De tunnel en het licht en al

Hoe gaat het eigenlijk met je?

Wel...

Het gaat, sinds een paar maanden (pas), wel goed met mij.

Ik heb er lang en hard aan gewerkt, dus het werd wel eens tijd, dat dat het antwoord werd.

Ik ben heel lang blijven hangen in mijn kwaadheid en de oneerlijkheid van het alles.

En wat ik het meeste hoopte al die tijd, gebeurde op een dag "vanzelf": ik kon het achter me laten.
Plots zat ik niet meer in het verlies en de onwerkelijkheid en oneerlijkheid van mijn situatie, maar voelde mijn huidige werkelijkheid alsof ze de enige was. Of zoals mijn psychologe zei: "Ik voel precies dat uw focus niet meer op het verleden ligt, maar op vooruitgaan."

Ik was niet meer : Katrien die leed onder een scheiding, maar gewoon Katrien die toevallig ook gescheiden was.

Ik was niet meer Katrien die alleen maar vanalles verloren had terwijl de "tegenpartij" alsmaar bijwon, maar gewoon Katrien die vrede had met haar huidige situatie.

Ik was niet meer Katrien die dacht dat alleen-zijn hartverscheurend was, maar Katrien die zich sterk voelde door het feit dat ze er alleen was gekomen, zonder dat een relatie haar het gevoel gaf dat ze toch iets waard was.

Ik was niet meer Katrien die zichzelf te min vond voor andere mensen, maar Katrien die omringd was door de liefste en beste kinderen, familie en vrienden.

Ik was niet meer Katrien de oer-moeder, maar Katrien die ontdekte dat ze vele meer was dan iemand die voor anderen zorgt, maar een volwaardig persoon bestaande uit goede en minder goede kwaliteiten en tegenstellingen.

Ik was niet Katrien die zichzelf saai en lelijk vond, maar Katrien die zich meer zichzelf voelde dan ooit. Perfect in zijn imperfectie.

En het lijstje gaat nog wel wat door, maar dat wordt dan te saai en precies ook een beetje narcistisch...

En ondanks deze "lofzang" van mezelf, heb ik natuurlijk nog wat weg te gaan. Maar dat geldt eigenlijk voor elke mens, dus daar kan ik wel mee leven ondertussen. 

"Ge hebt voor altijd een litteken op uw hart" zei een oude vrouw ooit tegen mij.
En dat klopt.
Eerst was het een gapende wonde en nu is het stillekes aan het dichtgroeien, maar wildvlees dat blijft altijd wat trekken en zeker als het weer verandert...maar dat is oké.

Ik kan da ikke!

En om de "zelfliefde" en het "blootgeven" helemaal af te maken: een foto!
En ook wel: You are never fully dressed without a smile.

Sommige dingen veranderen niet

De bel gaat om 22.00 uur 's avonds.

Ik zet mijn netflix-serie uit en wandel in mijn pyjama naar de hal.

Voor mijn glazen voordeur staat een politieman in vol uniform met pitslamp.

Ik doe de deur open.

Politieman: 

"Goeienavond mevrouw. De buren van nummer 6 hebben ons opgebeld. Ze zijn opgeschrikt door iemand die probeerde binnen te geraken via hun voordeur. Heeft u misschien iets gezien of gehoord?

Ik:

"Euhm nee, ik heb niks gehoord en er staat een grote haag voor mijn raam dus ik kan de straat niet zien."

Politieman:

" Ok. Wij gaan ook nog even bij de andere buren langs om rond te horen. Blijf vooral alert vanavond en als u iets hoort of ziet, moet u ons zeker bellen.

Ik ( terwijl ik een stapje opzij zet)

" Ik zal dat zeker doen."

De politieman verstijft ,lijkt even te twijfelen en wijst dan naar iets achter me:
"Mevrouw, bent u zeker dat er niemand langs geweest is?"

Ik kijk verschrikt  achter me en mijn oog landt op hetgeen waarnaar de politieman wijst. Ik lach een beetje verbaasd en ook ongemakkelijk en zeg: "nee nee, dat was er al. Cadeautje van mijn zoon..."

Politieman:

" Ah ok, ik moest het toch vragen, we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn.... Fijne avond nog mevrouw."

