Niet voor mijn kinderen, ik weet niet precies hoe we het gedaan hebben (dus verwacht geen goed raad), maar ik krijg vaak complimenten over hen. Over hoe gemakkelijk ze zijn en dat ze zo goed helpen en ooh zo beleefd zijn. Waarschijnlijk spreiden ze zo duchtig met die kwaliteiten dat die thuis uitgeput zijn. Ik merk daar niet altijd iets, van die hulpvaardigheid ("als ge ergens langsloopt en het valt, kunt ge het dan AUB ook oprapen") of beleefdheid
("Wat zegt ge als ge een boer laat?" "Astublieft?") of gemakkelijkheid ("Als ge nu niet binnen de drie tellen uw schoenen aandoet, dan gaat ge op uw blote voeten mee").
Maar goed ge kunt ergens met hen komen en zelfs vaker. Geen schaamte nodig op het kinderfront dus.
Maar mijn huis en ons dagelijks leven, dat ik zo ne rommel. Zo zonder routine, regelmaat en orde vaak.Op een doordeweekse dag zorgt school en werk voor regelmaat en routine. En het feit dat we niet thuis zijn door school en werk zorgt voor een zekere mate van orde.
Maar in de vakantie...Man o man, wat is het hier dan een zooitje ongeregeld en een zwijnestal. Kinderen die ne hele dag in pyjama rondlopen en soms pas om half 12 aan hun cornflakes beginnen. Rond avondetenstijd merken dat ge niks in huis hebt en dus maar weer boterhammen eten.
Overal speelgoed en hondenharen (die mijn lief bijna manisch elke dag weg stofzuigt, maar die een half uur later weer rond dwarrelen). Begonnen vakantie-projecten die liggen te wachten op afwerking : een kinderkamer vol stapeltjes kleren, want de oude kast staat al beneden maar de nieuwe zit nog in de doos, een keuken vol potten en deeg en gestolde chocola van de uitgeprobeerde cakepops, ...
Iedereen ligt altijd te laat in bed: de kinderen omdat het vakantie is en ge hen iets gunt (of ze zijn zo stil dat ge ze vergeet) en gij omdat zij zo laat in bed liggen en ge uwzelf nog wat gunt.
Dat is op zich niet zo erg allemaal zo lang dat binnenshuis blijft, tot er dan onverwachts iemand binnenkomt en struikelt over begaaide kinderen en behaard speelgoed en een hond die op hen blijft springen met modderpoten.
Maar het meest schaamtevolle gebeurde vorige week.
Mijn schoonouders kwamen langs en trotseerden en negeerden al het bovenstaande. Ze aaiden de springende hond, stapten over speelgoed, klopten haren van hun boek, knuffelden smoezelige kleinkinderen, keken niet richting keuken en zochten een vrije stoel.
Terwijl ik met mijn schoonmoeder sprak, hielp ik de kleinste met haar potje zoeken, deed haar broek naar beneden voor een grote boodschap, veegde haar billen af en besloot om eerst mijn schoonmoeder te helpen met iets en dan het potje weg te kiepen.
"Heeft iemand het potje van Juno al leeggemaakt" vroeg ik even later aan een stel luie kinderen.
"Nee, nope, neeje." (zie ik al dat ze lui zijn)
"Juke, heb jij je potje leeggemaakt?" (ze is nog zo klein dat ze graag dingen doet)"Nee, mama"
Ik ga niet in detail vertellen wat ik toen zag, want het is te schaamtevol, maar kan wel melden dat onze hond geen avondeten meer nodig had.
En dan denk ik: alleen hier kan zo iets walgelijks en reppig gebeuren. Of nie????
