Waarom wij nog steeds geen nieuw zetels hebben part2 (Das boot)

Al die willen te kaap'ren varen, moet mannen met baarden zijn.

Jaws

Land in zicht

Jack Sparrow

peddels en een borstelminnende haai

Bemanning

Bloed, diaree en tranen

4 kinderen dus. Dat is behoorlijk veel werk af en toe. Ik doe ook veel van dat werk alleen. Mijn wederhelft werkt veel en lang want 4 kinderen dat kost wel wat. Ik werk maar half time, dus neem ik bijna alles ivm de kinderen en het huishouden op mij. En dat is ok. Ik kan dat, niet altijd even netjes, tot een goed einde brengen. Zolang ik af en toe wat mag zagen en klagen, houd ik dat vol. Vind ik dat meestal wel leuk. Dit is mijn hoofdberoep en ik ben daar redelijk goed in. Ik ben maar af en toe zielig. Ik ben maar af en toe de kluts kwijt. Het gebeurt maar af en toe dat alles op één en dezelfde dag misgaat.

Op donderdag bijvoorbeeld. De enige dag dat ik ook in de namiddag werk tot 15 uur. Ik ga dan van mijn werk naar een school door naar een andere school door naar een huis van een jongetje dat ik meepak door naar mijn huis waar ik 2 kinderen drop. Deze donderdag ging ik daarna door naar oma, want daar deed nr 4 haar middagdutje.

Ik kreeg nr 4 zonder broek terug van oma. Want ze had (weer) een ongelukje. Neen, niet van het natte soort, maar van de meer vastere bruine soort (sorry voor de details). Nr 4 is een ophoudertje, tot dat niet meer helemaal lukt. Ik nam haar mee naar huis.

Tussen het koken en huiswerk begeleiden, zat ik op de vloer naast het potje. Op dat potje zat nr 4 te huilen terwijl ik als een ware vroedvrouw zei: "allez schat, duwen, pitst maar in mijn handen, ik tel tot drie en dan nog eens duwen,...". Ze liet los, waarop haar lichaam als reactie alles losliet. Ik ging verder met koken en huiswerk begeleiden, maar wisselde dit nu af met benen en billen vegen en broeken omwisselen.

Iedereen at en ik ging naar de kinesist met nr2, terwijl de rest thuis voor Tv lag. Combineerde het wachten in de auto met het afhandelen van wat telefoontjes. Na een uur was ik thuis en stak ik nr 4 in bad. Ze rook niet meer zo fris.

En net toen ik dacht:" pf, seffens kan ik efkes zitten", hoorde ik gesnik en stond daar nr 3 in onderbroek met bloed stromend langs zijn arm. Ik ging over in kalmerende modus: "Wat is er schat, kom maar hier, steek uwe vinger onder de kraan, ..." Er volgde een verward verhaal over boekjes en per ongeluk een vinger die een mes raakte. En daar stond ik met een blote kleuter, een bloedende zoon, een oudste dochter die washandjes voor het stelpen aanleverde en geen man in de buurt.

Ik ging over in de opties-overwegende modus. Gaf oudere dochters instructies om kleuter aan te kleden en voor te lezen, kleedde de zoon aan, belde man die te ver weg bleek om van nut te zijn, belde zus die pas over 40 minuten van nut kon zijn, schrapte grootouders want niet thuis, ... En besliste dan maar dat de oudste dochter met twaalf jaar wel oud genoeg is om te babysitten en vertrok met een klappertandende zoon naar de spoed.

Daar wachten wij ongeveer 2 uur, waarin hij opbiechtte dat het geen ongeluk was (hij ging gewoon blaadjes snijden uit een boek met een vers stanleymes), waarin ik hem op het hart drukte om dingen eerst te vragen en aub nooit meer een stanleymes te gebruiken zonder het omhulsel. Zijn vinger werd geplakt, we gingen naar huis en ik stak iedereen in bed.

Neergeploft in de zetel overliep ik de dag en dacht: "amai, ik moet wel een strenge moeder zijn als mijne zoon er, zelfs bloedend als een rund, aan denkt om te liegen over wat er precies gebeurd is!" Een dag later opperde ik deze overpeinzing al lachend aan mijn oudste dochter. Ik kreeg geen :" Nee, nee ge zijt een lieve mama!", maar een "Tja, dat zal niet zonder reden zijn." Wacht maar tot hare vinger er af ligt....

