een verhaal met staartjes

Ik vertelde al eens eerder over de super-dol-dwaze-heerlijk zotte-aanvulavonturen (dit moet dus keihard op een ironische manier gelezen worden) van onze eigenste ark van Noach.
Toen kwamen we op een eindresultaat van: 1 kat, 1 konijn , 3 cavia's en 1 hond-on-hold.

De cavia's waren vrouwtjes, beloofden ze in de winkel (voelt ge hem al komen???). Hoezo waren??

Hier komt het:

Ik geef Juno eten. Terwijl ik dit doe, kijk ik uit onze gigantisch schuifdeuren naar buiten. Mijne mens loopt in de tuin. Hij moet eigenlijk iets helemaal vanachter in de tuin doen, maar stokt even wanneer hij langs het konijn+cavia-hok loopt. Hij kijkt naar iets, loopt verder, stopt, loopt terug, kijkt nog eens, kijkt nog eens beter. En kijkt dan met een verwilderde/paniekerige blik naar mij. Ik weet dadelijk wat er aan de hand is.

Hij vindt 4 baby cavia-lijkjes. Ze komen van de laatste aanwinst, de zwarte cavia ook wel gekend als Milla/monster/cute en ook nog een paar andere namen die ik niet meer weet. Ik ben niet zo verbaasd. Want weet ge, ik snap nu eindelijk waarom die cavia zo dik was.

We maken onszelf wijs dat die cavia al zwanger was toen we hem kochten. Dat gebeurt hoor, echt waar, een collega van mij zegt het ook, ECHT WAAR!! We maken onszelf dit wijs. We doen bijgevolg niets. We kunnen bijgevolg ook niet echt boos zijn dat die zwarte weer verdacht (gigantisch) dik is ondertussen. Maar wie weet is dit maar een idee, denk (hoop) (bid) ik.

En nu ik ze wat beter bekijk, vind ik precies dat die zwart-wit-bruine cavia ook wat dikker is. Nee, dat zal wel niet zo zijn. Ik begin vanalles te zien.

We krijgen een vriendinneke van Maya op bezoek. Een expert ter zake eigenlijk, want haar tante had ook cavia's en die had haar eens laten zien wat het verschil is tussen een mannetje en een vrouwtje. En het is haar professionele opinie dat Mimi (de eerste aanwinst en vernoemd naar een oma) een MAN is.

We doen dus waar we goed in zijn en doen dus voorlopig niets en wachten gewoon af. We zien wel of we binnenkort 30 cavia's hebben al dan niet van 2 verschillende moeders.

Wat ik wel al gedaan heb is contact opnemen met een cavia-opvangtehuis oftewel een cavia-minnend collega. Die direct bereid was om ons al dan niet mannetje Mimo (niet meer Mimi want dat is erg voor oma) te adopteren.

Toen ik dit blijde nieuws thuis verkondigde, liet Finn mij fijntjes weten dat zij die mevrouw dan toch graag eens even zou willen zien en spreken. "Want ge geeft u cavia toch niet zomaar aan iemand, zonder te weten of die er wel goed  voor zal zorgen?!?"
"Dat zou ge bij ons toch ook niet? Of wel MAMA?"

Het leven zoals het is: badkamer

De vrouw is moe. Ze besluit uit gemakzucht haar jongste kind, dat een humeur heeft om op te schieten en alleen maar het woord nee bezigt, in bad te doen. Haar zoon besluit mee te gaan. "Goed", denkt de vrouw dan hoef ik de baby niet bezig te houden in bad. Haar oudste dochter zit achter de computer en de andere dochter zit bij de buren.

Na een tijdje op een stoel in de badkamer te hebben zitten soezen, besluit de vrouw om haar badende kinderen toch maar even te wassen. Dit geeft geen problemen bij de baby, maar bij haar zoon stuit ze op problemen, want wassen " kriebelt plots heel hard". En dus moet de zoon wegglibberen van het washandje en dus moet de vrouw zich steeds verder uitrekken.

Dit tafereel speelt zich af in een vrij nieuwe badkamer. Een badkamer die de man zelf gemaakt heeft. Een badkamer die hem een halve vinger gekost heeft. Een badkamer die mooi is, maar ook zeer glad.