Ik wens de politieman nog een fijne avond. Ik ga nog na lachend terug in mijn zetel liggen. 

Mijn leven is op veel gebieden niet meer hetzelfde als twee jaar geleden, maar het is nog steeds lachwekkend.

Let it go

Ik ben er nog niet, maar ik maak vooruitgang. Kleine stapjes naar iets waarvan ik nog niet weet hoe het er uit zal zien.

Ik las een boek met de naam: It's called a breakup cause it's broken. Het is geen hoogstaand zelfhulpboek, niet wetenschappelijk onderbouwd, eerder grappig en misschien zelfs cru. De boodschap is vrij duidelijk: je kan vechten tegen het einde van een relatie. Je kan eindeloos op zoek gaan naar het waarom. Proberen te bewijzen dat de ander er schuldig aan is. Boos zijn op een maatschappij waarin alles wegwerpbaar en vervangbaar is. Zelfs relaties. Je kan al je energie aanwenden om te proberen te begrijpen hoe iemand, die misschien wel alles voor je betekende, zo snel verder kan met zijn/haar leven. Je kan alles in het werk stellen om hem/haar een schuldgevoel te geven of om ervoor te zorgen dat ze spijt krijgen van wat ze nu moeten missen. Op een bepaald moment moet je toch aanvaarden dat het over is. Het is misschien niet eerlijk. Het was misschien niet wat je verwacht of verdiend had. Het is toch zo. 

En het is waarschijnlijk het gezondste voor jezelf en je eigen herstel als je je hierbij neerlegt. Je kan pas verder met je eigen leven als je dit kan erkennen, denk ik. Als je je niet meer richt op wat was of had kunnen zijn, maar eerder op wat jij nodig hebt en moet doen om verder te gaan.

Ik denk dat ik eindelijk zo ver ben dat ik kan toegeven dat het nooit nog goed komt. En alhoewel je zou denken dat dat wel duidelijk zou moeten zijn, vermits je in aparte huizen woont, uw kinderen maar om de week ziet en naar een scheidingsbemiddelaar gaat, duurt het toch nog lang voor uw hart dat durft te erkennen.

Wil niet zeggen dat je erover heen bent. Dat je niet meer verdrietig of boos bent. Dat je kan vergeven.

Maar het is een belangrijke stap. Voor mij toch. Erkenning is altijd het begin, denk ik. Ik hoef niet meer bezig te zijn met me af te vragen wat ik anders had kunnen doen om ervoor te zorgen dat het niet mis zou zijn gegaan. Want het is al misgegaan en ik kan toch niks meer terugdraaien om deze relatie te redden.

Ik hoef mezelf niet meer te veranderen of aan mezelf te werken in functie van een relatie of in functie van een ander persoon. Aan deze relatie of deze persoon heb ik, in eender welke vorm, niks meer te bieden. Verandering en zelfonderzoek is alleen nog nodig voor mezelf. Wat heb ik nodig? Wat heb ik gemist? Wat zijn patronen waar ik in terecht kom en die het mezelf moeilijk maken?

En wat ik eerst en vooral nodig heb, is rouwen. 

Als je 23 jaar samen bent met iemand, dan heeft die persoon je mee gevormd. Ik ben wie ik ben , ook voor een stuk door hem.

Ik weet ook dat ik sommige van de delen die wel ok waren aan hem of ons, misschien nooit meer zal vinden bij iemand of in een andere relatie. En dus misschien wel altijd zal missen. Afscheid nemen van wat was en zou kunnen zijn.

En dus rouw ik om de jongen die ik ooit kende. En huil ik om de droom die ik nog samen zag voor de toekomst en die nooit meer werkelijkheid zal worden. 

En neem ik (hopelijk) uiteindelijk afscheid. Leg ik het ten ruste. Het was wat het was. En nu is het niet meer.

En wat ik ook nodig heb is aanvaarding en zelfcompassie.

Als je 23 jaar met iemand samen bent geweest, je jeugd met hem gedeeld en beleefd hebt, samen kinderen gemaakt hebt en opgevoed, een huis gebouwd hebt,  dan heeft die persoon je mee helpen vormen tot wie je nu bent.

