De eerste 4 maanden was het zoals gewoonlijk weer een hel.
En alhoewel zwanger zijn natuurlijk zwaarder is als ge al drie kinderen hebt rondlopen, waren dat in mijn geval al drie 5-plussers. Dat wil zeggen dat ze al wat kunnen helpen, maar ook dat ze de zwangerschap heel bewust meemaken. Ze beseffen dat er een wezen in uwe buik groeit, ze zien het bewegen, verheugen zich erop,stoefen ermee,...
Het zou weer een keizersnee worden. En alhoewel ik dat al twee keer had meegemaakt en ik doorgaans een zeer gerust iemand ben, had ik deze keer schrik... Want stel dat er iets mis ging, ik had wel al drie kinderen rondlopen, die mij ondanks hun "gevorderde" leeftijd toch nog heel erg nodig hebben.
En toen was het zover! 9 december 2010.
Mijn jupke, juke parapluke, Juno werd geboren. Ik hoorde haar huilen zo gauw (gevoelige lezers doen nu best hun oogske efkes toe) de gynaecoloog door de laatste laag gesneden had. Zelfs hij was verbaasd dat ze al huilde. Zo'n klein prutske. Oké, 3 kilo is niet weinig, maar in verhouding met mijn vorige worpen van om en bij de 4 kilo, leek ze toch heel klein en fijn.
En nu is ze dus één jaar. Geen baby meer. Ze kruipt, loopt langs de zetel, wordt kolèrig als ze haar goesting niet krijgt, is ne kieskeurige eter, zegt poes, staat graag in de belangstelling, trekt expres gekke snuiten in de hoop dat iemand lacht, is jaloers als haar zussen en/of broer mij knuffelen en is een schatje!
Een gelukkige eerste verjaardag voor de dochter! Hieperdepiep hoera!
BeantwoordenVerwijderenSmelt voor Juno... Proficiat!!
BeantwoordenVerwijderenHiep hiep hoera voor nuno. En straks mag je een kaarsje uitblazen.
BeantwoordenVerwijderenGefelicitaart, Juno!
BeantwoordenVerwijderenEen gelukkige verjaardag!
BeantwoordenVerwijderenHoera voor mama en Juno!!
BeantwoordenVerwijderen"Het duurde zes jaar voor we het weer aandurfde (en met wij bedoel ik eigenlijk hij)!"
BeantwoordenVerwijderenMisschien is aandurven geen juiste omschrijving en was het voor 'hij' eerder een rationele afweging om er al dan niet voor te gaan. Hoewel je bij zulk een beslissingen blijkbaar niet rationeel mag denken want dan blokkeer je al helemaal. Het zijn afwegingen die je maakt, ga je voor kwaliteit of kwantiteit (of is dat bij kinderen niet aan de orde?), en wat met die auto, en het huis is dat groot genoeg en de kosten van de studies, en het extra huishoudelijk werk, de zorgen, ... Maar wij mannen denken daar vaak anders over dan vrouwen. Natuurlijk als je zo begint te denken dan is de beslissing vlug gemaakt. Als je je hart laat spreken ligt het natuurlijk weer anders. Ik vroeg me altijd af maken vier kinderen je gelukkiger dan drie? (vader van vier)
Een late maar toch nog zeer welgemeende HOERAA!!
BeantwoordenVerwijderen