De combinatie van een wegglibberende zoon en een gladde vloer zorgt ervoor dat de vrouw uitglijdt. Ze valt met een oempf op de rand van het bad, met heel haar gewicht op haar linkerzij, rechterarm uitgestrekt met aan het einde een washandje richting zoon en een rechterbeen dat onaangenaam in contact komt met de punt van een kastdeurtje.

Op een ander moment zou de vrouw lachen. Maar vandaag niet. Ze is te moe, een beetje ziekskes en het is gewoon ook niet het juiste moment van de maand. Ze begint gewoon te huilen. Niet stil, maar luid, met harde snikken. Ze vlucht uit de badkamer en laat haar ongeïnteresseerde baby en geschokte zoon achter in de badkamer.

Na 2 minuten snikken in de wc, zonder deuren, staat daar de oudste dochter. Ze legt haar hand op de rug van haar moeder en vraagt bezorgd wat er gebeurd is. Terwijl ze haar moeder geruststellend over de rug wrijft leidt ze haar naar een stoel in de badkamer. De vrouw kalmeert. De oudste dochter blijft is de badkamer rondhangen, af en toe controlerend of haar moeder ok is.

Nadat de vrouw haar oudste dochter heeft verzekerd dat alles nu ok is en dat het wel lukt, vertrekt de oudste dochter terug computerwaarts nog streng roepend: "Als ge nog eens valt roept ge mij direct hoor!!"

De vrouw plukt de baby, zonder veel woorden en gedoe, uit bad, geeft de stille zoon een handdoek en begeeft zich naar het bed van de baby.

Als ze beneden komt, ziet ze haar zoon opruimen en borstelen. "Waarom", vraagt ze. "Ik voel me schuldig", zegt de zoon.

En dan beseft de vrouw twee dingen:

- naast chantage, omkoperij en gewoonweg hard roepen, is huilen vanaf nu misschien ook wel een optie om dingen gedaan te krijgen

- als ze ooit niet meer voor zichzelf kan zorgen, belt ze haar oudste dochter.

kiwi's en ander speelgoed

Al 15 maanden gebroken nachten en dan nog vaak om 5.30 uur uw bed uit met een kwieke peuter. Die ,omwille van de onbestaande deuren, ook in ene weg alle andere kinderen wakker krijst.

Ga ik nu zagen over vermoeidheid? Neeje, alhoewel ik moe ben, valt het wel mee. Ik wou zelf nog een vierde kind. Ik mag/wil dus niet klagen, want ik wist na 3 slechte slapers al dat ik genetisch niet in staat ben om doorslapers te produceren.

Als ik gewoon blijf gaan, lukt het wel. Wee mij als ik 5 minuten ga zitten in de zetel. Dan slaap ik binnen de minuut.

Maar waar ik mij wel zorgen om begin te maken zijn mijn grijze celletjes!

De makkelijkste woorden komen niet:
"Allez ga zitten op uwe......... Ge weet wel da ding met 4 poten."

Wat ik denk en doe, zeg ik ook, vooral aan de telefoon.
Op uw werk de telefoon opnemen terwijl ge een bestand wilt opslaan, klinkt dan als volgt:
 "Bestand"....." Euh, ik bedoel goede morgen"

Als uw werk naar uw thuis belt op de GSM . En ge ziet de  naam van uw werk op uw schermpje neemt ge bijgevolg op met
" XXXX school Hasselt, kan ik u helpen"
Waarop uw collega het uitproest.
En gij zegt (met ne behoorlijk rode kop): "Shit, ik bedoel, met Katrien"

Als ge naar de Standaard Boekhandel belt om te vragen of uw boek al aangekomen is.
En ge visualiseert dat kleine boekje in uw hersenen. Dan zegt ge tegen de dame die opneemt:
"Goedendag mevrouwtje"

En soms is er zelfs geen uitleg voor de waanzinnige versprekingen die ge blijft herhalen:
Kaan speelt met zijne jojo.
Ik zeg: " Hei Kaan gij kunt nogal wat me die kiwi"
Kaan:"Hè???"
Ik" euh, jojo"

5 minuten later.
Ik: "Finn, waar is uwe kiwi eigenlijk?"
Finn:" Ik lust geen kiwi"
Ik:"euh, jojo"

Verder maai ik alles om wat op mijn weg ligt, ben ik een gevaar op de openbare weg en heb ik nog minder geduld met mijn kinders dan anders.

wijvenweek: een mening of nie of wel?