Dus het is ok, dat hij soms nog steeds de eerste is waarmee je iets nieuws wilt delen. Het is ok dat zijn mening/stem nog in je hoofd zit bij bepaalde beslissingen. Het is ok dat je bepaalde aspecten en delen van hem en je relatie nog mist. Maar voor mij is het ook nodig en ok dat ik daar niet meer aan toegeef. Ik kan, behalve de opvoeding en het welzijn van onze kinderen, deze dingen niet meer delen met hem.

Het is ok dat hij mij nog raakt. Het is ok dat ik nog niet over hem ben. Ik kan ertegen vechten, maar dat is vechten tegen een deel van mezelf. En dat is niet ok.  Hij is een deel van mijn verleden, een deel van mijn kinderen en zelfs een deel van wie ik ben.

Het is ok dat ik single ben. Het is niet gemakkelijk om met onzekerheid te leven. Zal ik ooit iemand vinden waarmee ik match? Zal ik dat ooit nog durven?Maar ik besef nu dat als je in een relatie zit, je vaak denkt dat je een zekere toekomst hebt, maar dit helemaal niet zo is. Je partner kan het opgeven, kiezen voor een ander, ziek worden, sterven zelfs. Dus zekerheid is maar een illusie. 

En misschien is het dus wel goed om het even alleen te doen. Te beseffen en ontdekken dat ik dat kan. Mezelf te leren kennen, zonder dat ik rekening hoef te houden met een ander of water bij de wijn moet doen.  Want zelfs als je het opnieuw durft, is er geen zekerheid dat dit ook zal blijven duren. Maar dan weet ik wel dat ik het aankan als het misgaat. Dat ik er wel weer uitkom. Dat ik genoeg heb aan mezelf. Dat een relatie een meerwaarde is, maar niet het doel op zich.

En als laatste heb ik het nodig om te vergeven. Mezelf. Hem. Het leven. Maar hoe dat moet... 

Ik ben er dus nog niet. En dat is niet erg. Ik kom er al iets dichter bij. Wat dat iets dan ook moge zijn.

Dun

Door het hele scheidgedoe, ben ik meer dan 40 kilo afgevallen. Ik weet nog dat ik vroeger toen ik dik was soms dacht:" ik wou dat er eens iets gebeurde waardoor ik zonder al te veel moeite dun werd." Be carefull what you wish for, zou ik zeggen. Dit was natuurlijk niet wat ik toen in gedachten had. En het is uiteindelijk ook niet de oplossing voor mijn problemen.

Veel mensen die me nu tegenkomen, vragen wat mijn geheim is. " Amai, gij ziet er zo goed uit! Hoe hebt ge dat gedaan?" In het begin zei ik enigzins ongemakkelijk dat ik op mijn eten lette en minder at. Dat voelde als een leugen. Dus nu zeg ik gewoon:" scheiden". Mensen schrikken daarvan, maar ik ben opgehouden met er doekjes om te winden. Of mensen de illusie te geven dat ik er hard voor gewerkt heb. Het is mij overkomen. Ik had/ heb het niet in de hand. Ik weet niet of het zo zal blijven en eigenlijk word ik triest van al die lovende uitingen over mijn uiterlijk.

Want een mooi, of toch dunner, uiterlijk is niet wat mij gelukkig/beter maakt. Uiterlijk is iets wat je meekrijgt. Je kan er aan schaven. Het opleuken. Strakker maken. Het blijft voor mij toch maar de buitenkant. Versta me niet verkeerd. Het is leuk om eindelijk in winkels alles te kunnen dragen. Het is vleiende dat mannen die mij vroeger geen blik waardig gunde, mij nu bekijken. Het doet op zich wel goed als mensen mij complimenteren met hoe ik er uitzie of wat ik draag. Kleren dragen is minder een issue. Alles zit goed en past. 

Maar in mijn hoofd ben ik even onzeker als toen ik dik was. En ik besef nu dat mijn uiterlijk daar maar een klein stukje van is/was. Ik geloof dat uiterlijk er minder toe doet als je jezelf de moeite waard vindt. Als je gelooft dat je jezelf mag zijn. Als je er kan staan en weet dat ondanks je flubberbillen/scheve tanden/ sproeten/... je toch de moeite waard bent.

En dat is waar ik nu meer op hoop dan een maatje 36, strakke billen, borsten die niet hangen of een six pack. Ik wil mezelf de moeite waard vinden. Geloven dat ik een fijn/tof/interessant mens ben. Niet omdat iemand anders dat vindt, maar omdat ikzelf het weet.

