dinsdag 15 november 2016

Let it go

Ik ben er nog niet, maar ik maak vooruitgang. Kleine stapjes naar iets waarvan ik nog niet weet hoe het er uit zal zien.

Ik las een boek met de naam: It's called a breakup cause it's broken. Het is geen hoogstaand zelfhulpboek, niet wetenschappelijk onderbouwd, eerder grappig en misschien zelfs cru. De boodschap is vrij duidelijk: je kan vechten tegen het einde van een relatie. Je kan eindeloos op zoek gaan naar het waarom. Proberen te bewijzen dat de ander er schuldig aan is. Boos zijn op een maatschappij waarin alles wegwerpbaar en vervangbaar is. Zelfs relaties. Je kan al je energie aanwenden om te proberen te begrijpen hoe iemand, die misschien wel alles voor je betekende, zo snel verder kan met zijn/haar leven. Je kan alles in het werk stellen om hem/haar een schuldgevoel te geven of om ervoor te zorgen dat ze spijt krijgen van wat ze nu moeten missen. Op een bepaald moment moet je toch aanvaarden dat het over is. Het is misschien niet eerlijk. Het was misschien niet wat je verwacht of verdiend had. Het is toch zo. 

En het is waarschijnlijk het gezondste voor jezelf en je eigen herstel als je je hierbij neerlegt. Je kan pas verder met je eigen leven als je dit kan erkennen, denk ik. Als je je niet meer richt op wat was of had kunnen zijn, maar eerder op wat jij nodig hebt en moet doen om verder te gaan.

Ik denk dat ik eindelijk zo ver ben dat ik kan toegeven dat het nooit nog goed komt. En alhoewel je zou denken dat dat wel duidelijk zou moeten zijn, vermits je in aparte huizen woont, uw kinderen maar om de week ziet en naar een scheidingsbemiddelaar gaat, duurt het toch nog lang voor uw hart dat durft te erkennen.

Wil niet zeggen dat je erover heen bent. Dat je niet meer verdrietig of boos bent. Dat je kan vergeven.

Maar het is een belangrijke stap. Voor mij toch. Erkenning is altijd het begin, denk ik. Ik hoef niet meer bezig te zijn met me af te vragen wat ik anders had kunnen doen om ervoor te zorgen dat het niet mis zou zijn gegaan. Want het is al misgegaan en ik kan toch niks meer terugdraaien om deze relatie te redden.

Ik hoef mezelf niet meer te veranderen of aan mezelf te werken in functie van een relatie of in functie van een ander persoon. Aan deze relatie of deze persoon heb ik, in eender welke vorm, niks meer te bieden. Verandering en zelfonderzoek is alleen nog nodig voor mezelf. Wat heb ik nodig? Wat heb ik gemist? Wat zijn patronen waar ik in terecht kom en die het mezelf moeilijk maken?

En wat ik eerst en vooral nodig heb, is rouwen. 

Als je 23 jaar samen bent met iemand, dan heeft die persoon je mee gevormd. Ik ben wie ik ben , ook voor een stuk door hem.

Ik weet ook dat ik sommige van de delen die wel ok waren aan hem of ons, misschien nooit meer zal vinden bij iemand of in een andere relatie. En dus misschien wel altijd zal missen. Afscheid nemen van wat was en zou kunnen zijn.

En dus rouw ik om de jongen die ik ooit kende. En huil ik om de droom die ik nog samen zag voor de toekomst en die nooit meer werkelijkheid zal worden. 

En neem ik (hopelijk) uiteindelijk afscheid. Leg ik het ten ruste. Het was wat het was. En nu is het niet meer.

En wat ik ook nodig heb is aanvaarding en zelfcompassie.

Als je 23 jaar met iemand samen bent geweest, je jeugd met hem gedeeld en beleefd hebt, samen kinderen gemaakt hebt en opgevoed, een huis gebouwd hebt,  dan heeft die persoon je mee helpen vormen tot wie je nu bent.

Dus het is ok, dat hij soms nog steeds de eerste is waarmee je iets nieuws wilt delen. Het is ok dat zijn mening/stem nog in je hoofd zit bij bepaalde beslissingen. Het is ok dat je bepaalde aspecten en delen van hem en je relatie nog mist. Maar voor mij is het ook nodig en ok dat ik daar niet meer aan toegeef. Ik kan, behalve de opvoeding en het welzijn van onze kinderen, deze dingen niet meer delen met hem.

Het is ok dat hij mij nog raakt. Het is ok dat ik nog niet over hem ben. Ik kan ertegen vechten, maar dat is vechten tegen een deel van mezelf. En dat is niet ok.  Hij is een deel van mijn verleden, een deel van mijn kinderen en zelfs een deel van wie ik ben.

Het is ok dat ik single ben. Het is niet gemakkelijk om met onzekerheid te leven. Zal ik ooit iemand vinden waarmee ik match? Zal ik dat ooit nog durven?Maar ik besef nu dat als je in een relatie zit, je vaak denkt dat je een zekere toekomst hebt, maar dit helemaal niet zo is. Je partner kan het opgeven, kiezen voor een ander, ziek worden, sterven zelfs. Dus zekerheid is maar een illusie. 

En misschien is het dus wel goed om het even alleen te doen. Te beseffen en ontdekken dat ik dat kan. Mezelf te leren kennen, zonder dat ik rekening hoef te houden met een ander of water bij de wijn moet doen.  Want zelfs als je het opnieuw durft, is er geen zekerheid dat dit ook zal blijven duren. Maar dan weet ik wel dat ik het aankan als het misgaat. Dat ik er wel weer uitkom. Dat ik genoeg heb aan mezelf. Dat een relatie een meerwaarde is, maar niet het doel op zich.

En als laatste heb ik het nodig om te vergeven. Mezelf. Hem. Het leven. Maar hoe dat moet... 

Ik ben er dus nog niet. En dat is niet erg. Ik kom er al iets dichter bij. Wat dat iets dan ook moge zijn.

4 opmerkingen:

  1. Ik moet eerlijk toegeven dat ik 8 jaar na de breuk met de enige man waar ik ooit mee heb ( willen) samengewoond, nog altijd regelmatig aan hem denk en dat vind ik soms heel vervelend. Maar ik ben 8 jaar later zoveel gelukkiger dan ik toen was. Maar om tot dat punt te geraken heb ik best wel wat tijd nodig gehad en veel gerouwd. Maar dat rouwen en die pijn hoort er gewoon bij hé, er zijn echter tezelfdertijd ook nieuwe mooie dingen ;) .

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het lijkt me niet eenvoudig. Ik heb hier geen ervaring mee, maar het moet niet eenvoudig zijn om heel je toekomst op losse schroeven te hebben. Maar ik denk dat het heel goed is dat je tijd voor jezelf neemt om alles op een rijtje te zetten.
    Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. loslaten en aanvaarden.
    Verdorie niet gemakkelijk.

    BeantwoordenVerwijderen