Een mening ventileren vind ik op zich niet moeilijk. In het middelbaar kregen bepaalde klasgenoten zelfs "de schijt" van mij omwille van het feit dat ik over alles een mening heb.
Ik babbel graag en veel, ik vind een goei discussie zelfs fijn.

Ik heb zeker niet over alles een mening, daarvoor houd ik bv. de actualiteit te weinig (tot niet) in het oog. Ik moet vaak via facebook ,collega's aan de eettafel, tijdens het half uurtje autoradio per dag of (schaam)  via mijn lagere schoolkinderen ontdekken wat er die dag weer gebeurd is in de wereld.

Ik zou dus vandaag mijn mening kunnen ventileren over het onderwijs en hoe dat mijn negenjarige dochter nu al vermorzeld heeft ipv haar te laten openbloeien of over het feit dat mensen verplicht Nederlands moeten leren of anders allerhande sancties opgelegd krijgen of over eender welk ander onderwerp waar ik nu even niet op kan komen.

Ik kan (durf) dat echter niet. Ik vind dat niet leuk een geschreven mening hebben. En dan gaat het er niet om dat ik mijn mening niet op papier krijg, maar eerder om de reacties.

Ik schrik daar echt van, van de reacties die sommigen (op andere "blogs met een mening") achterlaten. Dat komt hard aan bij mij. Niet dat die reacties zo cru zijn, maar het is weinig genuanceerd omdat je de persoon zelf er niet bijkrijgt. Je ziet niet hoe iemand dat zegt. Wat bv. zijn lichaamstaal is. Het is misschien raar, maar ik zie,hoor en voel liever hoe iemand mij lik op stuk geeft  dan dat ik een "felle" reactie lees en ernaar moet raden wat de gemoedstoestand van de schrijver is.  Wie weet heeft hij/zij wel een mes vast!



O ja, en dat van dat onderwijs en Nederlands leren dat meende ik niet hoor! Of wel? Of nie?

wijvenweek: Schaamheid

Behalve af en toe een paar opvallende oorbellen hangt er hier niks op of aan mijn gezicht. En zelfs die oorbellen vergeet ik meestal.
Ik zou dit op het hebben van vier kinderen kunnen steken. Ik moet die klaar krijgen 's morgens. Niet zo van zelfsprekend! Niet alleen omdat het er vier zijn, maar ook omdat er eentje zichzelf nog niet kan aankleden vanwege nog maar 15 maanden oud. En er zit er ook eentje tussen die problemen heeft met elk afzonderlijk kledingstuk. De sokken hebben een bandje aan de tenen dat ze voelt, de onderbroek is stom want voelt lastig aan haar poep, de bloes is te strak aan haar oksels en de broek is ofwel te strak of zakt af. Verder zit daar nog eentje bij die tot ongeveer 12 uur nodig heeft om tot zichzelf te komen. Die sleept zich (zeeeeeeeeer traaaaaaag) van haar kamer naar de wc, terug naar haar kamer, dan naar beneden, struikelt daar eventjes over haar eigen voeten, sleept zich naar de keuken, knoeit wat cornflakes op de grond, gaat aan tafel zitten en eet. Dit alles met gezwollen oogjes en warig haar. Om het allemaal af te maken is daar nog de zoon, die de aandachtspanne van een mug heeft. Hij vergeet elke ochtend wat hij moet doen. Ik vertel het hem. Tegen dat hij bij zijn schoenen is, weet hij niet meer dat hij daar staat om die aan te doen. Dan maar spelen...

Ik sta natuurlijk ook te laat op. Bovenstaand tafereel moet zich allemaal voltrekken in 1 uur à 3 kwartier. Mijne mens staat ondertussen onder de douche, zit op de WC of zoekt een T-shirt die lekker zit.

Ikzelf heb een kwartier (in het beste geval) over om mij te douchen, haar te borstelen (nee niet drogen of stylen) en aan te kleden.

Ik zal het echter niet op die kinderen steken, of op mijn wederhelft. Ik weet ook gewoon niet hoe dat moet: schminken en haar stylen. Ik zie eruit als een hoer als ik dat probeer.