Remember the elevator of recovery is out of order. You'll have to use the stairs... one step at a time.

Bijna een jaar geleden dat ik mijn vorige blog schreef.

Ondertussen ben ik een vrouw die het over haar "ex" heeft. Die tegen mensen zegt: "even kijken of ik dan de kinderen heb." Die hoort bij het clubje van "gescheiden vrouwen" en "alleenstaande moeders".

Ik word op het einde van deze maand 39 jaar en moet mezelf en mijn leven weer opbouwen. 

Ik heb vaak het gevoel dat ik in een surreële wereld leef. Dat mijn wereld veranderd is, maar ik niet weet hoe ik er in moet leven. Alles is anders, behalve ik. 

Maar het is toch allemaal heel echt, heel reëel, heel hard, heel moeilijk en vooral heel pijnlijk. 

Mijn leven bestaat nu uit nadenken over zoveel dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ze denkmateriaal zouden worden: een kinderregeling, omwisselmomenten, inboedelverdeling, eigen investeringen in mijn bijna ex-huis,..

Verder is het vooral een zoektocht dat leven van mij.

Naar praktische dingen: 

- een nieuwe auto met genoeg ruimte voor 4 kinderen, een hond en al het materiaal van voorgaande 

- een huurhuis met ruimte voor 4 kinderen en een hond dat toch min of meer betaalbaar is

- meubels, huishoudmateriaal, een laptop,...

Het is ook een zoektocht naar een antwoord op meer emotionele en zelfs existiële dingen :

- wie ben ik in deze nieuwe context

- hoe ga ik om met alleen zijn om de week

- hoe neem je afscheid van een leven dat je 23 jaar lang opgebouwd hebt

- hoe ga je om met het missen van uw kinderen, zeker als die het middelpunt van uw bestaan waren tot nu toe

- wat brengt mij (nog) plezier

- hoe ga je om met je ex en zijn nieuwe leven

Maar vooral: Waar haal ik de kracht vandaan om met dit alles om te gaan?

Want mijn leven is onzeker. Ik pieker over praktische zaken, financiën, maar vooral over de kinderen en de weerslag van dit alles op hen. Ik pieker over wat was en wat er zal komen. Ik pieker erover hoe ik alles kan plaatsen en niet geconsumeerd wordt door verdriet en woede.

Ik mis mijn oude leven en mijn volledige gezin. Ik mis diegene die ik ooit was toen ik dacht dat alles ok was en zou blijven. Ik mis mijn vlam. De vlam die in mij brandde, die maakte dat ik positief was en lachte. De vlam die ervoor zorgde dat ik me gelukkig kon voelen zelfs als het leven zwaar en lastig was.

Mijn vlam is uit. Misschien door al de tranen. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als het laatste jaar. Eerst nog in een relatie, nu alleen. Soms stilletjes en soms zo hard dat ik niet meer kan blijven rechtstaan. Huilen uit verdriet, onmacht, boosheid en angst. 

Ik word dan wel omringd door fantastische mensen: familie, vrienden, collega's, buren,... Ze luisteren, troosten, adviseren, steunen, knuffelen en maken dat ik alles kan ventileren en soms ook vergeten. Ze maken het iets draaglijker, maar veel van de dingen die er gebeuren moet ik toch zelf ondergaan en plaatsen.

"Geef het tijd", zeggen de mensen.

"Ga op zoek naar wat jij leuk vindt in het leven", zeggen de mensen.

Ik ga mijn best doen.

 

Soms zie zelfs ik de humor er niet meer van in.

Waarom komt hier eigenlijk niks meer bij?

Geen grappige uitspraken, geen doldwaze verhalen over gekke kinderen, parende cavia's, kaketende honden, een slechtbollend huishouden of over mij?

Wel het is op. Ik ben op. Plots ging het niet meer zoals het altijd ging.

Plots was het allemaal niet meer genoeg.

Ik was altijd heel fier op wat ik allemaal alleen gedaan kreeg. Ik was niet zielig als ik quasi lachend zei dat ik een "alleenstaande moeder met man "was. Ik kon het wel alleen aan. Ik lachte zelfs een beetje met vrouwen die hun man overal  mee naartoe namen of nodig hadden. 

