de oudste) is nog klunsig en dromerig.
  • Finn is nogal warrig af en toe.
  • Ze vergeten soms wat rechts van de weg is.
  • Wat als ze omvergereden worden.
  • Wat als Dutroux ontsnapt is.
  • Wat als ze hun vingers eraf snijden (het brood moet zelf gesneden worden)
  • ......

Dus bel ik mijne mens (ik mag niet meer lief zeggen, vind hij te vrijblijvend klinken). En vraag zijn mening. Hij denkt er hetzelfde over als ik (maw weet het dus ook niet, want je wil ze niet te klein houden, maar ....).

We beslissen uiteindelijk (zeer moedig) om ze te laten gaan. Ik geef mijn GSM mee en als er iets is kunnen ze papa bellen (want we hebben geen vaste lijn).Hun broer (die niet mee mag wegens te klein) roept nog: "als uw vingers in het broodmasjien zitten moet ge op de rode knop duwen!"

(de langste) 30 minuten (van mijn leven) later zijn ze terug thuis (met alles er nog op en aan). Ik heb ondertussen zeker 50000 keer in de tuin gekeken om te zien of ze al terug zijn. Mijne mens heeft ze ondertussen al gebeld om te vragen of ze nog leven.

Ze leven nog en eten met meer smaak dan anders hun bokes op.

6 opmerkingen:

  1. en de mama heeft alweer een angst overwonnen. Wacht nog efkes en dan vraagt ge : wie wilt er voor mij een brood gaan halen? Geniet er dan vooral van dat ze dat enthousiast allemaal willen, want ook dat duurt maar even, een beetje later is het : pffft, ikke niet, kan mijn zus dat niet doen?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wauw! Wat heerlijk geschreven!
    Die angsten zijn zo herkenbaar en tof dat je zelfs echte lijstjes maakt!
    Ik liet Emma en Mona tien minuten alleen in huis terwijl ik zelf om brood ging? Ze zijn vijf en kregen instructies. Zoals bellen naar oma als je bang bent.
    Ze hebben gebeld om te zeggen dat ze NIET bang waren. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. oh jee, wat staat ons nog allemaal te wachten... heel leuk geschreven...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo knap neergepend. Knap dat je het aangedurfd hebt..ik ben een echt watje.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik ging vroeger vanaf het eerste studiejaar alleen met de fiets naar school, enkele km's verder. Iedereen op school ging met de fiets, ook toen ze zo klein waren. Nu denk ik: allez, 8 en 10, laat die maar alleen gaan. Maar dat lijkt nu zo ver nog van mijn bed. Onze oudste is 3,5. We zullen binnen 5 jaar nog eens spreken, want misschien durf ik dan niet meer.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik kan mij nog herinneren dat ik voor de eerste keer met mijn zus alleen naar de beenhouwer mocht: daarvoor moesten wij de "hoofdstraat" van ons dorp oversteken. Zo blij als een kermisvogel waren we!
    Nu ik dit lees bedenk ik mij ineens dat ik nóg een reden heb om blij te zijn dat er een goeie bakker is op een paar huizen van dat van ons. Niet dat ik mijn bijna-3-jarige daar al alleen naartoe kan sturen, maar als het zover komt zal ik toch veel minder contra's hebben om in de weegschaal te leggen.

    BeantwoordenVerwijderen