Waarom wij nog steeds geen nieuw zetels hebben...

Ik heb vier leuke kinderen. Soms vervloek ik ze, soms ergeren ze me dood, maar eigenlijk zijn het geweldige kinderen. Ze zijn lief en ge kunt ermee buiten komen. Ze zijn alle vier hun eigen zelve.

Na mijn eerste rustige, stille boeleke, dacht ik: "Wat voor iets zal da tweede kind worden?" En het werd weer een schoon boeleke, maar dan een heel hevig,luid en koppig. De derde keer maakte ik me zorgen: "Wat schiet er nu nog over voor nummer drie?"  Het boeleke kreeg een ander geslacht en deed dat geslacht alle eer aan: ballen, auto's, grenzen verleggen, de kunst om van alles een wapen te maken,... het werd weer iets anders.

Ik wist al vanaf dat ik kon nadenken dat ik mama wilde worden van 4 kinderen. Mijn lief was daar minder zeker over, over dat nummertje vier. Na zes jaar wachten kwam boeleke nummer 4 toch.

En het was weer iets anders. Een ontzettend grappig en sociaal kind dat iedereen rond haar vingertje draait en graag publiek heeft.

En met het stijgen van het aantal boelekes steeg het slaaptekort en de rommel en de geldzorgen en dus ook de ergernis. Maar wat het meeste steeg was het aantal decibels soms vanwege ergernis omwille van slaaptekort en rommel, maar even vaak door plezier.

scheer u weg

"Mama, ik wil mijn benen eindelijk eens scheren" zei ze stellig.
"Waarom" vroeg ik licht geërgerd, "heel de zomer hebt ge met shortjes rondgelopen en nu in de winter wilt ge ineens uw benen scheren??"
"Ja maar, mama nu heb ik L.O.!!"

Ach ja, L.O. in het middelbaar, dat betekent verplicht een shortje en een witte T-shirtje. In mijne middelbare schooltijd (zo gauw ge meer dan twintig jaar de tijd in moet zonder in uw peuterperiode terecht te komen begint ge te klinken als een bomma) was dat niet anders. Nu mag mijn dochter tenminste zelf het verplichte shortje gaan kopen, als het maar zwart is en boven de knie komt.

Wij moesten dat halen in het winkeltje van de school (het had ne naam ,dat winkeltje, maar die ben ik, als een echte bomma, vergeten). Het was een lelijk blauw shortje. Niks boven de knie en niks zwart. Ons verplichte shortje was glimmend donkerblauw en kwam tot halverwege uw billen. Het was gemaakt van één of ander synthetisch stretch materiaal. Ik haatte dat shortje. Ik wil veel tonen, maar mijn benen liever niet, toen niet en nu nog minder.

Ik weet nog dat we cooper-test hadden in het 5de middelbaar. We moesten rondes lopen op een atletiekpiste (de leerkracht LO liep uiteraard niet mee en had een warme en alles bedekkende joggingbroek aan). Ik haat lopen. Nog meer in een lelijk, glimmend shortje terwijl de (puber)jongens ook les hadden op het gras in het midden van de piste. Niet alleen konden die jongens bijna heel mijn benen zien, maar ik had al borsten en die bewogen nogal veel tijdens het rennen. Moeilijk hoor, lopen met één arm gekruist voor uw borsten terwijl ge uwe andere arm nodig hebt om compulsief uw shortje naar beneden te trekken. Gelukkig had ik mijn benen geschoren!

Mijn benen scheren, dat deed ik toen al lang. De eerste keer deed ik het stiekem, met mijn moeder haar gerief. Zoals vaak, wanneer ik iets stiekem deed/doe, liep het allemaal niet van een leien dakje. Ik hield het scheermes scheef en schoor een hele reep opperhuid van mijn rechter scheenbeen. Ik kwam met een bloedend been uit de badkamer, loog dat ik gevallen was en moest de week daarna op tenniskamp (als straf van god) mijn tennissokken drie keer wassen met shampoo omdat de wonde bleef opengaan en ik liever witte dan rode sokken wilde.

Om kort te zijn: mijn dochter kreeg naast mijn scheerzege ook een korte scheervoorlichting.