Plots ben ik  wel zielig en alleen. Plots is mij alleen maar richten op het huishouden en de opvoeding niet meer genoeg.
Plots heb ik nood aan van alles dat er niet is.

Nood aan plezier voor mezelf alleen. Ik ben meer dan moeder alleen. Ik heb nood aan meer dan alleen mijn kinderen. Ik wil een hobby en een sociaal leven. 

Nood aan een partner die naast mij staat en waarmee ik een team vorm. Ik kan het allemaal alleen maar heb er geen zin meer in om het zo te doen.

Nood aan goed zitten in mijn vel, aan mezelf aanvaarden zoals ik ben. Dik zijn kan ook mooi zijn, maar dat moet  ik zelf vooral geloven.

Nood aan uit mijn schulp komen. Ik geloof zoveel dingen over mezelf, maar kloppen die wel? Is het waar dat ik slecht ben in vrienden maken? Is het waar dat frivole dingen zoals nagellak, schmink en hoge hakken niks voor mij zijn?

Nood aan grenzen verleggen. Ik wil ook wel eens naar een ver land. Ik wil ook wel eens tot laat uitgaan en een beetje dronken worden. Ik wil ook wel eens iets doen waar ik een beetje bang voor ben.

Nood aan een betere, evenwichtigere en fijnere relatie. Want bijna 25 jaar samen zijn is geen garantie voor geluk. Het betekent niet dat je elkaar (nog) kent. Het betekent zelfs niet dat je weet of je wel nog bij elkaar past. Het betekent niet dat je nog weet wat de ander nodig heeft of wat je zelf van de ander nodig hebt.

En dus wordt er hier veel gepraat, verweten en gehuild. De psycholoog wordt ingeschakeld. Er worden grenzen verlegd en dingen geprobeerd. Er worden  dingen verwacht van elkaar en soms wordt er niet voldaan aan verwachtingen. Er wordt dan weer wat gehuild en gezucht. Er wordt veel getwijfeld, maar ook veel gehoopt dat het zal lukken

Ik hoop heel hard dat ik hier binnenkort terug ben met fantastische doldwaze verhalen vol plezier en gekheid en liefde!

Vuilnishysterie

Ik zag dat er in onze straat iemand zijn papier had buitengezet. 

Na thuiskomst mobiliseerde ik een koppel kinders om kartonnen dozen gevuld met papier buiten te zetten.

Ik was content met de komende papierslag want wij verzamelen en sorteren veel papier en ander afval.

Ik was ook content dat we het bezoek aan het containerpark nog wat konden uitstellen. 

Niet dat we niet heel erg dringend moeten gaan gezien we al vijf ikea bakken vol glazen bokalen hebben en onze oprit versierd wordt met een zestal propvolle zwarte zakken gevuld met plastiek, maar ik geraak terug tot bij de diepvries in de berging zonder een papierlawine en de oprit is redelijk groot en het glas kan nog op de grond.

Het voelde goed om dat papier daar buiten aan de brievenbus te zetten. Het voelde ook goed dat ik dat een keertje de avond op voorhand had gefixt en niet 's morgens vroeg na een paniekerig telefoontje van mijn wederhelft die de papiercamion kruist aan het begin van de straat.

Het voelde ook goed dat ik bij de eerste papier-buitenzetters van de straat was, dat maakt de vuilnisbelt op mijn oprit minder erg in mijn hoofd. (Ha, ik ben toch iets minder vuil en chaotisch dan jullie dachten, buurmensen!)

Ik kreeg wat argwaan toen om 16 uur al het papier in de hele straat nog voor de huizen stond. Misschien zijn ze later dan anders, dacht ik nog. Toen ik om 19 uur terugkwam van de bib stond het er nog en nu  ik om 22 uur deze tekst schrijf, en nog efkes gecheckt heb, staat het er nog steeds.

En ik vraag mij af: zou iedereen in onze straat, net als mij, zijn afvalkalender kwijt zijn en gewoon bij de buren kijken om te weten wat hij wanneer moet buiten zetten? En stond daar echt wel papier buiten bij die buurman die mij in gang zette? Heb ik heel de straat voor aap gezet door mijn overijverig gedrag? Of is de papiercamion in pan gevallen?