vrijdag 4 februari 2011

oh boy

gesprek tussen 2 aanstaande ouders:

vader: Ik vind Jan wel een mooie naam.
moeder: Dat gaat toch niet voor een meisje.
vader: In het Engels is da toch ook een meisjesnaam!
moeder: Ja maar hier niet. Dan moet je telkens zeggen:"maar het is wel een meisje hoor!".


De moeder houdt voet bij stuk en uiteindelijk wordt hun dochter Juno genoemd (zoals de moeder al vanaf het begin wou).

Waar de moeder geen rekening mee hield, is dat ze in Hasselt woont. Daar zijn/waren veel mensen die ook het Frans bezigen. Die mensen zeggen niet Juno (met de "j" van jas en de klemtoon op de eerste lettergreep), maar Juneau (met de "j" van Jef, Jules, enz.. en de klemtoon op de 2e lettergreep).

Dit leidt tot de volgende ambetante situaties (vooral als de vader in de buurt is):
Dokter: Ah Juneau, kleedt hem maar eens uit!

Verpleegster van kind en gezin: Hier is Juneau zijn boekske.

Totale vreemde: Ah Juneau, das ne speciale jongensnaam.

Aande telefoon: Ja de naam is Juno, neen het is een meisje.

En ga zo maar verder.....

2 opmerkingen:

  1. Trek u dat niet aan. Dat gaat wel over. Wij hebben een dochter die we 'Sam' noemden. Meestal zijn de Sammekes jongens, maar dat van ons is een echt meisje. We horen nog vaak: 'Ah, hij heet Sam, ik dacht dat het een meisje was...' Denk dan gewoon bij uzelf dat jij de slimme bent en al de rest dom!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoe gek! Ik ken Juno al jaaaaren als meisjesnaam. Deze week kregen we een kaartje van Junot, een jongen en dan op z'n Frans. Dat klonk pas vreemd.
    En Jan, ik zou dat toch ook niet kiezen. In België denkt niemand aan een meisje als hij Jan hoort. Juno is zooooooveel mooier ;-)

    BeantwoordenVerwijderen