Het voelt ook zo aanwezig. Mascara maakt dat uw wimpers aan elkaar plakken. Ik durf ook niet meer te geeuwen, want dat geeft tranen, en stel dat uwe mascara dan uitloopt.
Nagellak maakt dat ik niets meer durf aan te raken. Lipstift hangt aan alles wat ge drinkt en/of eet.

En stel dat ik het toch ooit zou willen en ik zou schmink-les volgen. Wanneer begint ge daar dan mee? Eerst komt ge altijd heel verwaaid, met plat nat haar, afgebeten nagels en een bleek gezicht binnen gestormd op uw werk. En de volgende dag zit ge dan achter uw bureau gelijk Miss België. Dat valt zo op. Ik zou me schamen.

Life's a bitch

Ik hou van oorbellen. Ik heb zelfs een pinterest-pagina exclusief gewijd aan oorsieraden.
Geen ringen, armbanden of kettingen voor mij. Dat voelt ge zo hard, dat doe ik om de vijf minuten uit en leg ik dan weer weg voor een zeer lange tijd.

Maar oorbellen dat stoort niet. En dan geen kleine knopjes of discrete ringetjes. Neen, als ge dan toch geen andere juwelen draagt dan mogen die oorbellen wel opvallen.

Het dragen van grote oorbellen stamt al uit mijn puberteit. Ik heb voor het grootste deel van mijn leven kort haar gehad. Eerst omdat dat moest van mijn moeder en daarna omdat ik het zelf wou. En als opgroeiend puber meisje is het zo- niet-cool, als iedereen u aanspreekt met "allez manneke, zeg het eens". Ik had nochthans toen ook al een behoorlijk stel borsten (ander puber-trauma: coopertest tijdens LO zonder behoorlijke sportBH, maar wel jongens langs de kant).

Opvallende oorbellen dus. Dat maakt dat uw kinderen die oorbellen ook zien. En dat uw dochter van 5 jaar vraagt of ze ook mag. En dat mag, voor het lentefeest. Met het hele gezinnetje naar de juwelier. Voor de rest van de namiddag een boos zwijgend kind, omdat het toch meer pijn deed dan dat mama zich blijkbaar herinnerde. Een kind dat eindelijk terug praat, na omkoping met een ijsje.

Daarna een tweede dochter. Een dochter die per definitie alles hetzelfde wil als haar oudere zus. Want anders is HET NIET EERLIJK !!! Een jaar later dus terug naar dezelfde juwelier met z'n allen. Dochter schrikt minder van de pijn, dankzij een zus die haar op de meest helse pijnen heeft voorbereid. En natuurlijk daarna een ijsje, want anders is HET NIET EERLIJK!!

We springen nu naar drie jaar later. Ik zit in de auto met mijne zoon.
Kaan: "Mama, ik doe binnenkort mijn lentefeest, hè" (voelt ge hem al komen??)
Ik: " Hm, hm"
Kaan: "Mag ik dan ook oorbellen laten schieten?"
Ik: "Nee schat"
Kaan: "MAAR, Maya en Finn mochten da ook!!!"
Ik: "Ja maar voor jongens is dat anders dan voor meisjes." "Kijk; maar eens op school daar is geen enkele (gelukkig) jongen met een oorbel."
Kaan: "De papa van Yorn heeft wel oorbellen"
Ik: "Ja, maar die is ouder. Oorbellen voor jongens, is als wanneer uw zussen een tatoeage wilden voor hun lentefeest. Dat gaat niet voor kleine kinderen. Dat is te raar."
Kaan: "Mag ik dan een taoeage?" (OMG, soms maakt ge het alleen maar erger met al dat uitgeleg)
Ik: "Daar hebben we het nog eens over als ge 18 jaar zijt!" (Dit wou ik zo hard nooit zeggen tegen mijn kinderen)

En daar zit ik dan in de auto. Met een 7-jarig jongetje, armen gekruist voor zijn borst, frons tussen zijn wenkbrauwen en weigerend nog iets te zeggen. Want hij krijgt geen tatoeage voor zijn lentefeest.

Wat schiet er nog over voor de echte puberteit? En wil ik dat wel weten?

Het eerste maaksel van 2005

eerste en enige zoon
stoere bink
klein hartje
tetterkont
uittester van alles wat niet mag
fletser
lieve vriend
vetzakske
womaniser
...